Ik volg de Curaçaose politiek van een afstand. Meestal krijg ik snel inzicht in de politieke verhoudingen. Afstand is geen probleem. Als ik weer op het eiland ben luister ik naar de radio, lees ik de krant en vertrouw ik op mijn vader om de hiaten in te vullen. Meestal zijn we in 2 à 3 dagen klaar. Deze keer was het een stuk moeilijker voor mij om een goed inzicht te krijgen in de politiek. Mijn vader heeft tot nu toe een volle twee weken in mij geïnvesteerd, maar noch zijn geduld en toewijding en noch het luisteren naar ‘Pueblo na Palabra’ heeft mijn inzicht vergroot.
Toegegeven, de overgang van eiland naar land Curaçao heeft veranderingen met zich mee gebracht. Het is dan ook logisch dat ik enkele extra dagen voor mijn bijscholing moet uittrekken. Maar alleen die omstandigheid verklaart mijn hopeloze situatie niet. Ten einde raad ben ik nagegaan waarom het mij deze keer maar niet lukt om de politiek te begrijpen.

Ik heb daar wat antwoorden op gevonden die ik graag met jullie wil delen.
Maar wees gewaarschuwd, ook met deze inzichten begrijp je er niet veel van.
Here we go!

In de eerste plaats maakt het feit dat sommige politici elke twee à drie jaren een andere politieke partij vertegenwoordigen het verkrijgen van inzicht niet makkelijk.
Daar waar ik vroeger alleen hoefde bij te houden of een politicus lid is van een regerende partij of van de oppositie, moet ik nu ook bijhouden of men ruzie heeft gemaakt met de vorige partij en zich inmiddels elders heeft aangesloten.
Ik denk dat het een nieuwe vorm van ‘job rotation’ is waar ik niet mee bekend was.
Wat ik wel verwarrend vind van deze bijzondere wijze van carrière maken is dat dezelfde politici steeds voor een andere achterban een ander standpunt moeten verkondigen.
Maar ik sta hiervoor open, ik leer graag nieuwe dingen.

Het tweede verwarrende element in het nieuwe politieke systeem is de toon die politici tegen elkaar aanslaan.
De radio is wat dat betreft een perfect medium: snel, accuraat en to the point.
Vroeger kon je goed horen wanneer een politicus aan het woord was. Ze praten veel.
Zeggen soms relevante dingen (de een wat relevanter dan de ander), spreken gewichtig en hebben de neiging om de hete brei heen te draaien.
Ik houd van deze duidelijkheid. Ik – als simpele ziel – weet dan heel goed waar ik aan toe ben.

Hier spreekt een politicus – kan waar zijn, kan niet waar zijn – maar wat er gezegd wordt is vaak dubbelzinnig genoeg om morgen anders te worden uitgelegd.
Ik vind het ook horen bij de verantwoordelijkheid van politici in het algemeen om deze duidelijkheid te scheppen.
Mijn onwetendheid, weet ik, maar als er nu politici aan het woord zijn, is er niets dubbelzinnig aan de verwensingen die over en weer gaan (meer over dan weer als ik eerlijk moet zijn), hele families worden verwenst, collega’s worden uitgemaakt voor dief, en niet echte mannen.
Er wordt openlijk gelogen en men laat zich neerbuigend uit over hele groeperingen.
Het lijken meer boksers die zich opmaken voor een belangrijke wedstrijd in zuidelijk Afrika dan politici.
Ik ben in de war: hoe doen ze dit terwijl het volgend jaar goed mogelijk is dat ze lid zijn van dezelfde politieke partij (zie punt 1)? Ik weet het niet, maar zoals ik al eerder zei: ik leer graag nieuwe dingen.

Mijn derde punt is eetbaar. Hoe zit het met al die pastechi’s? Ja, ik weet, een pastechi is een snack, afkomstig uit het Caribisch gebied die ook in diverse Latijns-Amerikaanse landen in de een of andere vorm populair is.
Op Curaçao houden wij van pastechi’s. Je kunt ze met van alles vullen. Populaire vullingen zijn kaas, tuna, bakijauw of gehakt.
Iedereen heeft zijn favoriete pastechi-plek. Sommige mensen maken ze thuis zelf! Ik ben een grote pastechi-liefhebber.
Het lijkt erop – maar pin me hier niet op vast, dit heb ik van horen zeggen – dat sommige mensen voor de baan van politicus kiezen in de hoop en verwachting dat er een douceurtje (de zogenaamde pastechi) klaar zal staan na de gedane inspanningen.
Men zegt dat deze politici zich niet tevreden stellen met de wetenschap dat ze het volk gediend hebben.
Dit is een schokkende bewering en ik heb geen mogelijkheden om na te gaan of dit waar is, maar zoveel gepraat over pastechi’s maakt mij wel wat onzeker.
Ik hoop dat ik niet te oud ben om te leren.

Mijn laatste punt is van juridische aard, of eigenlijk niet, nee. Niet strikt juridisch, het is eigenlijk ook een rekenkundig probleem.
Ik heb enige kennis van het recht, heb mijn rechtenstudie zelfs afgemaakt, maar acht mijzelf geen deskundige op staatkundig gebied.
Maar wat mij wel bijstaat is dat ik geleerd heb dat bij het vormen van de regering een meerderheid van de kamerleden nodig is om een beleid te kunnen uitvoeren. Van mijn eerdere schooljaren (Marnix basisschool, wel afgemaakt) weet ik nog dat er sprake is van een meerderheid als je een getal deelt door twee en daar 1 bij optelt.
De meerderheid is de helft plus 1.
Dit interessante wiskundige verschijnsel wordt veel in andere gebieden toegepast, waaronder in veel democratische rechtstaten. De werking hiervan is best eenvoudig.
Met grote groepen mensen is het vaak onmogelijk om het allemaal met elkaar eens te zijn. Besluiten worden dan genomen als de meerderheid het wil.
Toegepast in het openbaar bestuur is dit over het algemeen een goed werkend systeem. Een systeem dat tot voor kort ook in Curaçao usance was. In de nieuwe Curaçaose politiek lijkt een meerderheid niet (meer) nodig te zijn.
Ook als deze meerderheid wegvalt mag een regering zich gewoon legitiem achten.
Dit is een revolutionaire ontdekking voor mij.
Hoe meer ik leer, hoe meer ik mij realiseer dat ik nog veel te leren heb. Ik ben leergierig. Ik kan alleen maar hopen dat mijn vader geduld met me blijft hebben zodat ik deze bijscholing kan afmaken.

Monique Rhuggenaath,
Curaçao