Laat ik overduidelijk zijn: ik heb geen verstand van het besturen van een voetbalclub, ik ben geen Munsterman, maar als ik in de directie van Ajax zat zou ik toch na dit belabberde seizoen overwegen om mijn excuses aan de supporters aan te bieden. En ik zou met de rest van het bestuur in conclaaf gaan over een financiële tegemoetkoming aan de trouwe aanhang. Een seizoentje half geld tot we de zaak weer op de rit hebben en we weer een Ajax-waardig team hebben.
Die supporters hebben een jaar moeten gluren naar spelers die de bal vijftig keer per potje radeloos terugspeelden naar een verdediger, die vervolgens ook geen idee had wat hij met die bal moest. Oppompen? Handtekening erop en aan een lamme in het invalidenvak schenken? Tijdje hoog houden?
Ik ben zo’n supporter en ga al meer dan veertig jaar trouw naar alle thuiswedstrijden van mijn cluppie. Dit seizoen vroeg ik me na afloop in de auto vaak af of er in Amsterdam twee Arena’s zijn. Ik had me de hele wedstrijd doodverveeld. En dan hoorde ik trainer Frank de Boer op de radio vertellen dat hij een uiterst aantrekkelijk Ajax had gezien. Goed positiespel. Weinig fouten achterin. Die aardige Frank had echt in een ander stadion gezeten.
Maar de Ajax-directie heeft in zijn goddelijke wijsheid besloten om na dit mislukte jaartje de prijzen van 7.000 seizoenkaarten met gemiddeld 150 euro te verhogen. Dan zit je behoorlijk in mijn wijk te klussen. Dat heet namelijk humor. Vooral in Rotterdam en Eindhoven liggen ze gierend van het lachen op de grond van hun supporterscafés. Je prijs verhogen na zo’n zeperd.
„Waarom meer geld?”, vroeg ik deze week in een café aan een bobo van Ajax, die mij uitlegde dat hij dat geleerd had van ABN Amro, vele jaren hun shirtsponsor. Goed voor jezelf zorgen was het motto van de bankiers die jaren meedronken in het spelershome en de bestuurskamer. En daar heeft iedereen bij Ajax goed naar geluisterd. Goed voor jezelf zorgen.
„Als je juridisch maar even een gaatje ziet dan moet je pakken wat er te pakken valt. En je moet je vooral niet spiegelen aan het volk, de domme seizoenkaarthouders, maar aan andere grote jongens, de bonusboys.”
Vervolgens probeerde hij bij mij medelijden op te wekken met meneer Blok van KPN, die zomaar 425.000 euro extra bonus had teruggegeven omdat hij binnenkort met de bonden moet onderhandelen over summiere basissalarissen en ontslagen. En dan praat het gemakkelijker als je zelf minder dan twee miljoen per jaar vangt, waarna hij een serieus betoog begon over het feit dat de top van de ABN Amro te goed is voor deze wereld omdat ze voor het tienvoudige salaris zo naar Londen kunnen verhuizen.
„Nou en?”, lachte ik vriendelijk, „moeten ze vooral doen. Zo ingewikkeld kan dat baantje dat ze nu hebben toch niet zijn. Het is toch hetzelfde klusje dat Gerrit Zalm bij de criminele organisatie DSB klaarde? Onder het toeziend oog van zijn partijgenoten Robin Linschoten en Frank de Grave. Ik ken heel veel capabele jongens die voor drie ton de bank willen leiden en die hoeven dan over een aantal jaren echt niet door de overheid gered te worden!”
Hoofdschuddend keek hij mij aan: ik zou nooit voetbalbestuurder en zeker nooit bankier worden. Daar was ik echt te dom voor. Hij ging verder praten met zijn eigen soort en ik raakte in gesprek met een vriend die vertelde dat bij hem op de Ajax-tribune laatst een jongetje een boek zat te lezen.
„Had ie het leuker dan wij”, lachte ik en luisterde naar zijn verhaal over onze koning die een nieuw vliegtuig schijnt te krijgen.
„Alex kan kiezen uit twee typen”, zei mijn vriend, „een dure of een hele dure. Hij wil uiteraard de laatste omdat hij zelf ook wel eens vliegt. Als copiloot weliswaar, maar die willen ook wel eens de knuppel grijpen. En dan moet hij wel vrolijk zijn. Want je weet…”
„Maar dat was een Duitser.”
„En Alex dan?”, lachte hij, „zijn vader was er een, zijn grootvader zeker en zijn overgrootvader helemaal. Er vloeit weinig Neerlands bloed door die aderen.
„Maar Lexie is niet somber!”
Waarop mijn vriend zei: „Wacht maar als hij de nieuwe prijs van zijn seizoenkaart hoort!”
Bron: NRC