28 C
Willemstad
• dinsdag 19 maart 2024

CC | Marnix College and Albert Schweitzerschool pioneering as the first ‘language friendly schools’ in Curaçao

WILLEMSTAD - The Marnix College and Dr. Albert Schweitzerschool have achieved a remarkable milestone by becoming the first schools in Curaçao to receive the designation of 'Language...

NU | Ajacied Martha opgenomen in eerste selectie Advocaat als bondscoach Curaçao

Ar'jany Martha is vrijdag (lokale tijd) opgenomen in de eerste selectie van Dick Advocaat als bondscoach van Curaçao. Vitesse-doelman Eloy Room keert terug in het keurkorps, nadat...

Opinie | Illusies, verknopingen, een natte droom en luchtkastelen op Curaçao

Jan Huurman WILLEMSTAD – Tijdens een recente bijeenkomst van de Antillenkring deelde Jan Huurman, voormalig Inspecteur Volksgezondheid, zijn inzichten over Curaçao na vijf jaar afwezigheid. Met een focus...

NTR | Internationale vrouwendag: ‘balans houden is niet makkelijk’

Marit Severijnse In het kader van internationale vrouwendag werd op Bonaire een conferentie gehouden met als thema een gebalanceerde levensstijl. “Ook al is Bonaire een eiland waar alles op...

CC | Ministry of Finance reaches agreement with Capriles Clinic

WILLEMSTAD - The Ministry of Finance has reached an agreement with the Capriles Clinic, as announced by the ministry. The operational costs will be covered by this...

DH | Alida Francis to become Governor of St Eustatius

ST.EUSTATIUS -- Government Commissioner Alida Francis is to become the next governor of Statia in the coming months. The state secretary of kingdom relations and digitisation Alexandra van...
- Advertisement -spot_img

Curacao.nu | Afscheid Ali-Alam ‘Moeni’ Moeniralam

HomeMediaCuracao.nu | Afscheid Ali-Alam ‘Moeni’ Moeniralam

Persbureau Curacao

Ali-Alam ‘Moeni’ Moeniralam | Boi Antoin

VAARWEL VADER – Als eerstgeborene van Ali-Alam Moeniralam en van zijn Wilhelmina, kortweg “Mientje”, aan mij de eervolle taak om vandaag, tijdens zijn uitvaart, over onze vader te spreken. Ook een zware opdracht, want ik had niet gerealiseerd dat het verlies zo’n gapend gat, zo’n leegte met zich zou meebrengen, zo’n verweesdheid.

Immers, wij wisten dat hij al 93 was, een record onder de mannen in zijn familie. Het lichaam bracht steeds meer pijn en ongemak. Maar oh, wat was zijn geest tot aan het einde sterk en scherp. De wil om door te leven groot, vooral door zijn vastberadenheid om zo lang mogelijk bij zijn partner van meer dan 70 jaar te blijven.

Alhoewel ik vandaag niet te lang kan uitweiden, is het natuurlijk wel passend dat wij bij deze gelegenheid stil staan bij de succesvolle carrière van deze markante man en van hem als familiemens.

Suriname

Vanaf het moment, meer dan zeventig jaar geleden, dat hij als migrant uit Suriname op Curaçao arriveerde, heeft hij het geboorteland van zijn kinderen in zijn hart gesloten.

Maar dat betekende geen moment, dat zijn grote liefde voor Suriname, ooit voorbij was. Hij bleef graag de beschrijving van het land van melk en honing gebruiken.

Dat hij de Republiek Suriname enkele jaren heeft mogen dienen als Honorair Consul-generaal was voor hem een groot voorrecht.

In zijn geboorteland Suriname wou hij persé zijn 90ste verjaardag vieren. En de familieleden die dit hielpen organiseren – vooral neven Henk en Jerry – hebben hem een onvergetelijke party bezorgd. En tjonge: onze pappa stond altijd paraat voor gezelligheid.

Rouwplechtigheid in de kerk van Sta Famia | Foto: Dick Drayer

Curaçao

Pappa kwam indertijd naar Curaçao vanwege zijn lievelingsbroer, Harry, die hem snel in zijn sector meetrok, namelijk het onderwijs. Samen met nog een andere broer, hebben zij hun didactische kwaliteiten losgelaten op veel leerlingen op ons eiland. Op straat kwam hij nog op hoge leeftijd oud-leerlingen tegen, die hem warm begroetten en dan glom hij altijd van trots: kijk dit was mijn leerling!

