Als er een ding duidelijk is geworden na het gesteggel in het parlement rond geregistreerd partnerschap is dat de politieke partijen op Aruba zelfs na maanden aanloop zich geen houding kunnen aanmeten over dit onderwerp. En al helemaal niet nadat de reacties uit hun achterban op Facebook allesbehalve mild waren.

Vergis je niet, al die boze reacties zijn het zoveelste teken van een grote shift binnen het electoraat. Het is al jaren gaande. Mensen zijn mondiger, a-politieker en voor een groot deel ook progressiever. En Aruba verjongt. Dit eiland is niet meer het domein van de generatie van Hyacintha en Yani, maar van hun kleinkinderen. Dat merk je ook aan de normen en waarden die steeds dominanter zijn en worden uitgedragen door jongeren, maar ook door ouderen die het wel snappen. Het is vooruitgang dat niet te stoppen is.

Opvallend is dat, hoewel de politici zelf – tot aan het wanhopig slijmerige toe- erg actief op sociale media zijn, de partijpolitiek nog altijd hopeloos achterloopt. AVP kon maar niet een tussenweg binnen haar eigen gelederen vinden, notabene voor een amendement van een eigen Statenlid, en ging gespleten naar de Staten. Het compromis waar voor werd gekozen toont een tactiek om het vraagstuk via de Raad van Advies dezelfde gang te laten maken naar de Twilight Zone waar de Wet Campagnefinanciering ook in verdwenen is, om nooit meer uit te komen. Het pijnlijkst is dat Desiree De Sousa-Croes, initiatiefneemster van dit amendement en zonder wie deze discussie überhaupt nooit was begomnen, uiteindelijk toch eieren voor haar geld koos en de trekker – haar enige overgebleven pressiemiddel: vertrek uit de Staten met als consequentie schade aan de fractie en de partij – niet durfde over te halen. Partijliefde, maar zeker ook de prijs die zij en haar familie hebben moeten betalen (doorgesneden autobanden en remmen, stenen door ruiten en constant beschimpt worden) bleken haar uiteindelijk teveel, zelfs met nog één meter te gaan voor de finishlijn. Voor de groene partij toont dit allemaal vooral gebrek aan leiderschap, durf en voeling met de achterban en het geprojecteerde ideaal van de progressieve partij voor de jongeren en jonge professionals.

Aan de andere kant van het spectrum had MEP veel terrein hier te winnen maar ook hier – alweer – schoot het tekort. Let wel dat de partij qua achterban het grootste vraagstuk heeft. Aan de ene kant heeft de partij duidelijk nieuwe stemmers nodig om volgend jaar kans te maken op winst. Aan de andere kant heeft het een grote, traditionele en oudere achterban. De tegenstellingen tussen die twee groepen zijn nooit eerder zo groot geweest en staan aan het hart van het debat rond geregistreerd partnerschap. Oude waarden tegen nieuwe normen. Maar juist op zo’n moment moet je de visie en daadkracht hebben om te kiezen. Pas na de stemming droeg de gele partij ideeën aan en werd zelfs wanhopig gekoketteerd met legalisatie van medicinale cannabis. “Ja, want dat is wat de kids leuk vinden. Je moet toch wat”, hoor je bijna vanachter de deur van de fractiekamer klinken. Allemaal te laat. MEP had gewoon lef moeten hebben en Desiree De Sousa-Croes moeten omarmen, juist toen haar eigen partij haar had laten vallen. Hoe opportunistisch en hypocriet dat ook zou zijn geweest, het zou nog altijd veel beter hebben gestaan dan het desperate gestuntel van de afgelopen paar dagen. Dat geldt overigens ook voor Andin Bikker. Het amendement voor geregistreerd partnerschap heeft gaten, maar het idee erachter staat voor iets dat in de ogen van internationaal recht en notabene onze eigen grondwet gewoon logisch is. Voor een politicus moeten die argumenten zwaarder wegen dan misplaatst religieus sentiment, zelfs al ben je zo gek om je rug te keren naar de scheiding tussen kerk en staat.

Politici hebben de Arubaanse gemeenschap duidelijk gefaald deze week. Aanstaande maandag keren ze terug om de kwestie wellicht definitief in het limbo van ‘nader onderzoek door de minister’ te laten verdwijnen, in de hoop dat jullie het weer vergeten zullen hebben over een jaar. Doe dat vooral niet. Blijf ze scheef aankijken. Plaats af en toe een bericht op hun wall om hun te laten dat je niet vergeten bent. En dat jouw hoop nu ligt bij het vooruitzicht dat zij ooit, liever vroeg dan laat, door nieuwe mensen zullen worden vervangen.

Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…