Onlangs bezocht ik een vriend in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis en ik kon met moeite mijn auto kwijt in de parkeergarage. Zo druk was het daar. Populair plekje dus. Vroeger werd die garage ook nog gebruikt door de patiënten van het ernaast gelegen Slotervaart, maar zoals we weten zijn die patiënten er niet meer. Die zijn allemaal beter.
Dus een hele garage vol met auto’s van uitsluitend kankerpatiënten. Zo langzamerhand volksziekte nummer een. Ik dacht onmiddellijk: dat is leuk voor Novartis. Dat is die Zwitserse farmaceut die de prijs van een bepaald kankermedicijn onlangs bijna verzesvoudigd heeft. En dat konden zij doen omdat zij de enige zijn die dat kuurtje in huis hebben. Omdat ze het bedacht hebben? Nee hoor, het is gewoon ooit op onze kosten gemaakt in het Rotterdamse Erasmus Medisch Centrum. En ze hebben het niet verzesvoudigd van vijf naar dertig, maar van zestienduizend naar tweeënnegentigduizend eurootjes.
Vorige week eindigde ik mijn column met het plan om het woord ‘kankerhoer’ op de pui van deze Zwitserse pillenboer te kalken. Helaas kwam het er niet van omdat ik deze week geveld werd door een grauwe griep. Had ik het anders wel gedaan? Was ik met de spuitbus naar Arnhem getogen om op een treurig kantoor ‘kankerhoer’ te spuiten? Of ben ik daar te netjes voor opgevoed? Ben ik toch meer van de woorden dan van de daden? Het adres van Novartis is trouwens wel geestig. Ze zijn gevestigd aan de Arnhemse Raapopseweg. Inderdaad: dat verzin je niet.
Inmiddels is een verontwaardigde minister Bruins bij Novartis langs geweest. Ik begreep uit een persbericht dat ze de prijsverhoging niet goed aan hem konden uitleggen. Hoe zal dat gesprek gegaan zijn? Beleefd? Voorkomend? Kopje slappe thee erbij? Of is Bruins op een gegeven moment gezond uit zijn slof geschoten en heeft hij ze uitgemaakt voor geile geldgraaiers, inhalige hebberds die hele vieze handjes hebben? Dat zou mooi zijn. Dat hij ze knalhard duidelijk heeft gemaakt dat ze zich hun veters uit hun schoenen moeten schamen. Dat het verdomme om mensenlevens gaat. Misschien heeft de CEO van de Zwitsers op een gegeven moment keihard moeten ingrijpen en op Britse toon „order” moeten roepen. Wie weet is er gegooid met het een en ander en zijn er ouderwets ruiten gesneuveld.
Ik vrees van niet. Het is natuurlijk een keurig gesprek geweest. Beschaafd. Novartis heeft braaf beloofd erover na te denken en die verlagen binnenkort heel zeikerig de prijs tot tachtigduizend euro. En dat vinden ze zelf ongetwijfeld een breed gebaar. Na een paar weken handjeklap wordt het afgerond op vijftigduizend. De minister tevreden en die Zwitsers jodelen zich alsnog het schompes van het lachen.
Waarom ik na een week op deze zaak terugkom? Simpel. Veel dagelijks tutnieuws waait lekker over. De middeleeuwse Van der Staaij tegen de protesterende deughomo’s van vorige week zal me verder jeuken. En het huidige paniekvoetbal van Rutte en Dijkhoff met hun sippende wittewijnpraatjes vind ik vooral sneu. En John die zijn zus Linda aan een kerstdiner heeft omgeluld om bij zijn tweedehands campingzender te komen giechelen zal me een worst zijn. Als ik maar niet hoef te kijken. Maar hier gaat het over iets anders. Over gajes dat miljoenen pakt over de ruggen van parkeergarages vol kansloze kankerpatiënten die geen kant op kunnen. Hoop doet leven en wanhoop doet betalen.
Dit is gewoon misdadig. Je krijgt de neiging om de baas van Novartis zwalkend te laten fietsen door een Amsterdamse straat met tachtig Ubers bestuurd door hele jonge oververmoeide chauffeurtjes. Dit is geen nieuws dat over mag waaien. Dit mag niet eindigen met een slap compromis waar we binnenkort niks meer over horen. Aanpakken die handel. Onteigenen dat tuig. Met het hele land er vol in. Met alle partijen. Links en rechts. En niet alleen bij Novartis, maar bij al die pillenhoeren. Gele hesjes aan en op naar hun keurige bedrijven. Dan zal je zien hoe snel dat gajes vlucht. Daarom hebben ze namelijk allemaal een Porsche voor de deur.
Bron: NRC Handelsblad