Onlangs publiceerde het AD in Nederland een kort artikeltje over hoe Nederland vorig jaar bijna in een gewapend conflict was beland met Venezuela over El Pollo.

Het artikel was kort genoeg om onder de noemer ‘even tussen neus en lippen door’ te vallen. Bovendien werden geen bronnen vermeld in het artikel. Het smeuïge aan het verhaal zou zijn dat Rutte geïrriteerd zou hebben verklaard geen crisis in een crisis te willen, aangezien net daarvoor de MH17 was neergeschoten.

Dan maar eieren voor je geld kiezen en de Amerikanen heel kwaad maken door Hugo Carvajal alsnog immuniteit toe te zeggen. En dus vloog de kip uit de Arubaanse cel.

Een jaar later, kennelijk mocht het er nu wel uit, komt het als leuk viral nieuwtje in de media.

“Joh, we hadden bijna oorlog. Stel je voor! Sharen die hap!”

Er zijn twee dingen die ik mij goed kan herinneren van die dagen, een gevoel van angst en één van teleurstelling. Venezolaanse media meldden opeens dat er militaire schepen bij onze wateren in de buurt waren. Toentertijd woonde ik in Barcadera en had ik uitzicht op zee. Af en toe zag ik een Nederlands marinebootje langs racen. Ik keek in de verte, op zoek naar schepen.

Machteloosheid en een onheilspellend, angstig gevoel maakten zich van mij meester. Alles leuk en aardig tussen de Amerikanen, Nederlanders en Venezolanen, maar wat doen we nou als ze echt voor onze kust staan? Wat gebeurt met ons als het echt oorlog wordt?

Maar wat het engst voor mij was, bleek het feit van hoe klein en kwetsbaar wij zijn als eiland, gevangen in het midden van zo’n potentieel conflict tussen grote naties. Aan de ene kant was er de kneuterigheid van de Venezolaanse hoge pieten die in hun oude Toyota bij het politiebureau van Macuarima stonden te posten en de pers niet te woord wilden staan.

Maar aan de andere kant hadden ze wel het luchtruim afgesloten voor commercieel verkeer vanuit hier om even de economische gevolgen voor Aruba te laten voelen, mocht Carvajal niet worden vrijgelaten.

Bovendien hoorde je ook verhalen van dat ze misschien commando’s op het eiland zouden laten landen om El Pollo desnoods met geweld uit de KIA te bevrijden. Dat zou tenminste nog een snelle handeling zijn geweest, met hopelijk een minimum aan slachtoffers. Konden ze het maar lekker elders uitvechten, ver weg van hier.

Ja, ik weet het en ik geef het grif toe, wanneer het er echt op aankomt; I’m a lover, not a fighter, baby! Op een vroege ochtend was er beraad tussen politie, justitie en Defensie. Venezolaanse schepen waren in de buurt. De woordvoerder van de marine hield het erop dat toevallig een paar schepen langskwamen. Ze zouden op weg naar huis zijn na een oefening.

Niet dus, blijkt nu. Uiteindelijk kwam Carvajal vrij. We stonden als pers te wachten bij het Bestuurskantoor. Toen het bekend werd dat El Pollo linea recta van KIA naar een voor hem al klaarstaande jet op de luchthaven zou worden gebracht, waren we aan de ene kant opgelucht, maar aan de andere kant ook verbaasd. Want er moest wel een hele goede uitleg komen voor waarom Carvajal na al die maanden opeens wel diplomatieke immuniteit genoot. Al die maanden dat hij hier op het eiland rondliep was er geen duidelijkheid.

Een belletje van de Amerikanen en hij werd aangehouden. En een erg moedig besluit van rechter-commissaris Yvonne van Wersch zorgde ervoor dat hij vast bleef. Ongemakkelijk voor het eiland, maar een consistent besluit.

Minister Timmermans, daags na zijn denderende MH17- speech bij de Veiligheidsraad van de VN, kwam in één keer bijzonder laf over met zijn besluit. Tijdens de persconferentie schoven ook de Arubaanse minister van Justitie en zelfs vertrekkend hoofdofficier van justitie Peter Blanken hun verbazing niet onder stoelen of banken. Het Arubaanse gerecht verklaarde later ook droogjes dat Timmermans kennelijk meer wist van de zaak dan de rechter-commissaris op Aruba.

Maar nu blijkt uit het artikel van het AD dat het op aandringen van premier Rutte was gebeurd. Kennelijk was er ook geen overleg met autoriteiten hier. Speculaties alom en eerlijk is eerlijk, toen al kon je een beetje aanvoelen dat Nederland op dat moment met Rusland al genoeg op haar bord had.

Dat Carvajal een zware jongen is, daar is geen twijfel over. Onder andere omstandigheden zou hij wellicht ook zijn uitgeleverd. Hoe anders zou het hebben gelopen als de MH17 niet was neergeschoten. De hongerstaking van premier Eman zou wellicht zijn doorgegaan en voor alle betrokkenen een nog grotere hoofdpijn zijn geweest. En wellicht zou de aanhouding en uitlevering van Hugo ‘El Pollo’ Carvajal zijn doorgegaan en waren de gevolgen ook niet te overzien.

Wie weet kropen wij vorig jaar door het oog van de naald, mede dankzij een gruwelijke aanslag ver weg. Ik weet niet wat ik ervan moet denken, eerlijk gezegd.

Bron: DenCayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…