Column Hans Vaders | ‘Brood’

Het tersluiks nader sluipen van de feestdagen brengt bij mij altijd een vreemd soort verwondering teweeg omdat ik drommels goed besef dat vele zaken waarover ik nadenk en schrijf geen keer kennen en ik dus ook nooit meer zal meemaken. Tenslotte dan toch maar weer Alkmaar. Alkmaar blijft mij altijd intrigeren. Het zijn natuurlijk vaak de dierbare herinneringen die trekken; de laatste halteplaats van mijn ouders, het eenvoudige graf van een vriendin bij het oude AZ-stadion waar niet meer gejuicht wordt, de vele kopstootjes op het Waagplein samen met mijn zusje en de schijfjes boerenleverworst rijkelijk gedoopt in grofgemalen Zaanse mosterd of scherpe Duitse Löwensenf.

Maar ook omdat het een overzichtelijk stadje zonder enige pretentie is of het zou dus die lokale voetbalclub moeten gelden, of de vermelding van ‘Alcmaer’ op de Arc de Triomphe in Parijs.

De kaasstad, provincieplaats in Noord-Holland waar de victorie voor de Lage Landen volgens overlevering begon. De fotosessie met een professional van de uitgeverij is na een uurtje voorbij. Tijd om aan de knusse bar van hotel-restaurant Stad & Land aan de Stationsweg – waar ik logeer – wat na te praten en koude Heinekens van de tap te consumeren.

‘Wat ben jij verschrikkelijk verantwoord bezig zeg! Doe toch een beetje normaal man, doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.’ Deze reeds tot op het bot afgekloven reprimande kreeg ik in gemoedelijk Alkmaar eens bruusk naar het hoofd geslingerd. Het betrof in dit geval de schelle stem van een verkeerd geparfumeerde, geëmancipeerde dame, die wijdbeens en met sliertig, ongewassen haar à la Hollandaise met een ‘citroentje’ aan de toog bivakkeerde.

Ik had het treurige personage juist omstandig een serieus antwoord gegeven op haar vraag of er veel hongerige leeuwen op ons dioxine-eiland Curaçao ronddoolden, van enge bloeddorstige jakhalzen maar niet gesproken.
‘Ja, dat we het leeuwenbestand dus wel goed onder controle hielden en er af en toe helaas een paar moesten afschieten. Jakhalzen in mensengedaante liepen er genoeg los rond en ook een enkele wurgslang ontbrak niet aan het gerief. Zeker, het gaf wat reuring als je er ‘s avonds een onder je bed aantrof, maar meer dan dat… Ach, het valt allemaal best wel mee op ons nooddruftige eiland waar minstens een kwart van de inwoners zelfs geen enkele nagel voor de eigen kist kan betalen. Gelukkig zijn daar ook nog onze bioboeren met hun scharrelvarkens. Danki Chino, geef nog maar zo’n lekkere pork chop. No problem.’

In 2001 spraken Herman Brood en ik elkaar nog langdurig op een waterkoude zaterdagavond in juni. Het is blijkbaar mijn lot dat ik altijd in Alkmaar kwam wanneer het aldaar miezerig winderig grijs weer was, dit ongeacht het jaargetijde. Een messcherpe wind woei over het nagenoeg lege plein waar Brood met zijn band His Wild Romance tijdens het zomerfestival zou optreden. Brood – gehuld in een zwartleren motorjack à la de Britse rocker Vince Taylor uit de jaren zestig en met een grote donkere Armani-zonnebril voor de coke-doorlopen ogen als extra touch. Ik kende hem van Curaçao waar hij zich gewoonlijk stoned vanuit Punda uiterst traag voortbewoog op een oude gammele fiets.

We hurkten op fragiele rotanstoeltjes voor de felbrandende potkachel van een café, erwtensoep werd geserveerd en hij – de schorre geharde leadzanger – wilde helemaal niet meer naar buiten. Veel te kil en maar weinig verkleumde toeschouwers over. Er kwamen appelpannenkoeken en nog meer erwtensoep met Hema-worst en spek. En uitsmijters met ros. Brood bestelde een fles Hennessy-cognac zodat we ons intern nog beter konden verwarmen. Om elf uur stond er nog steeds geen optreden gepland in de met kleurige ballonnen en kunstpalmen versierde feesttent. Regen striemde in brede vlagen over de glimmende keien.

Een voorvoeld definitief vertrek is niet bepaald een fijne emotie. Ik koop als troost bij een kaashandel op de hoek een paar kilo West-Friese nagelkaas – mijn favoriete kaas toen ik nog tanden bezat – voor het tropische thuisfront.

Dus ook een laatste avondmaal in Stad & Land. Wordt het een puike zuurkool met worst en spek en een kuiltje jus – zoals mijn moeder altijd bereidde? Natuurlijk met wat knapperig brood erbij. Inderdaad, Herman Brood – over wie nu een theaterstuk met wat muziekachtigs – beslist geen musical! – is gemaakt door de Nederlandse Brood-uitbater en broodschrijver Bart Chabot – bekend van ‘hilarische’ geschriften als ‘Up on the Hilton Roof’. Ik houd mijn hart vast. Zeker zoiets wat John Leerdam uithaalde met een ‘bewerking’ van Geniale anarchie van topschrijver Boeli van Leeuwen. Aaseters bestaan er nu eenmaal altijd en evengoed zoals daar ook onze dioxine- en afgewerkte olie-varkens zijn.

Lees meer… 

Bron: Facebook Hans Vaders

Slangenkuil – serie columns van auteur Hans Vaders over breed uiteenlopende  onderwerpen en actualiteiten van Curaçao