Avondje uit eten in Playa deze week. Het is half tien wanneer we bij het restaurant arriveren, maar we krijgen te horen dat ze al gaan sluiten. Dan maar naar de volgende eettent, waar al om half elf wordt gevraagd of we willen betalen. Ik vraag waarom ze zo vroeg sluiten.
“Dat komt door al die overvallen de laatste tijd. Je bent niet veilig meer rond dit uur. Met ons personeel hebben we afgesproken dat we niet verantwoordelijk meer willen zijn voor wie na elven nog hier is.” Dan maar vroeg naar huis. Het moge duidelijk zijn, de golf van overvallen van de laatste tijd begint op iedereen in te werken. Na Opal, San Barbola, de paardenvoerwinkel en Village heeft iedereen er weer over, maar de waarheid is dat het al een hele lange tijd behoorlijk mis is. Dat blijkt ook uit een artikel in Amigoe waarin wordt gewezen op allerlei misstannden in de veiligheidsketen en met name bij douane en immigratie. Geen radar, geen containerscanner. Vind je het gek dat er zoveel wapens op het eiland zijn en dat er zoveel illegalen aanspoelen op Baby Beach? Om maar niet te spreken over de smokkel van benzine, wapens, drugs en personen met speedboten van en naar Punto Fijo. Kan allemaal.
Zeg nou eerlijk, als jij handelde in drugs of wapens, dan zou Aruba anno 2016 the place to be zijn. Een flashback naar de flashy jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw toen je ongestraft met je opgevoerde speedboot of de voering van je koffer, of via je loods in de Freezone van alles kon smokkelen. Aruba was al in de tijd van de paardenhandel en de piraten daarvoor al een hub voor criminaliteit. Dat is altijd zo gebleven, ook na 9/11, na het opbreken van offshorepraktijken in 2005 en 2006, de afspraken met FATF, 10-10-10.
Dat heeft niet alleen te maken met handel in zaken die eigenlijk niet mogen, maar ook met onze relatieve welvaart vergeleken met de buren. Het trekt niet alleen migranten aan die hard willen werken en bijdragen aan de toekomst van het eiland (zie de bovenwindse migranten in de Lago-tijd en generaties van Venezolanen, Dominicanen en Colombianen, tot aan de Filippijnen die La Cabana kwamen bouwen en bleven), maar ook mensen die kwaad in de zin hebben. De globalisering van de afgelopen 30 jaar heeft dat alleen maar versterkt. Aruba is een eiland waar alles als drijfhout aanspoelt. Zelfs onze carnaval en kersttradities komen ergens anders vandaan. Het is wat ons cosmopolieter maakt dan velen om ons heen. Maar ook kwetsbaarder.
Je zou denken dat gezien onze ligging, historie en de dingen die wij en de mensen om ons heen maar niet laten kunnen een goede grensbewaking een vanzelfsprekendheid zou zijn op Aruba. Dat men allang door zou hebben dat een sterke kustwacht, goed goutilleerde politie en douane, de laatste snufjes op gebied van radar en containerscanners belangrijk zijn voor zo’n beetje alles hier.
Burgers die zich veilig voelen produceren meer. Toeristen komen vaker terug en maken reclame. Niet alleen voor Aruba zou veiligheid het stokpaardje zijn, maar ook voor Nederland en de EU. Hier ligt immers de uiterste grens. Je zou denken dan in de afgelopen jaren dit nog meer aandacht zou hebben gekregen vanwege de politieke, sociale en enconomische crisis in Venezuela. Nou, niet dus. Het is niet eens een kwestie van dat met men zomaar wat doet. Ment doet helemaal niets. Bijna zou je gaan denken dat de stand van zaken bewust wordt gehandhaafd, omdat het bepaalde mensen nou eenmaal goed uitkomt. Bijna.
Bron: DenCayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…