Opeens zijn ze terug. Rob en Heleen. Oudkerk en Van Royen. Het fameuze Amsterdamse borrelduo van begin deze eeuw. Hij was toen wat overmoedig geworden door iets te veel biertjes in combinatie met haar erotiserende hese stem, waardoor hij dik ging doen over het regelmatig poederen van zijn feestneus en het bezoeken van gewillige plezierdames.

Zij schreef het allemaal op en publiceerde het in de Privé die die dag Het Parool heette. De rest is geschiedenis. De PvdA-wethouder kon oprotten en ik ken niemand in mijn dorp die dat erg vond. Wat hij is gaan doen? Hij werd weer huisarts en ik hoorde hem af en toe in een treurig radioprogramma. Ook had hij op een gegeven moment een staartje. Als vijftiger. En dan weet je het wel.

Heleen bracht na die tijd een paar bestsellers uit die ik niet heb gelezen en ook nooit ga lezen. Ook maakte ze ooit honderden selfies waaronder eentje van een bloederige bungeltampon uit een van haar openingen. En ik zag haar soms op televisie met haar demente moeder zeulen. Veel mensen vonden dat prachtig, maar ik zet daar vraagtekens bij. Wilde die moeder dat toen ze nog helder kon denken? Dat heb ik ook bij de vergeetmama’s van Adelheid Roosen en Hugo Borst. Maar ik sta daar steeds meer alleen in.

Na een redelijke stilte zijn de ex-wethouder en de bestsellerdiva dus terug. Hij aast op het Amsterdamse burgemeestersbaantje en heeft zijn sollicitatie online gezet. Waarom? Rob houdt volgens Rob van transparantie. Dat is waarschijnlijk begonnen in de tijd dat hij nog regelmatig broodmagere, bijna doorzichtige heroïnehoertjes misbruikte. Die waren ook bijna transparant.

En zij heeft, net als de Française Catherine Millet in 2002, een boek geschreven over haar seksleven. Millet deed het met iedereen, maar Heleen doet het heel braaf uitsluitend met haar viriele toyboy, die het niet erg schijnt te vinden dat zijn seksuele voorkeur voor jongbejaarden uitgebreid aan bod komt. Afgelopen woensdag zat Heleen bij Eva Jinek en het enige wat daar leuk aan was, was dat die bekakte prinses Laurentien daar ook aan tafel zat. Zij hield wijselijk haar mond. Jammer. Had haar graag het woord dildo horen uitkramen. Of haar ervaringen met die stoute Tarzan met zijwieltjes. Helaas. Mocht vast niet van de RVD.

Maar Rob en Heleen zijn dus terug in het nieuws. Op alle radio’s, alle televisies en alle internetsites. En nu? Nu niks. Dat boek van Heleen zal door een groot aantal droge wanhoopsdozen gelezen worden. En om de sollicitatie van de vroegere PvdA-wethouder wordt vooral keihard gelachen. In elk geval door de ooit door hem uitgevonden kutmarokkanen. Ik vind het vooral zo aandoenlijk dat dit spul als Rob en Heleen zoveel aandacht krijgt. Een bejaardenseksboek en een volstrekt zinloze sollicitatie.

Ik las en zag dit deze week allemaal in Frankrijk, waar ik samen met drie vrienden een aantal goden bezocht. Wijngoden om precies te zijn. Goden wier families al eeuwen lang hetzelfde doen. Namelijk absolute topwijnen maken. Topwijnen waar door de kenners om gevochten wordt. Duur? Niet als je kijkt wat ze voor een flesje allemaal moeten doen. Ik luisterde deze week in mooie kelders en tussen honderd jaar oude wijnstokken naar hun filosofieën en het viel me op dat de mannen niet alleen heel kundig waren, maar ook zo bescheiden en opvallend zacht spraken. Geen sprankje bla-bla. Een paar wijnen mochten we ook drinken. En zelfs uit jaartallen waar niemand meer aan kan komen. Ik werd bijgepraat over de ligging, de stokken, het klimaat, het proces, de manier van oogsten, de wijze van bewaren en nogmaals: ze deden dat met zoveel liefde, respect en geduld. En het was daarom zo onbedaarlijk aangenaam.

Ik heb de Fransen expres niks over ons land verteld. En zeker niet over de Nederlandse actualiteit zoals het seksleven van de opgewonden schrijfster en de sollicitatie van het tragische aandachtorgel met Trumptrekjes. Gewoon geen zin in. Waarom niet? Heel simpel: dat is niet goed voor de wijn die rustig ligt te liggen in de doodstille kelders en alle onzin overleeft.

Bron: NRC Handelsblad