De zekerheid van een vast contract, het is op Aruba nog altijd de norm. In de rest van het Koninkrijk en de wereld is het allang niet meer gangbaar, maar hier is een vast contract nog altijd de enige smaak en is het geven van flexibele contracten gelimiteerd tot een viertal uitzonderingen.
Tot volgend jaar wellicht, want dan wordt artikel 1613X uit het Burgerlijk Wetboek geschrapt en wordt het mogelijk om ander alle omstandigheden tijdelijke contracten aan te bieden. Je kan er dus gerust vanuit gaan dat tijdelijke contracten de norm worden, maar daar komt wel bij kijken dat een werkgever na een maximum van drie contracten binnen twee jaar alsnog over moet gaan tot het geven van een vast contract.
Dit laatste aspect haalt de angel helemaal weg uit het schrappen van 1613X. Dat vaste contract komt er namelijk alsnog, al kost het voortaan wel tijd en je best doen als werknemer om het te krijgen. Je zal het voortaan dus gewoon moeten verdienen, zoals in andere landen ook gebeurt.
Natuurlijk gaan vakbonden en burgers nu volledig door het lint. Alle vakbonden zijn nu opeens verenigd en op de radio is dit het onderwerp van gesprek. Je kan erop rekenen dat er weer op straat geprotesteerd gaat worden en wie weet, nog heftiger dan voorheen. Ergens kan ik mij goed voorstellen waar de woede vandaan komt want, laten we eerlijk zijn, dat wantrouwen die je hoort op de radio heeft vaak wel een kern van waarheid. lang niet alle bedrijven hier op het eiland zijn schappelijk naar hun werknemers toe.
Bovendien gaat het hier om verworven rechten. Als ik bij mijn werkgever ooit heb geregeld dat ik elke dag bij de lunch een voetmassage krijg en de werkgever na een paar jaar zich bedenkt, dan zou ik ook steigeren. Mijn voeten zijn die verwennerij rond het middaguur nou eenmaal gewend en ik kan mij inmiddels niet meer voorstellen hoe ik voortaan zonder zou moeten en of ik net zo productief en gemotiveerd zou zijn, of überhaupt comfortabel zou kunnen opstaan en lopen. Mijn bloedcirculatie is namelijk ook van levensbelang. Het is niet voor niets dat ik die dagelijkse voetmassage heb afgedwongen.
Het spreekt natuurlijk ook voor zich dat vakbonden waarschuwen dat het voor werknemers onmogelijk wordt om in die twee jaar een lening af te kunnen sluiten en dat ze risico lopen om in die periode ook onder druk kunnen worden gezet door hun werkgevers. Belachelijke claims natuurlijk, want natuurlijk gaan banken zich aanpassen aan de nieuwe situatie. En anders is twee jaar wachten en sparen niet eens zo’n slecht idee voordat je je in schulden stort, vind je niet?
En als je onder druk wordt gezet door je werkgever om bepaalde dingen te doen die jou niet zinnen of niet bij je taakomschrijving horen, dan is het sowieso verstandig om te overwegen of je daar wel wil blijven werken. Met flexibelere contracten kan je juist makkelijker overstappen naar een werkplek dat wel ok is of die zelfs beter betaalt.
Dat het schrappen van 1613X jongeren, ouderen en gehandicapten eerder aan een baan helpt vind ik een flauwe smoes van de regering. Werkgevers zullen altijd de voorkeur geven aan hun definitie van maximale employability, al is het maar voor korte tijd. Het voordeel van de wijziging zit hem in het afdwingen van prestatie. Nu is het nog zo dat je na je twee maanden proeftijd bij wijze van spreken achterover kan leunen, want je kan immers toch niet zo makkelijk ontslagen worden.
Dat zorgt voor een hoop ellende en een constant slechte sfeer op de werkvloer. Ieder bedrijf heeft wel een paar van die mensen die zich hebben ingegraven in die zekerheid en verder niets anders doen dan om acht uur opdraven, niks presteren en om kwart voor vier weer vertrekken. Werknemers zullen voortaan op hun tellen moeten passen en dat is op zich goed. Werk is namelijk – ondanks wat de vakbonden roepen – geen recht, maar een voorrecht. Maar voor wat hoort wat.
Werk geven is ook een voorrecht. Het moet namelijk wel zo zijn dat werkgevers hun staf naast goede secundaire voorwaarden ook goede arbeidsomstandigheden, cursussen, transparant beleid aan de hand van functioneringsgesprekken en mogelijkheden om door te groeien geeft. En voetmassages tijdens de lunch. Vergeet die vooral niet. Een ombudsman, de introductie van en toezicht op een ARBO-wet en vakbonden die zich permanent breder inzetten voor hun leden kunnen hierbij uitkomst bieden.
Bron: DenCayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…
Blijkbaar wil de overheid de Arubaanse variant van de zzp’er en goedkope uitzendkracht nu invoeren. Illegalen werden al uitgebuit, nu wil de regering dat toepassen op de eigen bevolking? De ambtenarenstatus wordt versoberd totdat, men blij mag zijn dat men werk heeft tegen een sterk gereduceerd loon, dat geen rekening houdt met prijsstijgingen. De overheidsinstelling IMSAN ontkent dat het een overheidsinstelling is en heeft tegen de afspraken in slechte arbeidsvoorwaarden voor het personeel ingevoerd. De pensioenregeling uit 2012 is een aalmoes en zal in de toekomst vaak blijken niets in te houden. De enigen die eraan verdienen zijn de verzekeringsmaatschappijen en de werkgevers. Van 6% van de loonsom op jaarbasis min 2% kosten en nauwelijks rendement valt in 40 jaar geen pensioen op te bouwen. De overheid bedient zich steeds meer van arbeidscontractanten tegen minimale arbeidsvoorwaarden. De (overheids)vakbonden slapen of zijn aangezet oneigenlijke overheidsmaatregelen voor hun leden te accepteren. Opmerkelijk is dat dit gebeurt zonder vooroverleg met hun leden. Een goed werkende overheid heeft een geschoold ambtenarenapparaat nodig. Daar moet een redelijk honorarium tegenover staan volgens een goede werkende Bezoldigingsregeling waar niet steeds van afgeweken wordt. Bevoordelen van familie, politieke medestanders en relaties zou kunnen worden afgeschaft. Kwaliteit van de ambtenaar, werknemers en politicus kan stelselmatig worden gemeten aan functie-invulling, screening vooraf van politieke functionarissen, functioneringsgesprekken en functiewaardering. De resultaten worden weergegeven in een zakelijk verslag. Ondergeschikten mogen hun chef ook zakelijk (veiliger anoniem?) beoordelen. Politieke invloed uitoefenen om anderen te bevoordelen kan worden afgeschaft. In plaats van elasticiteit in een diensthoofd zal kwaliteit voorop staan en niet opportuniteit. Dan hoeft artikel 1613X niet uit het Burgerlijk Wetboek te worden geschrapt en blijft werken op niveau nastrevenswaardig. Renée van Aller&John de Vries