Op de een of andere manier doolt al bijna een week die suïcidale leraar door mijn drukke kop. Ik heb het over de meneer die een Herman Broodje deed en van zijn Brabantse gymnasium sprong. Onder de bange ogen van zijn puberende leerlingen. Of ik daar iets van vind? Ja, daar vind ik iets van.
En ik vrees dat meer mensen hetzelfde vinden. Dat het geen handige plek is. Dat je heel veel kinderen voor de rest van hun leven traumatiseert. Ik snap best dat je op een dag met het leven wilt stoppen en ook nog dat je daar heel symbolisch de Dag van de Depressie voor uitkiest, maar neem dan een touw en zoek een veilig plekje met wat privacy. Bijvoorbeeld een stevige tak in een diep, donker woud.
Hoewel? Dan zijn er vast weer met bomen babbelende prinsessen die vinden dat de dienstdoende eik, beuk of kastanje heel erg kan lijden onder een bungelende dooie. Volgens de gemiddelde zweefteef heeft een boom namelijk ook gevoel! Wat de juiste manier van suïcide is weet ik ook niet, maar ik vind dat je wel een beetje rekening moet houden met de achterblijvers. Of je moet ze een enorme hak willen zetten.
Zo ken ik het verhaal van de vrouw van een radeloos rijke Amsterdammer die haar dag in dag uit op het hart drukte dat ze bij alles een bonnetje moest vragen. Dan kon hij het namelijk aftrekken van de belasting. Zo was hij ook stinkend rijk geworden. Als ze een bloemkool of twee vaatdoekjes gekocht had en vergeten had een bonnetje te vragen dan schold hij haar bont en blauw. De vrouw werd gek van haar krenterige miljonair en heeft zich op een dag na de zoveelste ruzie verhangen in de ruime garage onder hun huis. Zo’n garage met een elektrische tuimeldeur. Toen hij met zijn veel te dure slee kwam aanrijden en met een bliepertje de deur opende, zag hij haar hangen. De ‘afscheidsbrief ’ was glorieus: een bonnetje van de haak en het touw. En verder niks. De btw apart vermeld. Daar hamerde hij namelijk ook altijd op.
Díe zelfmoord snap ik. Dan maak je in één klap duidelijk wat je bedoelde. Maar hou, als het niet nodig is, alle anderen erbuiten. Zeker vreemden. Zo kun je het een treinmachinist niet aandoen door je voor zijn aanstormende intercity te werpen. Dat is gewoon niet aardig. Veel machinisten lijden hier de rest van hun leven onder en dat snap ik zo goed. Je werkt bij de NS, je rijdt eindelijk een keer lekker op schema en dan knalt er een suïcidaaltje onder je wielen. De hele trein balen en vloeken. Weer vertraging. Hoe pleeg je op een beetje nette manier zelfmoord? Afgelopen dagen waren er weer wat zwakzinnige idioten die zich op één nacht ijs waagden en er dan ook onherroepelijk doorheen zakten. Ongetwijfeld zullen er de komende dagen een paar van dit soort waaghalzen kansloos verzuipen. Is dat zelfmoord? Ja toch? En buiten de piste skiën? Ik snap het avontuur, kleuren binnen de lijntjes is saai, maar je weet welk risico je loopt. Bij sommige types denk ik het soms: niet dat hij of zij dood wil, maar dat diegene het niet erg vindt als het verkeerd afloopt. Ik denk dat al bij stevige rokers.
Zoals ik ook vind dat je de sigarettenfabrikant, die kinderen zeer bewust zo snel mogelijk verslaafd maakt, mag aanklagen voor moord. Maar dit terzijde. Het tarten van het lot en de overduidelijk rigoureuze manier van jezelf opknopen snap ik ook. Maar mijn verzoek aan de toekomstige zelfmoordenaar is simpel: hou de treinmachinist en een klas onschuldige schoolkinderen erbuiten. Neem een gezonde pil of een gezellige dosis dr ugs. Zelfmoord is trouwens wel een onderwerp dat mij al zeker 55 jaar fascineert. Komt door mijn vader die De Zelf moordenaar van Piet Paaltjens uit zijn hoofd kende en het na grote, goed besprenkelde familiediners graag mocht voordragen. Wie dat gedicht niet kent moet het even googlen. Het is gruwelijk geestig en fascinerend van taal. En mijn vader droeg het huiveringwekkend goed voor. En daarna vertelde hij dat François Haverschmidt, zoals Paaltjens eigenlijk heette, zichzelf verhangen had in een bedstee. Als kind huiverde ik, maar vond het ook prachtig. En een bedstee is toch mooi discreet?
Bron: NRC Handelsblad