Die oude Zorreguieta is niet in de wieg gesmoord, dacht ik toen ik hoorde dat de schoonvader van onze koning op 89-jarige leeftijd het aardse voor het eeuwige had verruild. Er zijn Argentijnen jonger en minder prettig aan hun einde gekomen.

Alles kwam nog een keer langs. Zijn niet geloofde onschuld, de ontroerende traan van Max uiteraard, maar ook het hilarische voorval van onze toen nog kroonprins die een ingezonden brief aanhaalde met daarin een andere mening over de Vuile Argentijnse Oorlog. Die brief bleek echter van Videla zelf te zijn. Wist Willy veel. Wat Willy gestudeerd had? Geschiedenis. Lief hè?

Ik begrijp nu ook dat Max en Willy het beroemde momentje met een beetje dom hadden afgesproken en stevig gerepeteerd. Of ik dat gek vind? Nee hoor. Repeteren is in ons vak volstrekt normaal. Dat gebeurt in alle theaters. En dus ook in de poppenkast.

De begrafenis was besloten. Daar trekt het paparazzituig zich natuurlijk niks van aan. Maar ik zag donderdagavond dat ons eigen NOS Journaal ook vrolijk had staan filmen. Het meest treurige daarin was een schimmig plaatje van een rouwkrans van Beatrix. Als De Telegraaf dit soort ranzige beelden laat zien dan heb je wat om op te schelden, maar als het NOS Journaal zich nu ook al zo verlaagt… Dan val je stil. Doodstil. Stomverbaasd sprakeloos. Als ik nieuwslezer was geweest had ik na dit onderwerp zachtjes „sorry” tegen de kijkers gemompeld.

Over nieuwslezers gesproken. Ik geniet zo verschrikkelijk van die Noord-Koreaanse Astrid Kersseboom. Die sexy houding, die zwoele oogopslag en die dwingende dictie zijn toch ronduit verslavend? Hoe praat dat mokkel thuis tegen haar familie? Hoe roept ze de kinderen aan tafel?

De manier waarop zij op de plaatselijke televisie aankondigt dat er nu toch echt erge dingen gaan gebeuren is domweg fascinerend. Je krijgt bijna zin in die oorlog. Net zoveel zin als Trump en Kim Jong-un zelf. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat zij allebei smachten naar een robbertje nucleair ravotten. Ze hebben trouwens allebei een kapsel alsof ze ooit een kernoorlog hebben overleefd.

Maar die Derde Wereldoorlog komt er. Kwestie van weken. Uiteraard gaan Rusland en China zich er dan tegenaan bemoeien en voor je het weet brandt de hele wereld als een Portugees bos. De grote vraag is: hebben wij dan al een regering die er ook iets over kan zeggen? Of loopt Thierry nog met zijn jeukbaard?

Wel geestig als er in de wereld een paar honderdduizend kernoorlogsslachtoffers vallen terwijl bij ons in Den Haag een stel lieve dwazen rustig doorgaat met nauwgezet kommaneuken over de hypotheekrenteaftrek, de pensioenleeftijd en het karnemelkquotum. En over de euthanasie natuurlijk. Of je een huilend oudje liefdevol mag verlossen uit een ondraaglijk lijden of dat je hem, haar of het als een bootvluchteling langzaam moet laten verzuipen in de eigen urine?

Hem, haar of het? Ja, ik neem in mijn taalgebruik geen enkel risico meer. Voor je het weet word je beticht van genderfascisme en krijg je een reprimande van de ombudsman van je eigen krant. Moet dat trouwens geen ombudsmens zijn?
Over de euthanasie van dieren wordt gelukkig niet gediscussieerd. Miljoenen leghennen worden de komende weken zonder protest vergast. Omleghennen. In mijn jeugd was een Jan Hen een enorme trut. Dat was dus eigenlijk genderneutraal schelden avant la lettre.

Nog even over dat gendergedoe. Ik zag vorige week op de televisie een meneer die vroeger vrouw was geweest, maar wel zijn baarmoeder had behouden en een kind had gekregen. Hij vertelde dat mensen tijdens de zwangerschap dachten dat hij een dikke bierpens had. Maar daar zat dus die baby in. Vroeger was zoiets een kermisattractie waar hele dorpen voor in de rij stonden, maar nu werd het gebracht als iets ingewikkelds. Een maatschappelijk dingetje waar je niet te gemakkelijk een grapje over mag maken. Dus nooit meer kwetsende woorden tegen een dikzak. Voor je het weet is het geen Heinekenuitbouw die de man meetorst, maar spartelt er een frivole foetus in zijn buik. Misschien heeft hij wel een pretecho in zijn mobieltje en moet hij zo direct naar de zwangerschapsyoga voor bierbuikmama’s.

Dwaze moeders dus. En toen dacht ik vanzelf weer aan Rensenbrink die tegen de paal schoot. Dat is toch leuker dan aan die vreselijke Videla denken.

Bron: NRC Handelsblad