Tijdens een lange wandeling in de straten van Playa kwam ik hem na lange tijd weer tegen. Ik ga zijn naam niet noemen want ik heb zijn toestemming niet en ik ga niet zomaar – zoals zo vaak gebeurt – aannemen dat hij op prijs stelt dat ik over hem praat.

Vroeger kwam ik hem vaak tegen bij een supermarkt. Hij zat daar de hele dag in een hoekje. Af en toe kreeg hij een florin of twee van mij. Hij had een zware handicap overgehouden aan een auto-ongeluk. Lopen ging moeizaam, andere dingen ook. Hij had zichzelf verwaarloosd daarna, dat kon je zo aan hem zien. Zijn kleren waren vies en hij oogde ronduit miserabel en verloren. Ik vroeg me af hoe zijn leven eruitzag voordat het noodlot hem had getroffen.

Wellicht had hij een baan, een auto, een huis, dingen die hij moest afbetalen, een partner, kinderen. Ons soort besognes. Hij zat daar op die stoep dag in, dag uit. Soms reed ik op straat en zag ik hem naar de supermarkt lopen. Meer viel er kennelijk niet meer voor hem te doen.

Maar gisteren kwam ik hem dus tegen in Playa. Hij was met de bus gekomen en vroeg aan mij of ik wist waar ergens een toilet was dat hij kon gebruiken. Ik groette hem en wees hem naar het naastgelegen winkelcentrum. Hij was in een ietwat uitgelaten bui, vertelde dat hij last had van zijn armen en dat zijn ouders ziek waren. Ook nu was hij ongewassen, ongeschoren en ietwat verward, maar niet minder geestdriftig. Hij leek toch opgelucht om in Playa te zijn. We gaven elkaar een boks en namen afscheid. Ik vergat hem een florin te geven, al realiseer ik mij nu dat hij daar ook helemaal niet om had gevraagd.

Iets verderop vroeg ik mij af waarom er op Aruba geen structurele hulp is voor mensen die fysiek, mentaal en vaak zelfs op beide vlakken diep en permanent tussen wal en schip zijn geraakt. Deze man zag ik nog op straat, maar hoeveel komen hun huis niet eens uit? Hoeveel van de ambulante verslaafden van nu in de stad waren ooit nog – slechts – hulpbehoevend? Waarom is er geen plek waar ze terecht kunnen voor fysieke en mentale therapie, verzorging en een beetje aandacht? Waarom kunnen we deze mensen niet aan echte perspectieven en een waardig bestaan helpen? Waarom heeft geen enkele regering tot nu toe daar structureel werk van gemaakt?

Op zo’n moment kom je niet alleen nogmaals achter hoe ver wij als jong land pas zijn, maar word je ook gedwongen tot zelfreflectie. Want waar liggen jouw eigen prioriteiten? Wat zou jij doen als je de middelen had om de zwaksten in je omgeving te helpen? Wat kan je doen met de middelen die je nu hebt? Sussen wij onszelf niet met het idee dat er wellicht stichtingen zijn en kopen wij onszelf niet uit door te rekenen op de steeds kleiner wordende pot van overheidssubsidie of de aftrekbare donaties van grote bedrijven aan die instanties? Wat van een beetje van onze tijd en ons respect? In ieder geval voor het feit dat ook wij ergens misschien een verkeerde afslag – letterlijk of figuurlijk – zouden kunnen nemen en zelf in een voor altijd ondraaglijke situatie zouden kunnen belanden? In ieder geval genoeg respect om niet snel een florin uit de portemonnee te pakken en die nog sneller in de hand van die persoon te stoppen om meteen daarna zwijgend weg te lopen?

Ik geloof niet dat dit een typisch Arubaans verschijnsel is, bepaalde dingen negeren vanachter onze getinte glazen in de airco, vrolijk swingend door onze jaarcyclus van kerst, carnaval, Semana Santa, grote vakantie, herfstvakantie naar kerst. Schaamte, walging misschien zelfs en de angst voor de confrontatie met de realiteit van gebroken lichamen en geesten komt overal voor. Het zijn juist die negatieve emoties die het goede in ons, namelijk mededogen, rechtvaardigheid en liefde extra kracht geven omdat ze ons elke dag dwingen te kiezen. Ik weet waar ik voor wil kiezen en ik doe mijn best.

Bron: DenCayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…