Het maatschappelijke debat in Nederland heeft een nieuw dieptepunt bereikt. Nu is zelfs de Dodenherdenking op 4 mei niet meer veilig. Een paar jaar nadat een zwakzinnige schreeuwde op de Dam tijdens de twee minuten stilte heeft een links-extremistische groepering dit jaar op Facebook aangekondigd dat zij een lawaaiprotest zouden gaan houden.

Een paar jaar geleden had het Comité 4 en 45 mei de omschrijving van wie er tijdens de Dodenherdenking wordt herdacht uitgebreid naar alle Nederlanders die zijn omgekomen of vermoord tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar ook in oorlogssituaties én bij vredesoperaties daarna, tot aan Afghanistan toe. Op die manier kon de herdenking relevant blijven voor latere generaties.

Het probleem was echter dat door die aanpassing ook de 5000 Nederlandse soldaten die hadden meegedaan aan de politionele acties in Nerderlands Indië werden herdacht. Die acties zijn en blijven, hoewel nog altijd onderbelicht, een gitzwarte vlek op de Nederlandse geschiedenis. Nederland trad snoeihard op. Oorlogsmisdaden werden gepleegd en 150.000 Indonesiërs kwamen om. Die worden niet herdacht, in tegenstelling tot de Nederlandse oorlogsmisdadigers en dat geeft alleen maar blijk van dat Nederland een racistische staat is aldus de protestgroep.

Natuurlijk gaf de Nederlandse media daar de volle aandacht aan en zwelde de gebruikelijke tsunami van woede en verontwaardiging aan vanuit rechts. Opeens sloeg de discussie over naar wat nou de precies rol van Marokkanen was in het verzet. Hoeveel schoten hadden zij wel of niet gelost tegen de bezetter? Nu ligt Nederland dus weer hopeloos met zichzelf overhoop. Notabene over een onderwerp waar we allemaal in dit Koninkrijk het generatieslang met elkaar over eens waren.

Overlevers gaan dood en we vergeten snel. Wereldwijd weten de meeste kids onder de 20 niet eens meer wat er allemaal in Auschwitz had plaatsgevonden. En kijk nou eens wat er allemaal tegenwoordig gebeurt aan neo-fascisme in het land van de bevrijder en in de landen die waren bevrijd. Precies waar de mannen die in Normandië landden en al die strijders na hen juist niet voor waren omgekomen. Vrijheid, maar ook de solidariteit naar de ander toe. Die idealen hebben zo goed en zo kwaad als het ging de wereld iets stabieler gemaakt in de halve eeuw na Hiroshima. De wereldmachten kozen liever voor koude oorlog. Maar we vergeten en dus leven we nu weer in onzekere tijden. Het heeft ook – zo goed en zo kwaad als het ging – een stukje welvaart en welzijn gebracht naar de postkoloniale Derde Wereld. Maar ook dat is vergeten en vertikt Nederland het om de rest van het Koninkrijk een eerlijke kans te gunnen bij juridische geschillen, ondanks gemaakte afspraken. Ondertussen worden hier arme Venezolanen die illegaal zijn aangekomen als wild opgejaagd, terwijl hun door corruptie en diefstal steenrijk geworden landgenoten met de rode loper worden ontvangen en een ‘extensie’ van hun vakantieverblijf kunnen aanvragen.

We vergeten snel. In het debat rond de Dodenherdenking schieten de zowel de protestbeweging als de tegenbeweging op rechts voorbij aan het feit dat de oorlog bij uitstek in het Koninkrijk der Nederlanden werd gestreden en gewonnen door wit en zwart, autochtoon en allochtoon. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje en kwamen er samen uit. Ik hoef alleen maar Boy Ecury en George Maduro te noemen. Ik durf dat als de protestgroep aan hun had gedacht zij meteen een meer gepaste actie hadden verzonnen. Of het feit dat zonder de productie van brandstof op de raffinaderijen op Aruba en Curaçao de geallieerden de oorlog nooit hadden kunnen winnen. Dat was onze bijdrage. Dat pakt geen rechts-populistische politicus of columnist van ons af. Elk jaar op 4 mei komen de paar overgebleven schutters samen bij het herdenkingsmonument aan de Adriaan Laclé Boulevard. Nederlandse militairen van de Kazerne in Savaneta staan daar in smetteloos wit, maar iedereen weet dat dit moment met name voor die paar oude strijders is. Wanneer ik daar ben voel ik diepe ontroering wanneer ik ze daar, broos maar trots, zie zitten. Op dat moment ben ik stil.

Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…