Ook zo gelachen om de tweet van onze nationale nep-professor Pieter van Vollenhoven? Hij vroeg zich in het kader van #MeToo af of je als man een vrouw nog wel een hand mag geven of dat dat ook onder de intimiteiten valt. Toen hij de tweet hardop voorlas aan zijn echtgenote kroop zij gierend over de grond van de pret. Die onnavolgbare, vlijmscherpe humor van haar man. Daarom was ze ooit verliefd op hem geworden. En op zijn pianospel natuurlijk.
Margriet was wel toe aan iets luchtigs. Net had ze in alle kranten gelezen dat haar zoon Bernhard een ordinaire Amsterdamse huisjesmelker is met meer dan honderd pandjes op zijn naam. Ze schaamde zich rood. Hoe had een opvoeding zo kunnen mislukken? En wanneer was het gebeurd? Bij de geboorte al? Misschien had ze hem nooit de naam van haar corrupte vader moeten geven. Je kind vernoemen naar zo’n schuinsmarcheerder was natuurlijk vragen om onheil. Zou dat het zijn? Of ze had hem nooit in Groningen moeten laten studeren. Dat het daar gebeurd is. Bij Vindicat. Is er in zijn groentijd ook iemand in een duister keldertje op zijn kop gaan staan? Toen ze las dat het bij de Groningse rijkeluishooligans gewoonte is om feuten de benen onder hun lijf vandaan te schoppen, begreep ze in een keer waarom haar zoon een aantal jaren terug een arme snackbarhoudster zonder medelijden uit haar winkeltje in de Amsterdamse Pijp flikkerde. Dat had hij natuurlijk daar geleerd.
Hebberige eikel, dacht ze, maar durfde dat niet hardop uit te spreken. Zo is ze namelijk opgevoed: nooit hardop zeggen wat je denkt.
Op dat moment ging de telefoon. Het was haar neefje Willem-Alexander. Of hij ome Piet even kon spreken. Aan haar man zijn gemurmel hoorde ze dat hij de koninklijke wind van voren kreeg. De koning brulde zo hard dat ze hem letterlijk kon verstaan. Of Pieter helemaal door de ratten besnuffeld was?
„Het hele land is uit balans door het ene seksschandaal na het andere rukrumoer”, schreeuwde de koning, „alle jongens die op dit moment in een zeikerige musical van Albert een voorgebakken liefdesliedje staan te blèren hebben ooit een paar uur onvrijwillig in hun onderbroek door de huiskamer van de castingdirector moeten huppelen. En die zat uitsluitend gehuld in zijn Björn Borg opgewonden toe te kijken. Net als bij alle B-acteurs die later in een Nederlandse C-film naturel mochten acteren. Die hebben ook bijles van deze topregisseur gehad. En verder hebben alle actreuteltjes, die we op de televisie in soaps of ander RTL-vuilnis stotterend zien stamelen, bont en blauwe billen van het knijpen door allerlei roombotergeile omroepbonzen. En nou kom jij, notabene Erevoorzitter van het Fonds Slachtofferhulp, precies op dat moment, met zo’n oubollige kuttweet. Waarom?”
Pieter beloofde zijn misplaatste grapje onmiddellijk te verwijderen.
„En”, ging de koning verder, „zeg tegen Bernhard dat hij ophoudt met het opkopen van half Amsterdam met als doel veel te veel betalende expats in zijn door derderangs Polen opgekalefaterde huisjes te proppen. Hij mag het volk wel naaien, maar niet openlijk. Dat is slecht voor ons imago. Hij is mijn neef, dus de neef van de koning. En het is hier weliswaar geen Saoedi-Arabië, maar hij heeft van huis uit geld zat om de hele dag niks te doen en in een snelle auto over zijn eigen Zandvoortse circuitje te knorren. En over expats heeft hij voorlopig niets te klagen. Want Mark heeft de dividendbelasting op aanraden van zijn graaiende Shell-maatjes afgeschaft, dus er komt een tsunami aan belastingvluchtelingen onze kant op en die willen allemaal heel graag in een van zijn woekerappartementjes. Liever die expats dan die losers in hun rubberen bootjes, maar dit terzijde. Van mij mag je zoontje doorgaan met zijn louche handel, maar hij moet het wel wat slimmer spelen. Hij moet zich laten adviseren door die linkse wereldverbeteraar Bono. Die weet precies hoe je dit soort zaken regelt. En nu als de wiedeweerga die oliedomme tweet van je skippen.”
Woedend hing Willy op. Pieter keek bedremmeld voor zich uit en stamelde zachtjes tegen Margriet: „Waar is de humor lieverd? Vroeger konden we met Alex toch keihard lachen?”
Waarna hij onder zacht protest zijn briljante oneliner verwijderde en heel timide achter zijn vleugel ging zitten. Waarop Margriet besloot lekker te gaan slapen.
Bron: NRC Handelsblad
