Was op een begrafenis waar een spreker vertelde dat hij en de overledene er een sport van hadden gemaakt om bij de actualiteit Telegraafkoppen te verzinnen. Slechte woordspelingen dus. In mijn vak worden dat ook wel Gaaikemaatjes genoemd.
Terwijl ik naar de mooie speech luisterde schoot Traantje in Wenen door mijn hoofd. Dit gebeurde op Hemelvaartsdag. Toen wist Trijntje nog niet dat ze er uit lag. Wij wel. Het Eurovisie Songfestival was nog niet eens begonnen.
Officieel dan. Officieus was het al weken bezig. Via de media wisten we allerhande importante zaken. Wat Trijntje ontbeten had. Wat ze twitterde. Of ze Anouk gesproken had. Wat die er tot nu toe van vond. Wat Jan Smit zijn mening was. Waar Paul de Leeuw ging kijken. Welke kleur veters Trijntje in haar joggingschoenen had. Hoe haar tieten in haar jurk bleven hangen. Enzovoort. Enzovoort. Je kunt, of je wilt of niet, niet om dit zangwedstrijdje heen. Zelfs het gezaghebbende Journaal besteedde er serieus aandacht aan. Hoewel ik Rob Trip zag denken: wilde ik hierom deze mooie baan?
Vroeger was het songfestival iets voor bejaarde nichten en ging het volledig langs me heen. Ik was er te heteroseksueel voor. Het songfestival heeft wel ooit het leven van een vriend van mij gered. Die gozer was zwaar depressief en stond op het punt om zich van het leven te beroven toen de Nederlandse inzending in beeld kwam. Die mevrouw met die indianentooi. Toen kreeg hij zo’n verschrikkelijke lachbui dat hij van zijn suïcide afzag en zo lang mogelijk op de wereld wilde blijven. Dit jaar was hij weer wat somber, ging goed zitten voor de Finse Jostiband en belde mij na hun optreden met de mededeling dat hij er weer jaren tegen kan.
Ik begrijp hem zo goed. Muziek kan je redden. Als ik het zelf niet meer zie zitten en een pijnloos einde overweeg, pak ik een oud fragment van de door mij zeer gewaardeerde Bennie Jolink, die in het leuke programma Knoop in je Zakdoek samen met kinderen met het syndroom van Down zijn prachtige lied Doe effe normaal zingt. Dat is zo lief en grappig tegelijk dat ik alleen maar ontroerd kan lachen. En als dit filmpje niet helpt dan heb ik altijd nog de opname paraat waarin Albert Verlinde in een zomerse talkshow van Linda de Mol een nummer van Wim Sonneveld verkracht. Dat is pas echt humor. Ik lig dan krijsend van het lachen op de grond voor mijn computer. Denk dat het een idee van Onno was die toen al van hem af wilde. Die heeft vast gezegd: „Zing dat maar. Kan je best!”
Terug naar het Eurovisie Songfestival waar ik jaren nooit naar keek. Herinner me een Lenny Kuhr in zwart-wit. Die won toch? Maar nu is het sinds een paar jaar zo hot. En niet alleen bij bejaarde roddelhomo’s, maar bij heel Nederland. Honderdduizenden mensen zitten in het hoekje van hun driezitter van IKEA tijdens de uitzending te twitteren wat ze er van vinden. Per land en liedje een tweet naar hun volgers, die daar weer gretig op reageren. Aandoenlijk toch? Die totale meningenmodder van al die mensen die op dat moment vinden dat ze er toe doen. En ze doen er ook toe. In elk geval voor hun volgers. Zelf neuriën ze dagelijks de tegels in de douchecel tot craquelé, maar via hun tablet kotsen ze hun recensie zonder schaamte het net op. Zo lief.
Wat ze twitteren? Dat de een valser zingt dan haar tanden, de ander heeft haar Poolse broekpak waarschijnlijk bij een kringloopwinkel in Klazienaveen op de kop getikt en de volgende kan beter de tune van een Weight Watchers-commercial gaan inzingen. Dat soort teksten. Je ziet hoe al die vinextypes zich zitten te verkneukelen om hun eigen snedigheden. Ik gun het ze zo. Volgens mij brengt het ook veel verlichting in gezinnen. Papa debiteert zijn flauwiteiten gelukkig niet meer hardop, maar knalt ze op het internet waarop een andere kneus hem onmiddellijk complimenteert met zijn geweldige grap. Dat scheelt heel veel huwelijksleed. Het heeft iets therapeutisch. Eurovisie Songfestival 2015 is één grote opluchting voor de kneuzenkermis. Duizenden mannen luchten hun hart en krijsen één droom: ze hadden daar zelf zo graag willen staan!
Bron: NRC