Soms is een foute grap een foute grap en niets meer dan dat. Die moet je ook kunnen maken, vind ik. Je moet je kunnen uiten, ook al is het soms op een minder nette of aangepaste manier. Want humor is het uitlaatventiel van de hogedrukpan van het leven en iedereen zegt weleens iets dat ze misschien niet helemaal menen.
Of misschien juist wel, maar later gewoon spijt van kunnen hebben. Net als met scheten laten, het is OK zolang je het maar voor jezelf houdt of alleen in het bijzijn doet van intimi die dat soort ongein van je gewend zijn. Daar zijn ze immers intimi voor en bovendien waaien scheten ook weg. In alle andere gevallen – lees: in het openbaar – geldt: gedraag je netjes. Kwets niet onnodig. Denk na voor je je mond of je tikvingers laat spreken. En als je echt niet spoort of bijvoorbeeld denkbeelden erop na houdt die xenofobisch, discriminerend of gewelddadig zijn, bedenk goed dat nu ook op Aruba dit niet meer wordt getolereerd.
Vraag het anders aan muzikant en ambtenaar Robert Maduro, die begin deze week van alle kanten compleet werd afgebrand nadat screenshots van uitspraken van hem en zijn vrienden over de schietpartij in Orlando over sociale media werden verspreid. De posts en reacties van Maduro en zijn vrienden lezen als kreten die je misschien op een donderdagavond hoort, aan een dominotafel met daarop inmiddels meer lege flessen dan stenen. Tot die ene reactie – niet van Maduro overigens, al is hij wel degene waarop wordt gewezen – waarin wordt gesteld dat er tenminste nu 50 marico’s minder zijn op deze wereld. Daar vervalt definitief de relatieve onschuld van oudere, misschien iets minder tolerant opgevoede mannen die in een vlaag van ondoordachtheid hun homohaat en misschien ook hun onderbewuste onzekerheden ventileren. Daar en dan is het geen grap meer. Dan moet je gewoon diep buigen, sorry zeggen en daarna heel lang niks meer.
Ik heb begrepen dat Maduro na een halfslachtige verontschuldiging in het Orlando-register heeft getekend in de enige homokroeg op het eiland. Ik vraag me af hoe hij zich moet hebben gevoeld. Ik vraag me af of Markkeys Maduro, degene die de uitspraak over 50 homo’s minder maakte of All Yrausquin, die daarop reageerde door te zeggen dat het de vijftig verkeerde waren (kennelijk kent All 50 homo’s. De meeste mensen hebben niet eens zoveel vrienden) ook zijn meegegaan en hebben getekend. En ik vraag me af of zij dan ook gewoon daar hebben gezeten en een praatje met de uitbater hebben gedaan en misschien zelfs een biertje hebben gepakt, in plaats van meteen na een slap handje te hebben gegeven zijn weggelopen in de hoop dat niemand een foto van hun heeft genomen terwijl ze gedrieën uit de Jimmy’s stapten. Als het bij het tekenen van een register is gebleven dan is niks opgelost. Dan blijven Maduro en zijn maten ‘het gezicht van haat op Aruba dat zich nu heeft geopenbaard’, om de woorden te gebruiken van een wijze kameraad, die al heel lang wacht op de mogelijkheid om op zijn eiland met zijn man te kunnen trouwen om dezelfde rechten te kunnen hebben als andere stellen. Ik noem maar het recht om je partner iets na te laten na je dood of om bij hem of haar te kunnen zijn in het ziekenhuis na een ongeluk. Het is niet af.
Wat nu moet volgen is een push naar goedkeuring van het nieuwe burgerlijk wetboek, waarin bij wet staat aangegeven dat het recht op trouwen voor iedereen gelijk is, ongeacht sexe of geaardheid. In de lijn dus van onze grondwet waarvan wij zo graag roepen dat het een van de modernste is ter wereld. In de lijn van het progressieve imago die wij zo graag naar de buitenwereld willen projecteren.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…