Of ik gelachen heb om die godvrezende zwartkousen die de Nashville-verklaring hebben ondertekend? Nee, maar wel om al die types die daar weer zo raar boos om werden. Al dat deugvolk dat een rechtszaak tegen de middeleeuwse Van der Staaijtjes en consorten wilde beginnen. Hoezo?
Op wie werden ze nou precies boos? Op een plukje fossielen. En dat plukje mag toch denken wat het wil? Ze willen de homoseksualiteit uit mensen hun kop praten. Nou en? Succes zou ik zeggen. Als ze ze nou van een flat willen kukelen zoals sommige haatbaardjurken propageren dan moet je ingrijpen, maar mensen die denken dat homoseksualiteit een ziekte is. Dat is toch meelijwekkend lief? Het resulteerde wel in een zeer geestig filmpje op Lucky TV en fier wapperende regenboogvlaggen op allerlei kerken. God hielp een handje door windkracht tien aan te zetten. Code roze!
Ik geloof dat God een gezellige dikke pot is en dat zij zich met haar tochtige vriendinnen het schompes lacht om al die bange idioten die zwelgen in hun eigen gereformeerde gelijk. Dat weet de Veluwe niet, maar de hemel is één grote Gaypride. Een vrolijke nichtenpolonaise die nooit stopt. En de hel? Daar zitten allemaal boze witte mannen met hun vuisten op tafels te slaan omdat ze na hun dood op iets anders gerekend hadden. En die stumperds worden geflankeerd door vervaarlijke kromzwaarden die hun beloofde maagden opeisen. Het stond in de boeken. Maar wie schreef die boeken? Tsja. Dan zijn we bij de kern van het probleem.
Ik had sowieso een lekkere week. Vooral toen ik gebeld werd door een roddelrubriek of ik wilde reageren op het gerucht dat ik de nieuwe liefde van Wendy zou zijn.
„Maar Wendy is toch zielsgelukkig met Erdogan?”, opperde ik verbaasd. Waarop het stotterende redactieteefje vroeg of ik gek was. Iedereen weet toch dat het crisis is in huize Galjaard? En toen vertelde ze dat Wendy en Erdogan deze week samen een officiële verklaring hebben uitgegeven waarin ze toegeven dat het even niet botert tussen hen. Ik vroeg aan de roddelslet of ze meer wist. Toen vertelde ze dat er een hardnekkig gerucht is dat zij een ander heeft en mijn naam was daarom een paar keer gevallen. Vandaar dit telefoontje. In diezelfde verklaring vroeg het ongelukkige showbizzsetje trouwens ook of we hun privacy willen respecteren. Maar dat is natuurlijk onzin. Hij gaf jaren leiding aan de modderzender RTL met een programma als Boulevard dat dagelijks journalisten bij sterren in de bosjes legt om te kijken wie daar op dat moment de scheiding in hun schaamhaar kamt. Dus nu moeten ze zelf niet zeuren als er enge gluiperds in hun eigen bosjes liggen. Misschien moeten ze de bosjes tijdelijk vervangen door een muur. Trump kan ze vast wel adviseren.
Waar ik ook vrolijk van werd is dat onze minister van Buitenlandse Zaken helemaal naar Malta is gereisd om namens ons welvarende land zes dobbervluchtelingen in ontvangst te nemen. Zes. Hebben de containers op de Wadden toch weer gewonnen. Die zijn alle 220 gered. Misschien is het een idee om de Afrikaanse vluchtelingen voortaan vol te hangen met Ikea-banken en kinderspeelgoed. Dan hebben ze meer kans.
Waar ik nog meer vrolijk van werd? Van de opperfarmaceut. Ik feliciteer de aandeelhouders van Novartis met het onbedaarlijke succes. Ze hebben de prijs van een zeldzaam kankermedicijn waar alleen zij de rechten van hebben verzesvoudigd. Sommige wanhopige patiënten moeten nu meer dan 90.000 euro ophoesten voor een laatste kansje. Een uitzonderlijk zakelijk succes. En ik feliciteer pandjesmelker prins Bernhard met het feit dat hij de huisbaas van John de Mol wordt. En zijn tante met het verkopen van een van ons gekregen Rubens. Het past allemaal goed in deze tijden. Graaiende monarchen, huwelijksgereutel, godsangst en enge farmaceuten. En tussendoor keek ik naar Judas met een fenomenale Rifka Lodeizen als de doodsbange Astrid Holleeder, die steeds ‘kankerhoer’ door haar broer wordt genoemd. Zo’n zin om dat woord heel groot op het pand van Novartis te kalken. Heel groot en heel vet.
Bron: NRC Handelsblad