Soms ga ik naar zo’n concert, maar meestal doe ik er iemand anders een plezier mee. Ik ben niet erg van de massale stadionconcerten.
Deze week kreeg ik alvast een aanbod voor een passe-partout voor vier wedstrijden voor Euro 2020. Het EK Voetbal dus. We hebben het over juni volgend jaar. Drie groepswedstrijden en een achtste finale. Wie dan tegen wie speelt is nu nog niet bekend. De kosten per passe-partout zijn 3.400 euro per persoon. 850 euro per kaartje per wedstrijd dus.
Vind ik veel voor anderhalf uur op een koud stoeltje. Je krijgt er wel een parkeerplaats bij. Plus gratis bitterballen en een vies lauw wit wijntje. Daarbij heb je kans dat je de hele avond kortademig in de zware parfumlucht van opgespoten sponsorteefjes zit. Want mannen die probleemloos 850 euro voor een voetbalkaartje neertellen, hebben dat soort vrouwen.
Graag wind ik me op over maffiaprijzen in de theaters. Ook voor mijn eigen kaartjes probeer ik het ticketgajes het leven zo zuur mogelijk te maken. Iedereen moet naar mijn show kunnen. Ook de groenteman en de glazenwasser? Juist de groenteman en de glazenwasser.
Maar dit zijn dus geen maffiaprijzen. Dit is de UEFA zelf. Mensen die in televisiespotjes praten over Fair Play, hebben bepaald dat deze voetbalkaartjes 850 euro per persoon gaan kosten. En ik vrees dat het betaald gaat worden.
Mijn vraag is of je daarna dood mag. Dat je je mag verhangen in je trapgat. Omdat het leven verder te zinloos is om voort te zetten. Als je voor 850 euro per persoon naar België-Liechtenstein hebt zitten koekeloeren, is het toch klaar. Zeker als dat potje ook nog 0-0 wordt.
Vroeger werd ik opstandig van dit soort bedragen. Dan riep ik dat het diefstal was. Dat het Nederlands elftal van ons allemaal was. Maar ik roep het niet meer. Ik wens de patjepeeërs plezier en succes op mijn stoeltje en ik hoop dat ze een vrolijke avond hebben. Ik ga die avond wat anders doen. Of ik zie het wel op tv. In de oude stoel van mijn leuke vader. De stoel die ik voor datzelfde bedrag onlangs opnieuw heb laten bekleden en die de rest van mijn leven moeiteloos meegaat.
Net als de herinnering aan diezelfde leuke vader die ons in december 1966 meenam naar het Olympisch Stadion waar we Ajax met 5-1 van Liverpool zagen winnen. Of eigenlijk niet zagen winnen omdat het te mistig was. We hoorden de doelpunten. Wat zal een staanplaats toen gekost hebben?
Is iedereen gek? Ja! Donderdag was onze koning in de hoofdstad. Vliegtuigjes kijken omdat De Nederlandse luchtvaart honderd jaar bestond. En wat hadden de organiserende domoren verzonnen in deze tijd van vliegschaamte en klimaatdiscussie? Een Boeing die bijna de Westertoren raakte werd geëscorteerd door vier F-16’s. Onaangekondigd! Zag er heel ontspannen uit. Niemand dacht aan terrorisme.
„Wat is dit?”, schreeuwde mijn buurman. Ik antwoordde dat onze koning van een IJ-oever naar de eerste vliegles van zijn tante Christina keek. Die ouwe prinses bekostigde dat van die onlangs verpatste Rubens van zes miljoen.
’s Avonds zag ik treurige Nederlandse verkiezingsstunts. Annemarie Jorritsma knalde op een of ander treurig overdekt skibaantje in Almere zo hard met haar kop op een stang dat zelfs onze kat begon te bidden. Hoe dat kon? Die oma van Rutte kan niet skiën. Eigen schuld, dikke bult. Daarna zag ik Lodewijk Asscher bij Koffietijd een smartlap zingen. Die wil gewoon de politiek uit. Net als Job Cohen toen. Die ging daar in de polonaise.
Moedeloos ging ik slapen en droomde zwetend. Waarover? Het Haga Lyceum kreeg een dependance? Waar? Op Urk!
Bron: NRC Handelsblad
Ik ben het 100% eens met youpie. Hij heeft helemaal gelijk. Idioot zijn we geworden met z’n allen.