Ontslagen uit het zieken huis. Vroeger was dat feest. Dan kreeg je taart en bloemen. Nu ligt dat anders. In elk geval in het Amsterdamse Slotervaart en in dat van Lelystad. Die ziekenhuizen zijn ziek. Doodziek zelfs. Net als een aantal andere die binnenkort gaan sneuvelen. Maar doen ze dat ook? Dat staan we toch niet toe?
Een aantal jaren geleden redde de overheid tijdens de grote financiële crisis de omvallende banken. En dat gebeurde fluitend. Die banken zijn er gezien de huidige directiesalarissen weer behoorlijk bovenop gekomen. Zou deze regering de ziekenhuizen dan nu laten stikken? Nee toch? We hebben ergens nog dat dividendbelastingmazzeltje van bijna twee miljard. Of is dat al onherroepelijk verdeeld onder de corpulente jongens en meisjes van het bedrijfsleven?
Maar dat welvarende volksdeel verklaart zich ongetwijfeld solidair met de lammen, de kreupelen en de blinden. Men stort dat geld met veel plezier terug in de nationale ziekenpot. Leer mij het solidaire CDA kennen. En wat te denken van de Bijbelse ChristenUnie die louter uit diepgelovige barmhartige Samaritanen bestaat. En – de unaniem door de hele fractie gekozen – Rob Jetten mag na zijn ietwat tuttige entree best wel wat daadkracht tonen en de linkerkant van D66 tegemoetkomen.
Van Rutte, het kwispelende schoothondje van het grootkapitaal, verwacht niemand iets. Mark sprak deze week wel mooie woorden over zijn illustere voorganger Wim Kok, die tijdens zijn indrukwekkende carrière altijd ‘de premier van alle mensen’ wilde zijn. Kok zou met zo’n ziekenhuiscrisis als deze wel raad hebben geweten en zonder problemen geld hebben gevonden. Kwestie van willen. Het is maar een idee Mark.
Deze week las ik trouwens met belangstelling de artikelen over de machtige zorgverzekeraars die de geldkraan hebben dichtgedraaid. Die verzekeringsboeren dicteren onze zorg. Ik nam de begrippen zorginkoop en zorgondernemers gretig tot mij.
Vooral het woord zorgondernemer vind ik raar. Heel raar zelfs. Handel je dan in navelbreuken en blindedarmontstekingen? Koop je staaroperaties in? Hoe is de koers van de gescheurde meniscussen? Is er ook tussenhandel? Dat zorgondernemers serieus met elkaar ruilen. Jij krijgt van mij tweehonderd blaasspoelingen van Zilveren Kruis voor het Nijmeegse Radboud als ik van jou dan tachtig nieuwe heupen van Achmea voor het Zwolse Isala krijg. Of gaat het niet zo? Denk ik weer te simpel?
Op de radio hoorde ik een bezorgde burgemeester van Urk die vertelde dat het veel te lang duurt om vanuit zijn gemeente naar een ziekenhuis te gaan. Zeker nu al die medische tenten rondom dit beroemde vissersplaatsje zo goed als zeker gaan sluiten. Daarbij is Urk natuurlijk niet alleen meer onze vissershaven. Er schijnt ook een levendige cocaïnehandel plaats te vinden. En bij die handel horen liquidaties. Dan wil je wel een goede Eerste Hulp in de buurt. Ik deel de zorgen van de burgemeester.
En als een aantal ziekenhuizen inderdaad gaat sluiten, wat doen we dan met de gebouwen? Studentenhuisvesting? Asielzoekers? Of maken we er kazernes van? Die schijnen namelijk volkomen rot en daardoor totaal onhygiënisch en onbewoonbaar te zijn. Er huizen meer houtwurmen, kakkerlakken en platjes dan soldaten. Die liggen inmiddels lepeltje-lepeltje in de bruidssuites van gezellige hotelletjes in de bossen rond Huis ter Heide. Hoe romantisch kan het militaire leven zijn. En als ik de kranten moet geloven kan deze situatie voorlopig jaren duren. Mag ik daar zacht om lachen? Of is dat ongepast?
Net zoals ik deze week keihard geproest heb om de manier waarop die grote Willem-Alexander dat oude Britse Piggelmeetje Elizabeth kuste. Lang geleden dat ik zo’n grappige foto zag. De koning door de knieën. Dat was niet geoefend in de sportschool. Alleen daarom al moeten die koningshuizen blijven. Zwarte Piet mag weg, maar onze koning en die Britse vorstin niet.
Of krijg ik nu een handgranaat op mijn stoep? Die heb ik tot nu toe nog niet gehad. Ik controleer iedere ochtend wel even. Eerst kijken of een of andere criminele paashaas iets explosiefs op mijn stoepje heeft gelegd. Gisteren vroeg mijn vrouw bezorgd: „Ze zullen je toch niet vergeten?”
Bron: NRC Handelsblad