Omdat het voetballen telkens op andere kanalen wordt uitgezonden, zapte ik, al zoekende naar de wedstrijd Roma-Barcelona, langs een aantal zenders waar ik normaal nooit kom. De debiele neefjes van RTL4. Opeens zag ik de zoon van Ron Brandsteder samen met een mij onbekende mevrouw een programma presenteren dat me nog lang zal bijblijven.
Ik viel in de finale. Vier mannen stonden bij een bak yoghurt. De eerste nam een hap, spoot dat vanuit zijn mond in de open mond van nummer twee, die het vervolgens in de muil van nummer drie spuugde. Deze gaf het op dezelfde manier door aan nummer vier, die het in een bakje kotste. Dat bakje stond op een soort keukenweegschaal en als de heren binnen een bepaalde tijd 500 gram yoghurt in dat bakje hadden gekregen ontvingen ze 25.000 euro. Er zat een uitzinnig joelend publiek bij. Ik was alleen thuis en dacht: dit moet ik opnemen omdat niemand mij gelooft als ik vertel dat ik dit echt gezien heb. Wat voor mannen het waren? Van die types die je in het weekend nog wel eens op een bierfiets door de Amsterdamse binnenstad ziet ploegen.
Ik dacht: weten die vluchtelingen dit? Dat ze onderweg zijn naar een land waar men zich op deze manier amuseert. Moeten we ze niet waarschuwen? Dat ze nog terug kunnen.
Op een ander net zag ik onze eigen geblondeerde Geertje zichzelf in de Tweede Kamer vastdraaien in zijn eigen gelijk. Het was tragisch om te zien hoe de man zich krampachtig vastklampte aan een standpunt waar zelfs De Telegraaf en het Duitse Bild zich voor schamen. Het was net of hij dat ook een beetje deed. Schamen voor zijn eigen holle woorden, die hij nu eenmaal ooit gekozen heeft en die hij daarom als een mantra moet herhalen. Van wie? Van hemzelf.
Ik zapte weg en las later in de kranten dat hij had gewauweld over het gevaar van de mannen met baarden, ofwel de testosteronbommen die een gevaar voor onze vrouwen zijn. Gevaar voor onze vrouwen? Gevaar voor onze mannen zal hij bedoelen.
Ik woon in een deel van Amsterdam waar volgens Het Parool een enorm vrouwenoverschot is. Vruchtbare vrouwen om precies te zijn. Vruchtbare vrouwen die zich dagelijks een tennisarm tinderen in de hoop dat ze op een avond de ware hun hol in slepen. De ware is de vader van hun toekomstige kinderen. Hun eierwekkers tikken meedogenloos. Laatst hoorde ik twee prachtige vrouwen van eind dertig in de buurtkroeg klagen over de saaie Nederlandse mannen. Afwasmachine-uitruimende watjes. De dames verheugden zich verschrikkelijk op de stoet vluchtelingen die onze kant op kwam.
De mooiste zuchtte: “Ze zijn stoer, slank, slim, hebben iets meegemaakt, hebben niet zo’n tuttige hipstermatras onder hun kin maar een echte baard, kijken begeerlijk waardoor je je weer vrouw voelt en het zijn gelukzoekers! Ze willen iets van hun toekomst maken!” “En volgens Geert zijn het niet alleen gelukzoekers, maar ook testosteronbommen”, lachte de ander. “Als ik ergens aan toe ben…” Toen vroegen ze aan mij of ik wist waar ze de meeste vluchtelingen konden vinden. Ik gokte op Nijmegen. Daar hebben ze namelijk de beste blarenprikkers en daar zijn die jongens na hun stevige wandelingetje van een paar maanden wel aan toe. Voor ik het wist waren de dames vertrokken. Ik gokte naar hun wijzen in het oosten!
En ik vrees dat honderden andere jonge single vrouwen ook afreizen naar de tentenkampen in de hoop dat ze daar hun verse echtgenoot zullen treffen. Alleen al het feit dat deze mannen geen snars om voetbal geven werkt zeker in hun voordeel.
Ik denk dat dat de angst van Geertje en zijn rechtse kornuiten is. Er komt vers bloed in de gedaante van een paar duizend mooie jonge mannen met een oosters temperament. En daar kan de gemiddelde PVV’er niet tegenop. Die hangt met zijn overgewicht op de bank en kijkt naar soortgenoten die, aangemoedigd door de zoon van Ron Brandsteder, yoghurt in elkaars bek spugen, terwijl er een opgewonden meute omheen zit te joelen.
De hunkerende vrouwen zijn klaar met dit type mannen. Ze willen een Irakees, een Koerd of een Syriër. En ze mijmeren zacht over de prachtige kinderen die dit soort combinaties oplevert. Wat een heerlijke toekomst!
Bron: NRC