Het is weer zover. Alweer is iemand aangehouden voor aanranding van een minderjarige. Alweer een pastoor. Nog maar net een maand geleden hadden ze ook eentje met veel fanfare – half het politiekorps in hot pursuit en alle pers erbij – in zijn blote piemel uit zijn auto gesleurd. De bizarre foto’s op de voorpagina’s leken welhaast op detail –closeups van een schilderij van Jeroen Bosch.

De collectieve honger naar sensatie en gramschap werd verzadigd en daarna was het weer stil. Geen reactie van de politiek, geen aangewakkerde maatschappelijke discussie. De oppositie wees tijdens het begrotingsdebat weer op de wens naar hogere straffen, maar omdat weer precies dezelfde tekst werd opgedreund viel het niemand meer op. Niets is veranderd, behalve de waan van alweer een nieuwe dag. Even ging het over Isla di Oro, maar toen had niemand het er meer over. Opeens het over wie Otmar allemaal op zijn kieslijst heeft gevraagd. En wat gaan we allemaal met al dat geld doen wanneer ze gas hebben gevonden?

Maar toen kwam het verhaal van Doedel. Ja, dezelfde Doedel van ‘Ki Mishi Bo Lenga Eybou’, dezelfde pastoor die een protestmars had georganiseerd tegen homohuwelijk zou een kind van tien hebben betast. En weer was de politie sloom genoeg in haar afhandeling van de zaak, waardoor de moeder van het kind wellicht genoeg argwaan tegen het systeem kreeg om naar de pers toe te stappen. Nu kan iedereen de identiteit van het kind uitvogelen. Bedankt, mam! De tragiek spat ervan af. Jeroen Bosch. Inmiddels is Doedel alweer op vrije voeten in afwachting op het rapport van de Jeugd en Zedenpolitie. Maar nu al kan hij het schudden. Sluit de crèche maar, toon je gezicht nergens meer voor de komende tijd. Alhoewel…Net nu is een nieuw liedje over opnieuw beginnen een enorme hit aan het worden op de radio. Het thema is precies wat iedereen wil horen nu, na wat toch best een zwaar jaar is geweest voor velen. Na elke klap in het leven en na elke aanval van jouw vijanden, doe je kin omhoog en begin opnieuw. De zanger kan het weten. Claudius Philips was in 2011 veroordeeld voor het bezit van kinderporno. Het gerecht vond dat hij in 2009 ‘duidelijke belangstelling voor kinderporno’ had getoond door verschillende filmpjes op verschillende datums te downloaden. Philips kreeg een voorwaardelijke straf van vier weken en vijftig uur gemeenschapsdienst. Hij ging niet in beroep. Zelf stond hij erop dat hij te nieuwsgierig was geweest en bepaalde mails niet had moeten openen en bewaren. Voor het publiek was zijn uitleg kennelijk ook afdoende om hem niet te veroordelen. Een paar jaar later heeft niemand het er meer over en ligt het zover achter ons dat wellicht veel van diezelfde mensen die hard op Facebook roepen dat straffen omhoog moeten en er een openbaar register van veroordeelde pedofielen moet komen, ook keihard het comebackliedje van een voor het bezit van kinderporno veroordeelde man meezingen. Het kan verkeren.

Dus er is hoop voor Doedel. Wie weet vergeet men dit ook heel snel – wie weet net zo snel als men die blote Dominicaanse pastoor weer is vergeten – en kan hij weer vrolijk kinderen in zijn crèche ontvangen en protestmarsen organiseren. Want we focusen met z’n allen toch op de waan van de dag, het brekende nieuws en de harde foto’s op Facebook. Dat is onze porno geworden. We hebben het vooral niet over wat de echte issues achter het nieuws zijn. Bijvoorbeeld, en ik roep het nog maar een keer, de macho-cultuur en diens neiging om jonge meisjes te seksualiseren. De accomoderende cultuur onder vrouwen, waarin meisjes vooral worden aangespoord om lief, mak en mooi te zijn in plaats van stoer, slim en zelfredzaam. Niemand praat openlijk over kinderprostitutie in arme wijken, suikerooms- en tantes. Het nijpende gebrek aan sociale werkers die kunnen signaleren, zorgverleners die slachtoffers kunnen opvangen, mankracht bij JZP, een kinderombudsman. Niemand wil het gesprek aan over waarom in zoveel Arubaanse families van oudsher ontucht plaatsvindt. Maar wanneer het volgende geval weer bekend wordt, dan springen we er weer met z’n allen bovenop en worden weer wat muren beklad. Tot onze aandacht weer door iets anders wordt afgeleid. Bijvoorbeeld door een leuk liedje op de radio.

Maar wacht even! Doedel is op de radio nu. Ontkent alles, schermt met religie, roept dat hij een man van God is en dat hij ‘spirituele vijanden’ heeft, dat het kind uit een gebroken gezin komt en dat hij al langer een vertrouwenspersoon voor haar was. Een vrouw belt en zegt dat hij haar ook had betast. Doedel zegt haar niet te kennen en eist dat ze haar naam geeft, tot hij zelf opeens zegt dat hij ‘al eerder had gehoord van iemand die dit soort aantijgingen deed’. In het Papiaments is er een best mooie spreuk daarvoor: ‘Pisca ta muri pa su mesun boca.’ Een vis sterft via de eigen bek.

Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…