‘Je moet voortaan dat brilletje afzetten. Dat zagen we door je bivakmuts heen. En ik zou ook wat afvallen. Dat kleine gedrongen postuur verraadde jou onmiddellijk. Die camera’s hebben we niet voor niks opgehangen!”, brieste Máxima door de telefoon.
„Waar heb je het over?”, lachte ik tegen de Argentijnse met wie ik vorige week nog zo’n plezierig gesprek had gevoerd over de treurigheid van de Koningsdag Nieuwe Stijl.
„Over dat bekladden van ons Paleis op de Dam”, riep ze furieus.
„Ons paleis? Ons paleis? Is dat niet een beetje grootspraak lieverd?”, grinnikte ik terug, „volgens mij is dat paleis van iedereen en wordt het gebruikt als een van de poppenkasten waarin jullie zo nu en dan mogen acteren. Net als die andere optrekjes her en der in het land. Ze worden door ons allemaal betaald….”
„Behalve door Bram Moszkowicz”, lachte Max, „maar maak je je zorgen over ons seksleven dat je Fuck de Koning op ons Amsterdamse buitenhuisje schreef of was het uit solidariteit met die zwartepietenactivist met die moeilijke naam?”
„Je bedoelt Abulkasim Al-Jaberi”, bleef ik kalm, „alsof Zorreguieta zo’n makkelijke naam is. Solidariteit is een groot woord. Zeker in mijn geval. Het ging mij meer om de vrijheid van meningsuiting in het licht van de ronduit belachelijke dagvaarding die die Al-Jaberi kreeg.”
„Die dagvaarding is toch voorlopig ingetrokken! En die kwam toch niet van ons, maar van een of andere overijverige stagiair uit Staphorst of Urk op het Openbaar Ministerie? Nou dan?”, riep de prachtige Max strijdvaardig.
„Weet ik”, suste ik de opgefokte sfeer van ons telefoongesprek, „maar het ging ook niet tegen Willy persoonlijk. Ik ken hem een beetje en je weet dat we zeer op elkaar gesteld zijn. Hij kan regelmatig om mij lachen en dat is behoorlijk wederzijds. Het gaat meer om de kramp waarin iedereen schiet als het over jullie gaat. Tot de linkse Eberhard van der Laan aan toe. Waarom mogen we niet gewoon tegen jullie zijn en dat keihard roepen? Je bent die idiote arrestaties rond de kroning toch niet vergeten? En dat er nu mondjesmaat getolereerd wordt dat er af en toe een sukkel met één bordje langs de kant mag staan in plaats van dat je met zijn allen gewoon keihard mag roepen wat je wilt….dat is toch zielig?”
„Maar dan moet je niet bij mij zijn Youpie. Dat regelen jullie zelf! Jullie spreken dit af in dat lafbekkenparlement van jullie. En wees blij dat jullie nog iets mogen roepen. Als je dit in mijn moederland geflikt had in de tijd dat mijn vader en zijn vriendjes het voor het zeggen hadden, dan lag je allang tussen de Afrikaanse vluchtelingen op de bodem van de Middellandse Zee”, lachte Max mysterieus.
„Is dit humor?”
„Ja natuurlijk. Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik uit zo’n eng nest kom? Maar ter zake: we worden levenslang gegijzeld door een seniele bejaardenberg die het koningshuissprookje in stand wil houden. Het is toch raar dat ik in 2015 aan mijn oudste dochter, een gezonde puber van elf, niet kan vragen wat ze later wil worden. Dat dat arme kind dat nu al weet! Niks te vechten of te dromen. En dat alleen maar voor dit debiele land!”
„Wil je stoppen?”
„Soms wel. En Willy ook. Als je avond aan avond te grazen wordt genomen door LuckyTV. Zo erg dat ik Lex ook al Willy noem. De kinderen weten niet eens hoe hij echt heet.”
„Moet ik medelijden met jullie hebben?”
„Soms een beetje. Mag ik je wat vragen Youpie? Mede namens Lex. Ga door met de satire. Echt meedogenloos tot het gaatje. Net zolang tot we het beu zijn en opstappen. Dat we stoppen met die klotenklus. Dat we Fuck het volk op het paleis spuiten. Gaan we lekker in ons huisje aan de Griekse kust wonen. Met die paar miljard op de Zwitserse bank redden we het de rest van ons leven echt wel. En dan wens ik jou en je vriendjes succes met die teflonpresident Rutte. En weet je wat ik daar het leukste van vind? Dat jij dan je werk kwijt bent!”
En toen? Toen hing ze op.
Bron: NRC