Het feit dat Paul Croes geld uit zijn eigen stichting gebruikte om zijn studiefinanciering af te betalen en om nieuwe airco’s en dure horloges te kopen kan maar op twee dingen wijzen: of hij is te dom om te poepen, of hij achtte zichzelf volkomen boven de wet, onaantastbaar. Paul Croes is niet dom. Hij heeft politicologie gestudeerd en hij komt uit een van de twee politieke dynastieën van dit eiland. Ik neig dus naar het tweede scenario.

De verhalen die deze week naar boven zijn gekomen tijdens de behandeling van de Ibis-zaak schetsen een niet eens zo schokkend beeld van een niet eens zo ingewikkeld en nauwelijks verborgen systeem van steekpenningen. De minister als zonnekoning, een perfect gesoigneerde jonge god die gul kan zijn als je zijn portemonnee maar genoeg spekt en zijn ego maar genoeg streelt. Een envelop met daarin duizenden florin in cash, verpakt samen met een fles drank waarvan je weet dat hij het lekker gaat vinden.

Het is allemaal ook zo vanzelfsprekend. Verdachten die dingen zeggen als ‘iedereen hier is ervan op de hoogte’, de verklaring van een tramitador dat het ‘gewoonte is op het eiland’ om de hand van de minister te smeren. Net als bij getinte ramen. Het mag eigenlijk niet, maar het is een gewoonte geworden. Dan kan je jezelf afvragen, hoelang is het dan een gewoonte? Hoeveel ministers en hoeveel regeringen hebben zich dan zo gedragen? Hoeveel zakenlieden zien dit niet als een ‘noodzakelijk kwaad’ en hebben niet een extra pot gereserveerd voor dit soort zaken? Hoeveel burgers weten gewoon niet beter of geloven zelfs in het systeem? Was de weg naar een snelle vergunning niet gewoon een heel oud verborgen pad dat iedereen kende, met Paul Croes als de tolmeester van dienst op dat moment?

Zelf vind ik het best wel tekenend dat in de afgelopen dagen de rechtszaal zo goed als leeg bleef, ondanks dat het gerecht nota bene ruimte heeft gemaakt voor extra toeschouwers. Waar is Paul’s aanhang gebleven? Waar is zijn partij? Het enige rumoer komt uit de keel van Speed Andrade en Mike de Meza mocht ook even wat zeggen, maar verder blijft het muisstil en zelfs de views en het aantal commentaren voor die streams vallen vies tegen. Mensen kijken nog liever naar die gestrande bommeld-tokkie.

Paul staat er dus deze dagen zo goed als helemaal alleen voor, zo lijkt het. Wanneer het goed gaat dan wil iedereen met je op de foto en wil iedereen jouw nummer. Maar wanneer het misgaat, dan is het duidelijk een ander verhaal. Men is vast nog wel nieuwsgierig en men smult ongetwijfeld ook van de rechtbankverslagen in de krant, maar daadwerkelijk gaan zou de schijn kunnen wekken dat je er ook mee te maken hebt gehad. En dat komt te dichtbij. Zo goed willen we niet in de spiegel kijken. Laat Paul maar boeten. Niet alleen voor zijn zonden, maar ook van die van zijn ex-collega’s en wellicht ook van zijn voorgangers en opvolgers, zijn aanhang en iedereen die ooit in de geschiedenis van Aruba een gunst van een minister heeft gevraagd.

Het is makkelijk om het te laten bij de buitenissige verklaringen die een beeld naar voren brengen van een cynisch sprookje vol zelfingenomen, ijdele, luxegeile en te ver weg van de realiteit verwijderde personages, die vanaf dag één gedoemd waren om tegen de lamp te lopen. Maar zo makkelijk komen we er niet vanaf. Want hoewel Paul, Melony en hun coterie misschien graag nog altijd zouden willen denken dat het allemaal om hen draait en het ons – vooral in deze lekkere carnavalstijd, want wie heeft nou tijd voor dit soort zelfreflectieonzin – ook goed zou uitkomen, Ibis gaat ons allemaal aan. De hele politieke cultuur van patronage op Aruba staat hier terecht. Want het systeem dat deze wannabe-Kardashians aan macht en geld heeft geholpen hebben wij, onze ouders en grootouders gebouwd en in stand gehouden. En die waarheid doet pijn. Daarom is de zaal zo leeg.

En daarom – lichtpuntje voor Paul! – zal het uiteindelijk helemaal niet eens zoveel uitmaken dat de hoofdverdachte geld van zijn politieke stichting heeft gebruikt om Rolexen te kopen. In andere landen zou dat al genoeg zijn geweest om hem voor altijd uit de politiek te verbannen. Ga maar lekker burgers flippen in je nieuwe tent, waarvan jullie waarschijnlijk ook de omzet niet zullen weten. Zover komt het echter niet. Hier op Aruba zou zoiets eerder een soort van collectieve schuldbekentenis zijn en daar doen we liever niet aan. Nee, met of zonder veroordeling komt Paul Croes gewoon terug. Als Glenbert het kon flikken, waarom hij niet? Misschien wordt hij zelfs premier en dan krijgt hij zijn horloges gewoon cadeau. Scheelt dat ook weer.

Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….