Dus Jan Smit heeft een lintje. Waarom? Omdat hij een half jaar niet heeft gezongen? Ik vind het een goede actie van onze koning. Hij houdt van zijn volk. Ik moest er om lachen. Dat is een beetje mijn probleem. Dat ik veel te vaak moet lachen. Niet alleen om mezelf, maar om de hele wereld.

Zoals? Nou om die fossiele commissarissen van de KLM bijvoorbeeld. Die idioten die vergaten om de gênante bonus van Pieter Elbers uit de agenda te gummen. Pieter had er trouwens zelf ook overheen gelezen. Net als de rest van het management. En het secretariaat. Te druk met het ophouden van hun bedelaarshandjes? De overheid moet namelijk een paar miljard in die luchtvervuiler pompen. En dan vergeet je je eigen bonus wel eens te schrappen. Da’s dom. Laten we het slordig noemen.

En twee dagen later ging het weer bijna mis. Toen moest hoogste baas van Air France-KLM, Ben Smith, zelf roepen dat hij van het fooitje afzag. Hij had inmiddels al begrepen dat hij niet anders kon. Onze Wopke zou hem namelijk geen euro geven. En iedereen weet hoe hardvochtig Wopke kan zijn. Vraag maar aan de Italianen. En dan kan je als topman maar beter de eer aan jezelf houden en minzaam glimlachend bekend maken dat je van het geld afziet.

Misschien moest Benjamin nog even denken aan de legendarische beelden van de Air France-manager Xavier Broseta, die in 2015 in zijn blote bast over een hek moest vluchten omdat hij belaagd werd door een woedende menigte. Ging ook over geld. Een filmpje dat ik regelmatig terugkijk en waar ik telkens weer mateloos van geniet. De belagers zijn veroordeeld en Xavier maakte twee dagen later promotie.

Aandoenlijk wereldje, die bulkende nitwits. Vooral die commissarissen. Vijftig jaar geleden legde mijn vader mij al uit dat een commissaris niets anders was dan iemand die, voor hij zijn kist in ging, nog een rondje mocht meeplassen met de grote jongens. Op de golfbaan geregelde erebaantjes die niks voorstelden. Of dat nog zo is weet ik niet, maar bij de KLM klopt het in elk geval.

Maar het hardst moest ik afgelopen dinsdag lachen toen ik zag dat onze koning op bezoek was bij het UWV. Onze vorst dacht natuurlijk: wat Booking.com kan, dat kan ik ook. Ik noem het een werkbezoek, maar ik laat me vast uitleggen bij welk loket ik me binnenkort moet melden. Verkeerd gedacht? Weet ik niet. Ik vertrouw eerlijk gezegd helemaal niemand meer. Ook de koning niet? Nee!

Maar er is iets anders dat ik jammer aan hem vind. Dat onze vorst dit jaar zijn kans niet heeft gegrepen. Dat hij niet als een echte koning is opgestaan en alle regels aan zijn koninklijke laars gelapt heeft. Hij had donderdagavond een toespraak moeten houden. Op de televisie. Met een joelende doventolk. Hij had geëmotioneerd tegen zijn volk moeten zeggen dat hij de tuttige onderscheidingen voor al die voedselbankvrijwilligers en andere dierenambulancegoeierds een jaartje oversloeg. Domweg omdat er iets belangrijks aan de hand is.

Hij had ons moeten toeschreeuwen: „We zijn in gevaar. Totaal van slag. Niet alleen dit kutlandje, maar mondiaal. Medisch en economisch staan we op het punt van breken. En we moeten niet zeveren over wie bonussen krijgt of staatsteun of wie er voetbalkampioen is of welke kneuzenclub moet degraderen.

Nee, we moeten eren. Mensen op een schild hijsen. En ik heb het over de artsen en het verplegend personeel in de ziekenhuizen. Die onherkenbaar in hun maanpakken levens redden of mensen tijdens hun laatste benauwde ademtocht begeleiden. Die mensen moeten wij eren. Die geven wij de hoogste onderscheiding. In plaats van dat ene schamele applausje van alweer weken geleden!”

En op dat moment had hij al zijn eigen medailles van zijn borst moeten rukken en symbolisch het land in moeten flikkeren.

Maar dat heeft hij niet gedaan. Want dat mag niet volgens het protocol. En dat is jammer, Willy. Hartstikke jammer.

Bron: NRC Handelsblad