De passie voor het overdragen van kennis heeft hij altijd behouden: zo bracht hij toen hij van het onderwijs naar de advocatuur was overgestapt, vakbondsbestuurders en ambtenaren, graag aspecten van het arbeidsrecht en beginselen van staatkunde bij!

Tijdens zijn onderwijsjaren stapte hij enige jaren in de politiek, totaal geënthousiasmeerd door dr. Da Costa Gomez van de Nationale Volkspartij. Deze charismatische leider en grondlegger van onze autonomie, kwam toen vaak bij ons thuis en inspireerde niet alleen mijn vader enorm, maar ook mij, als jonge tiener.

Roeping

Maar met de overstap naar de advocatuur vond mijn vader zijn ware roeping en passie.

Ter ere van van zijn 85ste verjaardag, sprak zijn geliefde neef Henk de volgende woorden:

“Hij jongleert met de wet, zoals een goochelaar of acrobaat zijn publiek vermaakt. Door zijn creatieve en boeiende pleidooien kon hij de zittende en staande magistratuur zeer aandachtig laten luisteren”.

Hiermee gaf hij prima aan, dat pappa al zijn intellect, gevoel voor timing als ware het een theater, en zijn enorme gebektheid, juist in het strafrecht kon botvieren. Hij was een geboren strafpleiter, die door het vuur ging voor zijn cliënten. Velen die hem hoorden pleiten, roemen zijn improvisatievermogen en zijn snelle, strategische en vaak verrassende oplossingen. Een prima confrère, die ik zelfs in gevallen van rivaliteit in de advocatuur naast de vele waardering, nooit grof heb zien terugslaan of horen afgeven op collega’s. Dat lag niet in zijn aard, een echte professional en oprecht mensen-mens.

Als devies meldde hij vaak : Sine justitia nulla libertas: Zonder recht geen vrijheid!

Hoffelijk

Tot op het laatst had hij een heldere geest en las hij het liefst alle lokale kranten. Om enkele voorbeelden te geven: enkele maanden geleden verloor ik een weddenschap met hem over een vraag betreffende Syrië en zoals altijd betoonde hij zich een hoffelijke winnaar. En nog tot enkele weken geleden bléven er nog cliënten bij hem te rade komen, op zijn terras, waar hij vanuit zijn geliefde schommelstoel nog met ‘gusto’ juridische adviezen gaf.

En ook tot zeer recent toonde hij grote interesse voor de strijd voor voldoende respect van de mensenrechten op Curaçao.

Ook hierbij, was hij altijd bereid te luisteren en mee te denken, waarbij ook hij graag een Curaçao zag waar onze lokale mensen samen met migranten kunnen leven, werken en gelukkig zijn.

Hij zelf is een prima voorbeeld van wat Surinaamse migranten hebben gebracht voor hun nieuwe vaderland Curaçao.

Familieleven

Denkend aam mijn vader, doe ik nu een greep uit de grote doos van herinneringen:

Hij bracht zijn oudste kinderen al vroeg de liefde voor lezen en litteratuur bij: niet alleen door ons al op onze vierde te leren lezen, maar ook door gedurende onze schooljaren dagelijks belangstelling te tonen voor al onze vorderingen en ons voortdurend te enthousiasmeren. Hij declameerde uit het blote hoofd gedichten van Guido Gezelle, zoals: ‘Het ruizen van het ranke riet‘ en wist hele stukken uit Multatuli te declameren. Hij voedde onze geest met zelfverzonnen sprookjes en was een meester-verteller: zijn fantasieverhalen verrijkten jaren elke nacht voor het slapen gaan onze kinderjaren.

Voortdurend werd zelfvertrouwen gekweekt en werden niet alleen succesvolle resultaten bejubeld, maar werd ook geleerd hoe je met tegenvallers om moest gaan. Toen ik in het begin van mijn studie in Nederland verteerd werd door heimwee en de studie eerst niet wou vlotten, verzekerde hij mij dat ik van tegenslag nog meer zou leren dan van voorspoed.

