Door Willem Bant | De Groene Amsterdammer
Maracaibo – Wat ze heeft geleerd tijdens haar stage in het Hospital Universitario? Kasusi Herrera kan kort zijn: improviseren. Bijvoorbeeld bij die oude man die al dagen geen bezoek had gehad. Dat was een probleem, want zonder familie overleef je het ziekenhuis niet.
Wie zorgt er anders voor medicijnen, eten en drinken? Het personeel organiseerde een vaca, een collecte. Met het ingezamelde geld kon er voor een paar dagen wat eten worden gekocht voor de patiënt. Pijnlijker was de situatie van het kleine meisje, anderhalf jaar geleden geboren met een waterhoofd. Sinds haar geboorte ligt ze in hetzelfde bed, te wachten op een operatie. Een probleem: een essentieel onderdeel voor de drain die ze nodig heeft, is er niet.
Dat het economisch wanbeleid van de regering van president Maduro ook grote gevolgen heeft voor de gezondheidszorg wist Kasusi, een 24-jarige studente Nutrición y Dietética van de Universidad del Zulia, natuurlijk al voordat ze aan haar stage begon, maar dat het allemaal zo erg zou zijn, had ze toch niet kunnen denken. ‘Er is gewoon helemaal niks!’ Veel ervaren doktoren hebben Venezuela inmiddels verlaten en verdienen de kost in Colombia, Panama of de Verenigde Staten. Hun veelal onervaren vervangers zien zich gesteld voor grote problemen. Hoe kun je opereren zonder water en elektriciteit? Hoe houd je alles steriel zonder ontsmettingsmiddelen? En hoe kom je aan medicijnen? Deze laatste taak is inmiddels uitbesteed aan de familie van de patiënten. Het probleem daarbij is dat ook buiten het ziekenhuis zo’n 85 procent van de medicijnen niet meer te krijgen is of alleen voor exorbitant hoge prijzen, onbetaalbaar voor de meeste Venezolanen. Pleisters, gaasjes, verband, injectienaalden? Hetzelfde verhaal. Ook voor hun eten en drinken zijn de patiënten afhankelijk van de familie, die in de veelal lege supermarkten maar moet zien wat er te krijgen is.
Geen wonder dat veel Venezolanen zich uit ellende wenden tot curanderos, chamanes en andere traditionele genezers, die met onduidelijke drankjes, massages en gebeden het leed van hun patiënten proberen te verlichten.
De gemiddelde Venezolaan is de afgelopen jaren door de crisis zo’n tien kilo afgevallen. Kasusi, die binnenkort is afgestudeerd als diëtiste, is begonnen met een eigen website, waarop ze recepten en voedingsadviezen geeft die zijn aangepast aan de Venezolaanse realiteit. Recepten zonder melk bijvoorbeeld, want melk is niet te krijgen, of zonder eieren, want die zijn onbetaalbaar. Ook hier geldt: improviseren. Improviseren om te kunnen overleven in het socialisme van de 21ste eeuw van president Maduro.
Bron: De Groene Amsterdammer
Het is triest om te zien dat juist de groep die door het Chavisme beter had moeten krijgen, nu het slechter heeft dan in de pre Chaves periode.
Als ik in mijn glazenbol kijk, denk ik niet dat Venezuela ooit terug zal gaan naar de tijd van de kleine machtige steenrijke groep die Venezuela als hun eigendom beschouwd.
Er zal toch een consensus tussen rechts en links moeten komen en intussen weet Maduro en een deel van de oppositie dit ook.
Behalve de groep geleid door Leopoldo Lopez en die rot wijf van hem, Liliana Tintori die willen kost het wat het kost terug naar de oude tijd dat de kleine machtige elite het voor het zeggen had.