Door journaliste Lotte Gerritse
Waarom ik nooit als laatste op een feestje blijf
Na een lange werkdag nog even gezellig met vriendinnen op stap of uren door bikkelen zonder een hap te eten, zit er voor journalist Lotte Gerritse niet in. Ze is hooggevoelig en stuit steeds vaker op onbegrip. Tijd om met die vooroordelen af te rekenen, vond Lotte, en dus klom ze in de pen om haar kant van het verhaal te vertellen.
‘Overprikkeld, hooggevoelig, uitgeput’. Ik geef toe, heel gezellig klinkt het niet. Een beetje zeurderig zelfs. Toch heeft hoogsensitiviteit een grote invloed op mijn leven. Op een feestje kan ik eigenlijk nooit tot het einde blijven en na een werkdag vol vergaderingen, kan ik geen normaal gesprek meer voeren.
Hooggevoeligheid
Één op de vijf mensen heeft last van hooggevoeligheid. Het betekent dat je onbewust extra open staat voor prikkels van buitenaf. Wanneer ik met iemand in gesprek ben, zuig ik de emoties van de ander op als een spons. Is iemand blij? Dan word ik blij. Is iemand verdrietig? Dan ben ik verdrietig. Is iemand sikkeneurig? Grote kans dat ik die dag ook chagrijnig achter mijn bureau zit.
Ik ben gek op dansen tot in de late uurtjes. Toch is de combinatie van veel en hard geluid, het continu in gesprek zijn met andere mensen en het inspelen op hun emoties erg vermoeiend. Vaak is mijn batterij na een aantal uur al leeg en kan ik alleen nog maar aan mijn bed denken. De volgende dag heb ik nodig om op te laden en aan andere afspraken maken, moet ik al helemaal niet denken.
Slap van vermoeidheid
Met honger en dorst dealen is voor hooggevoelige mensen best lastig. Laatst sleepte mijn lief me van de ene naar de andere winkel. Zonder te lunchen… Toen we een uur nadat ik had aangegeven dat ik écht iets moest eten, nog niet gegeten hadden, ben ik de winkel uitgemarcheerd (zonder hem) en naar de McDonalds gegaan. Mijn lichaam blokkeert, ik kan geen woord meer uitbrengen en ik ben slap van vermoeidheid totdat ik iets naar binnen gewerkt heb. Eten is noodzakelijk om niet in te storten.
Leuk is anders. Wanneer ik na een lange werkdag mezelf nog net de trappen van ons appartement heb opgesleept, kost het me veel energie om een gezellig gesprek te voeren. Het liefst zou ik eerst een half uur op de bank zitten, voordat ik ook maar aan praten wil denken.
Overprikkeld
Natuurlijk stuit dit op onbegrip van mensen die hier geen last van hebben. “Waarom ben je zo moe dan? Je hebt toch de hele dag achter je bureau gezeten?” “Je kunt toch nog wel een uurtje blijven, het feest is nog lang niet afgelopen!”
Tja, leg dan maar eens uit dat je ‘overprikkeld’ bent. Omdat de diagnose hooggevoeligheid niet wordt gegeven en je er ook niet voor behandeld kunt worden, weten veel mensen niet van het bestaan af. Best lastig.
Zielig vogeltje
Ik wil nu niet als zielig vogeltje bestempeld worden, want dat ben ik niet. Ja, ik ben gevoelig. Ik huil snel, ben schrikachtig en sneller moe en kan emoties niet altijd direct verwerken. Maar ik maak mooie dingen ook intenser mee.
Ik kan helemaal opgaan in muziek die ik mooi vind of mee huilen van geluk als mijn beste vriendin goed nieuws krijgt. Ik kan me volledig inleven in het gevoel van andere mensen. Dan ga ik maar eerder naar huis op een feestje, ik heb dan wel mooie gesprekken gehad en intens genoten.
Schuldig
Ik heb me lange tijd schuldig gevoeld als ik weer eens eerder naar huis ging of geen gaatje in mijn agenda wilde vrijmaken om na mijn werk nog te gaan borrelen. Inmiddels kan ik dat gevoel beter van me af zetten.
Ik ben liever maar een uurtje helemaal aanwezig, dan dat ik mezelf uren vooruitsleep, terwijl ik daar eigenlijk geen zin meer in heb en er niet veel gezelliger op word. Dus als ik volgende keer ruim voor het einde vertrek: neem het me niet kwalijk. Ik heb genoten. Echt!
Bron: Vrouw