Wanneer je ’s ochtends vroeg de auto, instapte om naar school te gaan of op zondagen met hem naar de kerk moest, dan werd je zonder pardon het huis weer ingestuurd als je er niet piekfijn gekamd, bepoederd en keurig gekleed uitzag. Zijn kinderen heeft hij representativiteit bijgebracht. Dit vloeide voort uit het feit dat hij zich zelf altijd zeer verzorgd aan de buitenwereld toonde; strak in het pak of in zijn geliefde outfit: witte pantalon en kraakheldere “guayabera”.
Door de jaren heen kreeg ik vaak complimenten voor zijn gesoigneerde verschijning. Ik herinner mij nog goed een interview, waarbij een rechter behalve zijn intellect tijdens rechtszaken ook zeer te spreken was over hoe smaakvol en onberispelijk hij zich in de rechtsgebouwen vertoonde alvorens zijn toga en bef aan te doen.)

In onze schooltijd vond hij, aanvankelijk, als traditionele Hindoestaanse vader, het eigenlijk al prachtig genoeg als zijn dochters in het onderwijsvak zouden stappen. Toen die dochters, voornamelijk gesteund door hun ambitieuze moeder, toch kozen voor academische studies, of via andere routes succes in het leven boekten, was er echter niemand trotser. Hij heeft zich totaal over de traditionele “gender-bias” van zijn generatie en cultuur heen getild.

Zijn gastvrijheid en generositeit waren grenzeloos. Van kinds af aan maakte ik mee hoe hij zelfs vreemdelingen die hij net had ontmoet, naar huis mee troonde, tot wanhoop van mijn arme moeder die “last-minute” nog hele maaltijden op tafel moest zien te toveren! Tot in zijn allerlaatste dagen werd een ieder gastvrij en met enthousiasme verwelkomd.

Vooral zijn kinderen, hun partners, kleinkinderen en andere familieleleden, konden altijd binnenvallen. Graag werden allen dan bij hem thuis onthaald of mee uit eten genomen, waarbij hij vaak de strijd won om de portemonnee als eerste te trekken. Trakteren was nu eenmaal zijn ding. Kenmerkend bij dit alles was zijn hang naar gezelligheid en het graag meedoen aan familie-evenementen.

Al zijn kinderen, en kleinkinderen, kennen zijn vrijgevigheid.

Ook voor goede doelen stond hij altijd klaar en een bedelaar zou hij nooit voorbij lopen zonder hem wat in de hand te drukken.

Toen ik in 2011, ter ere van Koninginnedag, als ambassadeur mijn eerste traditionele receptie gaf, kwam mijn vader speciaal over uit Curaçao. Aan het einde van mijn speech heb ik toen speciale aandacht op zijn aanwezigheid gevestigd. Ik heb hem toen bedankt voor het feit, dat ik deze mijlpaal in mijn loopbaan had bereikt, dankzij mijn ouders. Maar vooral heb ik daarbij de speciale rol van het soort vader, dat ik had, geroemd.

Verschillende mannelijke gasten vertelden mij ontroerd te zijn, om te horen dat een dochter met zoveel waardering over haar vader sprak. Mijn reactie was dat, met alle respect voor moeders, de rol van een vader in het leven van zijn kinderen helaas vaak onderbelicht is. En dat vader-dochter relaties kunnen en moeten bijzonder hecht zijn.

Rooms-katholiek

Vandaag bevinden wij ons in de kerk van Sta. Famia , waar mijn vader, graag met zijn kinderen uiting gaf aan het Rooms-katholieke geloof.

De kerk van Sta. Famia | Foto: Dick Drayer

Maar daarbij bleef hij in zijn hart ook het Muslim geloof koesteren, waarmee hij tot zijn huwelijk met mijn moeder was opgegroeid. Hij kon nog prachtig uit het blote hoofd Koran-verzen citeren.

Welicht, dat hij daarom zo’n religieuze verdraagzaamheid toonde en die tolerantie aan zijn kinderen heeft doorgegeven.

Of het nu ging om God of Allah, Goden uit het Hindu-rijk, de Buddha, alle wegen leiden volgens hem naar de Almachtige.

Kortom, er zijn normen, waarden en levenslessen doorgegeven. Met een hart vol tranen, heb ik met u stukjes gedeeld van het leven van onze bijzondere vader, Alialam Moeniralam.

Tijdens zijn laatste uren riep hij diverse malen: “Ik wil naar huis. Doe open. Wel pappa, je bent thuis nu.

Bij dit afscheid, op deze aarde, zeg ik nog graag een laatste keer:

In het hindi, dat hij graag en vloeiend sprak: Danja Bhat.

Geweldige dank. Vaarwel Vader.

Lucita Moeniralam | Persbureau Curacao

Toespraak uitgesproken door Lucita Moeniralam, de oudste dochter ‘Moeni’.

Bron: DolfijnFM

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties