Ok, dus het onverwachte gebeurde alsnog. Het nachtmerriescenario. ‘The Purge’, maar dan in het echt. Ik was gaan slapen nog voor de definitieve uitslag bekend was. Dat Trump al vanaf het begin vooraaan stond was al een stomp in je maag, ook al had Clinton gewonnen daarna.
Wanneer de data binnenkomt, dat is wanneer het pas echt pijn doet. Praktisch de helft van alle vrouwen stemden voor hem. Massa’s Democraten bleven thuis. 15.000 man stemden voor Harambe, de doodgeschoten gorilla. De kater de volgende dagen was zuur. De KKK kondigt een overwinningsparade aan. Berichten van schietpartijen en meer racistische uitspattingen op scholen en op straat. Nee, het is ons land niet, maar wacht tot een recessie komt, de toeristen wegblijven en we visa’s nodig zullen hebben om te gaan shoppen in Dolphin Mall en naar concerten in Miami te gaan. Wacht tot latente PVV-stemmers in Nederland zich nog verder gesterkt voelen om Geert Wilders dan toch het Torentje in te krijgen.
Het is kennelijk de tijdsgeest. Plat en populistisch discours, geschreeuw van viswijven in het Arubaanse parlement is van alle tijden. Maar tegenwoordig mag het iets verder. Wanneer het opeens over echtgenoten gaat en weer met klappen wordt gedreigd, dan weet je dat er meer speelt dan alleen maar simpelheid en volstrekte ongeschiktheid voor de post van Statenlid. Of van politieagent voor hetzelfde geld. Emotioneel handelen in de politiek is dom, gevaarlijk, maar ook van alle tijden. Maar in 2016 is het op Aruba beleid. Een gevolmachtigd minister aanstellen eigenlijk alleen maar als boomlange middelvinger naar Plasterk moet fungeren is een zwakke zet als je niet weet hoe je de – ongetwijfeld aanstaande – strijd gaat winnen. De post willens en wetens accepteren is minstens zo bizar. Maar goed, dit zijn mannen die er prat op gaan dat ‘politiek geen exacte wetenschap is’. En in het tijdperk van Trump gaat die stelling keihard op, dus wie weet – laten we maar hopen, we kunnen niet anders – krijgen ze nog gelijk ook.
2016 is al een ongelofelijk pijnlijk jaar voor zovelen van ons. Helden gaan dood, vrienden worden ziek en moeten dealen met vaak incompetente zorg. Lafheid, botheid en agressie worden beloond. Wat recht is wordt gewoon krom gebogen, zelfs door het Hof wanneer het Gerecht vrijspraak heeft gegeven voor wat niet meer is dan een tragisch ongeval. Maar kennelijk hebben ze bij het OM wel ballen genoeg om vrouwen met een aandoening te vervolgen.
Het zijn en worden rare, moeilijke tijden. Het is alsof we met z’n allen een collectieve angststoornis hebben opgelopen waar vooralsnog geen megadosis benzo’s of yoga tegen opgewassen zijn. Maar we moeten vooruit. We moeten elke dag opstaan. En we moeten ons engageren, of we nou willen of niet. Ik ben geen politicus, maar als ik een ding van de Amerikaanse verkiezingen en van Brexit heb geleerd is dat als je niet actief leest, niet actief meedoet en je laat intimideren door alle (mis-)informatie die in een niet aflatende keiharde stroom naar je toe wordt gesmeten met als enige doel jouw zintuigen te overweldigen, dat je dan echt wordt genaaid. Er is geen plaats meer voor apathie, of voor angst. Politiek, hoe dom en smerig het is en bevolkt door beschadigde ego’s, onbekwame zielen en slijmjurken aan alle kanten, is een zaak van leven en dood voor ons allemaal. Je hoeft echt niet op een kandatenlijst. Het parlement of het kabinet is niet de plek waar je een ander dient behalve jezelf, de partij en een leider. Laat je niet anders wijsmaken. Het is op straat waar wij samen een verschil maken. Doe goede dingen in je omgeving. Groot of klein, maakt niet uit. Wees je eigen leider, jouw eigen partij. Laten we samen een coalitie vormen van gelijkgestemden, met een programma van vernieuwing, vooruitgang en kansen voor ons allemaal. Laat ze daar in de Staten, op het Bestuurskantoor, in de partijhuizen, het Binnenhof, Brussel en het Witte Huis maar stikken in hun eigen gal. Blijf wakker, blijf betrokken, wees actief, heb lief. Hou ze in de gaten, maar hou ook je neus dicht voor de stank. Wie weet halen we 2017 dan alsnog.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…