Bovenstaande foto is van Toko Winklaar, mede-oprichter van Aruba Press Club. Het werd gemaakt tijdens een feest van en met collega-journalisten uit andere eilanden.

In die jaren werden niet alleen veel sociale activiteiten georganiseerd om de cohesie binnen de Arubaanse ( en Antilliaanse) pers te promoten, maar ook seminars om de professionaliteit te bevorderen.

De foto is afkomstig van Winklaar’s privé-archief.

Als er een positief aspect te noemen is aan het feit dat we nu in een wereld leven waarin Donald Trump president van de Verenigde Staten is, dan is het wel dat we met z’n allen de kans hebben gekregen om weer wat scherper en eerlijker naar de wereld om ons heen en vooral onszelf te kijken. Amerikanen mogen zichzelf afvragen hoe het zover is gekomen dat ze deze man aan de macht hebben geholpen en de rest van de wereld mag gaan uitvogelen hoe gereageerd zal moeten worden op de gevolgen die mondiaal zullen gelden. Maar bijvoorbeeld ook hoe nou echt om te gaan met het opkomende populisme in landen als Nederland, Engeland, Duitsland en Frankrijk en de kans dat fascisme na pak ‘m beet 80 jaar misschien weer in de mode raakt. De rol die de pers wereldwijd hierin gaat spelen is belangrijk, al is het wel zo dat haar invloed en bereik zelden zo verzwakt zijn geweest.

Dat zijn nou een paar dingen waar ik een beetje over heb zitten piekeren sinds de Media Pressure Cooker van UNESCO die werd gehouden op de Universiteit van Aruba. Drie dagen lang kwamen journalisten, media professionals en academici samen met als doel een quickscan te maken van het Arubaanse medialandschap. De Nedrlandse talkshowhost – en meesterinterviewer – Jeroen Pauw was er samen met collega-journalisten Dick Drayer en Favell Maduro uit Curaçao om hun kennis met ons te delen. Het waren echt bijzondere dagen, al was het maar vanwege de commitment die werd gemaakt om aan alles mee te doen door mensen die daar eigenlijk niet echt de tijd voor hebben. Er werd intensief gewerkt, overlegd, gediscussieerd en natuurlijk ook gelachen. Voor mij persoonlijk was het een kans om weer een connectie te maken met mijn beroep en om, laat mij ook eens eerlijk zijn, mijn desillusie erover van mij af te schudden en een nieuwe focus en enthousiasme te vinden.

De opdracht was om de Arubaanse journalistiek en media in kaart te brengen aan de hand van peilers zoals wetgeving, diversiteit en infrastructuur. Mijn groep, met daarin onder meer de onvolprezen Jos de Roo, richtte zich op professionalisering en met name op wat nou werd gedaan om journalisten op te leiden. De resultaten waren verrassend. Allereerst bleek uit een snelle rondvraag en uit linked-in dat een behoorlijk aantal journalisten hier op Aruba redelijk geschoold is, met een flink aantal op HBO- of WO-niveau. Daarnaast bleek ook dat er, in tegenstelling tot het sterk door commerciele en politieke belangen verdeelde landschap van nu, in het verleden weldegelijk initiatieven waren om Arubaanse journalisten niet alleen met een belangenvereninging te vertegenwoordigen, maar dat ook aan de hand van allerlei seminars getracht werd het niveau op te krikken. Aruba had zelfs, geloof het of niet, een eigen gedragscode voor journalisten, niet eens zo heel erg verschillend van de Code van Bordeaux. Maar ergens verwaterde dat allemaal.

Het was bemoedigend om te zien dat een terugkerend thema tijdens de Media Pressure Cooker de roep naar meer samenwerking was. Niet alleen tussen journalisten maar zeker ook met academici en andere professionals die onderzoek doen en data vergaren. Het delen van informatie, het oppikken van verhalen wanneer de ander niet verder komt, het voor elkaar opnemen wanneer druk wordt uitgeoefend, samen druk uitoefenen. Dat soort praktijken helpen iedereen juist vooruit in plaats van dat ze je zakelijke belangen zouden schaden. Dat geldt hier op Aruba, maar ook wereldwijd. Onlangs publiceerde The Guardian een opiniestuk met de stelling dat journalisten juist nu in het tijdperk van Trump samen moeten optrekken. Als voorbeeld werden de Panama Papers genoemd die tot stand kwamen door een consortium van journalisten in verschillende landen. Tijdens zijn eerste persconferentie drukte de kersverse president vragen van een reporter van CNN weigerde te beantwoorden en hem zelfs in een hoek probeerde te drukken door te zeggen dat die nieuwsorganisatie nepnieuws verkondigt. Geen enkele collega nam het voor hem op. Het artikel stelde voor om juist wanneer een vraag wordt geweigerd, dat de volgende journalist diezelfde vraag opnieuw stelt en de daaropvolgende collega dit ook doet tot de vraag ook daadwerkelijk wordt beantwoord, of de laatste journalist uit de zaal wordt gestuurd. Zo hoort het. Kom voor elkaar op. We kunnen uiteindelijk niet zonder elkaar.

Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…