Lieve Tijn, ik wil je bedanken voor alles wat jij als zesjarig mannetje deze oude cabaretier hebt geleerd. Hier een brief van je vriend Youp. Een moeizaam epistel, want het huilen staat me nader dan het schrijven. Maar ik wil deze brief aan je kwijt. Sterker nog: ik moet hem schrijven. Omdat ik je wil bedanken voor alles wat jij als zesjarig mannetje deze oude cabaretier hebt geleerd.
Het begon in december toen je samen met je vader aan de brievenbus van Het Glazen Huis klepperde. Je bood aan om nagels te gaan lakken. In ruil voor geld. Geld voor het Rode Kruis. Voor kinderen met longontsteking. Terwijl je zelf ziek was. Doodziek. Geen longontsteking. Sinds mei wist je dat je kansloos was. Maar daar had je letterlijk lak aan.
Een paar dagen later hoorde ik jouw dokter op de radio en hij legde kalm uit wat hersenstamkanker precies inhoudt. Ik huiverde en een paar weken later zat ik bij hem in de VU. Omdat ik iets wilde doen. Iets moest doen. Kwam door jou kleine held. Ik wilde ook nagels lakken. Maar dan op mijn manier.
Dankbaar dat je me iets heel belangrijks geleerd hebt, namelijk dat je stinkend rijk wordt als je iets voor niets doet.
Al gauw had ik een groep vrienden en kennissen bij elkaar voor een actie. Nog nooit heb ik een club aardige mensen zo idioot hard zien werken. Aan filmpjes, muziekjes, radiospotjes, televisiecommercials, nagellakpotjes en alles wat bij zo’n actie komt kijken. We wilden een miljoen voor een speciale robot die als enige de ingewikkelde medicijnen aan dit soort patiëntjes veilig kan toedienen.
Het eerste geld voor het financieren van de potjes hadden we snel bij elkaar. Gewoon al mijn radeloos rijke vrienden benaderd. En dat zijn er best veel. Niemand weigerde. Oké eentje. Die schreef een chagrijnige brief. Maar verder geen wanklank. Kwam door het toverwoord Tijn. Je was de held van iedereen. Zonder dat je het zelf wist heb je zoveel mensen geïnspireerd. Zelfs keiharde zakenmensen werden als was bij het horen van je naam en verdubbelden de toegezegde donatie.
Toen kon de echte actie beginnen. De titel was lakdoortijn.nl! Tientje voor Tijn. In ruil kreeg iedereen een potje nagellak in een van jouw vier lievelingskleuren. Ik twitterde mij een tennisarm, vertoonde me net als ambassadrice Wendy van Dijk een paar keer op de televisie en we zagen met zijn allen hoe het miljoen gestaag dichterbij kwam. Allemaal door jou lieve Tijn. Door jou en niemand anders. Jouw instelling. Jouw les aan ons hoe we in het leven horen te staan.
Ook Radio 3FM deed nog een keer fanatiek mee en donderdagmiddag rond twaalven haalden we het beoogde streefbedrag. Een miljoen dus.
Champagne? Nee. Ik zat op een Frans strandje en zag in de branding van de oceaan allemaal kinderen spelen. Kinderen van zes, zeven jaar oud. Allemaal Tijntjes. Likkend aan een waterijsje, druk met een schep in de weer, fanatiek achter een bal aan. Zo speelde jij een jaar geleden ook nog lieve Tijn.
Ik dacht aan een paar weken eerder. De laatste keer dat we elkaar zagen en jij mij alle roofvogels leerde. En dat ik prikloze Fanta voor je mocht halen. En dat alle mensen bij alle speeches moesten janken. Om jou lieve Tijn. En om je ouders en je broertje. Om alles.
Toen ik vrijdagochtend vroeg hoorde dat je was overleden dacht ik maar één ding: de schat heeft het zelf geregisseerd. Zijn miljoen voor zijn vriendjes en vriendinnetjes is binnen. Dus vond je dat je wel kon gaan.
Ik vroeg me even later af of de hemelpoort een brievenbus heeft en of jij, mijn kleine held, daar hebt staan klepperen en hebt aangeboden om alle nagels te lakken. Ook die van god zelf.
En misschien heb je de klauwtjes van god al gekleurd. Wat waren zijn of haar voorkeuren? Rood? Blauw? Of kon het God gewoon niks schelen?
Heb je terwijl je god lakte nog kunnen vragen waarom jij hier zo vroeg weg moest van de aarde? Je hebt toch niks misdaan? Integendeel zou ik willen zeggen. En heb je aan god kunnen vragen hoe hij of zij eigenlijk heet? Jaweh? God? Allah? Of gewoon Kees?
Lieve Tijn, ik ga je missen en ik ben je dankbaar. Dankbaar dat je me iets heel belangrijks geleerd hebt, namelijk dat je stinkend rijk wordt als je iets voor niets doet.
Lieve wonderheld van ons allemaal, we gaan je nooit, maar dan ook nooit vergeten.
Bron: NRC Handelsblad
Radio dj’s die tussen 3 a 4 miljoen per jaar verdienen vindt je alleen terug bij de commerciële stations en niet de publieke omroepen.
Wat dacht je dat afro jack verdien per maand? Ruim een miljoen € en hij is een derde rang dj.
Ben het zelden met Eric Lapdance eens, maar nu wel,
Van ‘t Hek schopt altijd tegen de rijken aan, maar zelf leidt hij hetzelfde millionairsleven met vakanties in Frankrijk en een huis aan de gracht in Amsterdam waarop hij in zijn columns zo neer kijkt.
De man schrijft prima columns, maar is wel erg hypocriet.
Het glazen huis is een initiatief van overbetaalde radio dj’s uit Nederland. Het blijft me verbazen dat radio dj’s die tussen 3 a 4 miljoen per jaar verdienen met plaatjes draaien en simpel ouwehoeren mensen vragen om geld te doneren voor het goede doel.
Ik vind het altijd aandoenlijk als ik kleine kinderen zie, die hun hele spaarpot weggeven en inzameling houden om zo veel mogelijk te kunnen doneren.
Bij het lezen van dit verhaal van Youp, moet ik gelijk denken dat Youp net zo een hypocriet is als de dj’s van het glazen huis, zelf van je miljoenen genieten en zeg dat je het waardeert dat anderen hun tijd en geld beschikbaar voor anderen stellen.
Misschien als Youp en de dj’s van het glazen huis iets meer doneren aan bijvoorbeeld hersenstamkanker onderzoek, leefde Tijn misschien nog.