Wat lijkt me dat toch lekker: een vrouw met bloedspatten op haar mobieltje omdat ze de reanimatie van een verkeersslachtoffer heeft vastgelegd. En dat je op dat filmpje ook ziet dat die meneer live de pijp uit gaat. Inzoomen op het lijk? Van mij mag het. Is ook handig.

Zeker als je het filmpje later vertoont aan vrienden of collega’s. Die willen dan nog wel eens vragen of het slachtoffer inderdaad overleden is. Dan is het leuk als je dat goed kunt laten zien. Vooral het moment waarop de gedesillusioneerde hulpverlener een laken over de dooie legt. Als bewijs dat de bestuurder van de gecrashte truck inderdaad dood is. Zo’n vrouw zoek ik. Die dat goed kan filmen zonder zelf emotioneel te worden. Ik wil geen schreeuwmormel dat allerlei kreten slaakt tijdens het filmen. Gewoon rustig geconcentreerd vastleggen dat drama. Dat heb ik ook op de datingsites gezet. Dat ze van filmen moet houden.

Helemaal heerlijk lijkt het me als je een vrouw hebt die continu alert is. Die de hele dag naar de politiescanner luistert en bij een ongeval meteen in de auto springt om te gaan filmen. Het is zo lekker om het ongeluk ’s avonds in bed nog even terug te zien op je mobiel. Dan ga je toch anders slapen. Maar misschien vind ik het delen van de ongelukken nog wel het lekkerst. Dat je je filmpje op Facebook zet en heel veel likes krijgt. Een like van een volslagen onbekende geeft mij persoonlijk de grootste kick. Dat je een wildvreemde registeraccountant uit Drenthe een groot plezier hebt gedaan met je filmpje. En dat hij je dat persoonlijk laat weten.

Belangrijk: je moet altijd stapvoets langs een ongeluk rijden. Vaak staat er zo’n overijverige agent die je maant om door te rijden, maar daar moet je lak aan hebben. Ik wil het allemaal goed kunnen zien en vooral goed kunnen filmen. Dus langzaam er langs. Tergend langzaam.

In mijn computer heb ik een speciale ongelukkenmap. En ook weer een aparte map met mijn Ongelukken Top Vijf. Daar zit ook een zelfmoordje tussen. Heb ik gefilmd op een station waar een meisje voor een langs stormende intercity dook. Ik was er als eerste bij en dan moet je meteen filmen. Later komen de politie en het ambulancepersoneel en die lopen vaak hinderlijk in de weg. Die beginnen ook allemaal ethische onzin uit te kramen. Dat filmen niet kies is. Dat soort commentaar is irritant en vervang ik bij de montage altijd door een muziekje. Wat ik nog niet heb, maar waar ik wel van droom, is van een filmpje van een geliquideerde crimineel. En dat moet binnenkort lukken want in mijn woonplaats Amsterdam ligt het gemiddelde nu op drie per week. Daarvoor heb ik speciaal een scooter gekocht. Dan wurm je je overal makkelijk tussendoor. Maar het lekkerste vind ik het als mijn vrouw het filmt. Niet ikzelf. Ik rijd de auto.

Maar ik heb nog een eis. Ik wil dat de betreffende vrouw van honden houdt. Zoals die vrouwen die dit weekend door de RAI huppelen met hun getrainde viervoeter. Ik wil dat ze de poedel eerst wast, daarna föhnt, dan de nageltjes lakt, ook nog in de krullers zet en dat ze tot slot goed controleert of de anus van Bello poepvrij is. Belangrijk detail. Een poepvrije anus. Verder mag ze hem nog opkalefateren met lintjes en strikjes. En een parfummetje uiteraard. En dan wil ik dat ze daarna een rondje met hem rent zodat de hondenkennersjury goed kan zien hoe goed Bello is.

Dat wil ik dus. Als Second Love. Een schaamteloos mokkel dat heel graag met een prachtig gecoiffeerde Bello door de RAI rent en die ook nog heel goed ongelukken kan filmen. Plus dat ze het lekker vindt om daarmee heel veel aandacht te krijgen op de sociale media. Zo’n vrouw lijkt me heerlijk. En vooral als ze gaat praten. Heel hard praten over de zin van ons bestaan. En dat van de hond natuurlijk.

Bron: NRC Handelsblad