Dus je neemt in een speciale uitzending afscheid van Radio 1, waar je jarenlang op redelijk legendarische wijze het voetbalcommentaar hebt verzorgd en dan hebben ze twee bejaarde beroepschagrijnen ingehuurd om je eens even stevig af te zeiken.
Ik heb het over Jack van Gelder, die vrijdag is weggelopen uit de studio toen hij een half uur had geluisterd naar Johan Derksen en Ben de Graaf, die als een Waldorf en Stadler (maar dan zonder humor) hadden zitten beuken op Jack. Of Van Gelder niet tegen kritiek kan? Volgens mij wel en ik denk dat hij ook wel gerekend had op wat gezond tegengas. Maar dan wel op een vrolijke manier. Nu hoorde hij twee uit de mond riekende mannen murmelen. De rollators stonden op de gang.
Ik was de naam Ben de Graaf eerlijk gezegd totaal vergeten. Hij was chef Sport bij de Volkskrant in de tijd dat die krant zo zuur was dat als hij bij de abonnees op de kokosmat viel hij daar meteen een gat in brandde.
Ben was ook een fluisterende biljartcommentator in de tijd dat die sport nog iets voorstelde. Hij kwam altijd na het voetballen en dan gingen wij gezellig aan tafel. Ben was het moment om de tv uit te zetten.
Maar hij was dus ingehuurd om samen met de snor een litertje vitriool over het feestvarken te gooien en dat had daar terecht geen zin in. Jack dacht: ze kunnen de pestpleuris krijgen, en ging lekker naar huis. Dat gaf een beetje commotie in de gezapige Hilversumse studio, waar het nieuws doorgaans lekker kabbelt.
Ik vond het wel leuk en dacht: waarom gebeurt dat eigenlijk niet vaker? Waarom blijven gasten altijd keurig zitten?
Zag vorige week een collega van mij ondervraagd worden door Linda de Mol. Dit werd een letterlijk kruisverhoor toen de altijd lachende Linda begon over het zwakke zaad van de cabaretier en of dit de reden was dat zijn vrouw nog geen liefdesbaby had. Even leek het of de komiek bij de huisarts zat, maar nee hoor, hij deelde zijn medische probleem met een miljoen RTL-kijkers.
Hij stond tijdens dit gênante onderwerp niet op om een dikke middelvinger naar de gierende presentatrice op te steken en te vertrekken.
Dat deed hij ook niet toen even later de mevrouw naast hem over haar borsten begon. Eerst had ze peervormige protheses, maar die had ze laten vervangen voor druppelmemmen. Of andersom. In elk geval had ze nieuwe tieten. De grappenmaker zat het programma keurig uit en had het volgens mij ook behoorlijk naar zijn zin.
Als ik bij die Linda had gezeten (kans is klein!) en ze was over mijn opspelende aambeien begonnen dan had ik toch echt de kan water over haar geblondeerde botoxhoofdje gegoten. Gewoon als statement. Het zou de televisie goed doen. Meer kans op kijkers omdat er iets kan gebeuren. Iets waar niemand op rekent. Daarom moest ik zo lachen om Jack, die gewoon geen zin had in dit geriatrische gereutel van die twee en het lekker voor gezien hield. Gelijk had hij. Volgens mij moeten Johan en Ben met Maarten van Rossem op tournee. Supertrio. Maar voorlopig heeft Jack de Jackpot.
Toch is er niks lekkerder dan een vrolijke aanvaring op de buis. Van Dis & Oltmans in 1985 blijft smultelevisie die ik graag mag terugkijken op YouTube.
Gewoon iets totaal onverwachts. Net zoals ik het prachtig had gevonden als de nieuwslezer van zowel het achtuurjournaal als van het RTL Nieuws afgelopen week waren weggelopen bij het tonen van de beelden van het levenloze jongetje in de Turkse branding. Dat lieve Syrische mannetje dat het probleem zo prachtig symboliseerde. Hoe mooi was het niet geweest als de dienstdoende presentatoren met een lichte snik hadden gezegd: „Het wordt me even te veel. Ik ben zo bij u terug!” Om later te verklaren dat het melden van een vrachtautootje met de 71 gestikte vluchtelingen al bijna niet meer ging, net als de gekapseisde bootjes met de honderden lijken in het ruim. Maar dat dit kind de definitieve druppel was. Prachtig toch als de nieuwslezers met tranen in hun ogen zouden hebben geroepen: „We moeten godverdomme wat doen!” Zomaar. Als oerschreeuw. Als wekker!
Denk dat ze allebei waren ontslagen. Je mag namelijk niet vloeken op de televisie.
Bron: NRC