26.4 C
Willemstad
• donderdag 28 maart 2024

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 25 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Friday, March 22, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 22 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Thursday, March 21, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Column Youp | Oud & wijs

HomeMediaColumn Youp | Oud & wijs
Column Youp van 't Hek voor NRC Handelsblad | Tapijtbobbels
Column Youp van ‘t Hek voor NRC Handelsblad | Oud en wijs

Volgens mij heeft iedereen inmiddels de touw tje-uit-de-brievenbus- speech van de geëmotioneerde Jan Terlouw in De Wereld Draait Door gezien en mocht dat niet het geval zijn dan zou ik het nog even doen. Vijfentachtig en zonder autocue.

Uit het blote hoofd dus. Zomaar. Op verzoek van Matthijs deed hij zijn zegje. Bij de oude Jan zag je tranen, maar de jonge tafeldame van Matthijs zag ik ook een druppel wegpinken. En terecht. En zij was niet de enige. Het land was ontroerd. Ontroerd door de ware woorden. O zo simpel gekozen, maar zo raak. Niks bejaardengeneuzel over vroeger toen alles beter was. Kraakheldere taal over hoop en vertrouwen. En een beetje over vroeger.

Mooi dat Matthijs de oude Jan de tijd gaf. Hij zat hem niet op de hielen. „Daar is de camera en ga vooral uw gang.” Dat zei de presentator. Een verademing. Zo vaak kijk je naar een talkshow waarin een gast net op stoom begint te komen als de presentator een bruggetje maakt naar de volgende patiënt, die een zeer belangrijk boekje heeft geschreven. De gast, die net tot de kern van zijn betoog dreigde te komen, wordt beleefd en vakkundig afgekapt.

Nog dodelijker is het als er een filmpje moet worden gestart omdat dat met de redactie is afgesproken. Jaren geleden mocht ik aan een televisietafel iets vertellen over mijn nieuwe theaterprogramma. Ik vertelde waar het over ging. Waarop de presentator zomaar uit het niets over Toon Hermans begon. Hij was toch een van mijn grote voorbeelden? Ik zei dat dat klopte, maar dat dat er nu even niet toe deed. Ik praatte verder en binnen drie seconden begon de presentator ijzerenheinig wederom over Toon. Ik ging stoïcijns door over de inhoud van mijn show. En opeens begon er, zomaar uit het niets, een filmpje met Toon Hermans. En dat sloeg echt als kut op Dirk. Niemand snapte het.

Na afloop zei de presentator dat dat filmpje klaarstond en dat ze dat per se wilden laten zien. Hij legde me ook uit dat dat moderne televisie was. Als een betoog te lang duurt dan haken de kijkers namelijk af. Er moet iets gebeuren. Een filmpje of een ander intermezzo. Ik heb de man alleen heel lang aangekeken en besloten zijn programma voortaan te mijden. Het programma heeft zichzelf trouwens op geheel natuurlijke wijze opgeheven.

Sindsdien zeg ik dat ik ergens best gast wil zijn, maar dat het onderwerp niet te veel mag worden voorgekookt. Er is niks tegen rust en spontaniteit. En daarom was dit zo goed. Niet alleen de ware woorden van die ouwe Jan, maar ook het rustige camerastandpunt waardoor we ons als kijker konden concentreren op zijn fenomenale tekst. We zagen de emotie die de woorden bij hem los maakten. Het applaus was overweldigend. En zo terecht.

Ik heb de televisie daarna uitgezet om de woorden van de oude, wijze Jan rustig tot me te laten doordringen. Er was televisiegeschiedenis geschreven en ik had even tijd nodig. Veel te bang dat mijn gepeins verstoord zou worden door een of andere Thierry, Rutger of een Jantje Roos. Gewoon even geen zin in. Het effect was meteen duidelijk. Jong en oud waren diep in hun hart getroffen. Door alles.

Door de woorden uiteraard, maar ook door de toon waarop ze waren uitgesproken. En de blik waarmee hij ons aankeek. We waren eraan toe. Na al het zwartepietengeneuzel, de Geneetjes en Sylvanaatjes, de vrijheid van meningsuitinkjes, de treurige Geertjes en Trumpjes met hun rare haar, de Holleedertjes en al die andere omhooggevallen idioten. Het was tijd voor een autoriteit, een man van statuur, een meneer die niet voor zichzelf sprak, maar voor ons allemaal. Voor de jeugd, dus voor de toekomst. En die ons nog één keer duidelijk uitlegde wat we met de wereld aan het doen zijn. En die ons hoop gaf. En geen ijdele hoop.

Vlak na de nu al legendarische speech las ik trouwens dat onze koning een nieuw vliegtuig wil omdat de hoedendozen van Max vaak in het gangpad moeten staan en ik las ook dat we van zijn schoonzus Laurentien korter moeten douchen. Toen was ik even heel stil en ben ik maar gaan slapen. Wat ik droomde? Huis ten Bosch met een oranje touwtje uit de brievenbus.

Bron: NRC Handelsblad

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties