bijeenkomst Vereniging antilliaans netwerk
DEN HAAG — De discussie over de toekomst van de Isla-raffinaderij is omgeven door angst. Angst voor onbegrip van de werknemers, angst voor nieuwe machtsverhoudingen en angst voor een samenleving zonder olie-raffinaderij. Maar iedereen weet dat de raffinaderij geen toekomst heeft, zo luidde de gedeelde conclusie tijdens de eerste bijeenkomst van de Vereniging Antilliaans Netwerk (VAN) dit jaar.
Advertentie
Gastspreker dr. Jan Rotmans, verbonden aan de Erasmus Universiteit als transitiedeskundige, zei dat het uiteindelijke vertrek van de raffinaderij onvermijdelijk is in het licht van de globale transitie naar een hele nieuwe economie en samenleving. Met concrete voorbeelden over de toepassing van zonnecellen, illustreerde hij dat die nieuwe economie al volop en onomkeerbaar in ontwikkeling is.
“Het antwoord op de vraag of de Isla gemoderniseerd moet worden, is nee! Het is niet de toekomst”, zei hij.
Op Curaçao gaf Rotmans eind vorig jaar vergelijkbare presentaties, uitgenodigd door Green Town, dat met een alternatief gebruik van het Isla-terrein werkgelegenheid voor 17.000 mensen wil realiseren.
“Inhoudelijk kan niemand bezwaar hebben tegen Green Town. Het verzet draait om macht en belangen”, zei hij.
“De overheid is bang om de sluiting van de Isla aan de bevolking te moeten uitleggen”, zei ook Sven Rusticus van Green Town.
“Maar Curaçao kan binnen vijf jaar 100 procent duurzaam zijn.”
Deze uitspraak van zowel Rusticus als Rotsman leidde tot kritiek uit de zaal dat een verandering nooit zo snel kan gaan en ook een initiatief moet zijn van de eigen bevolking.
“U vraagt mensen om in een afgrond te springen, terwijl je het stukje bij beetje moet doen”, zei een van de aanwezigen.
Ook panellid Wensley Francisco van de documentaire ‘Stikken in het Paradijs’ protesteerde.
“Ik ben tegenstander van meer hotels, waarin toeristen worden bediend. Curaçao heeft juist een nieuwe industrie nodig.”
Ook zouden Curaçao en Nederland hun verantwoordelijkheid moeten nemen voor de vervuiling, zei Francisco.
Maar Rusticus en Rotmans gaven aan dat ze helemaal geen termijn van vijf jaar voor ogen hebben en juist hopen op de betrokkenheid van de inwoners van Curaçao.
“We willen het juist netjes afbouwen en bijvoorbeeld de omscholing regelen van de huidige 900 werknemers. Een lasser van de raffinaderij kan omgeschoold worden tot een lasser van zeiljachten.”
Naast moderne communicatiemiddelen als Facebook, worden ook de inwoners van bijvoorbeeld Marchena ingeschakeld om hun buurtgenoten ervan te overtuigen dat de raffinaderij geen toekomst heeft.
Het vierde panellid, Geert Kooistra, leverde met zijn uitleg over het Arubaanse project Green‘S’Cool het bewijs dat verandering wel mogelijk is, al plaatste hij daarbij de kanttekening dat de Valero-raffinaderij minder van betekenis was voor Aruba dan de Isla op Curaçao.
“Op Aruba is het wel gelukt omdat men gewoon is begonnen. Het is gelukt omdat we investeren in verduurzaming ook sexy of financieel aantrekkelijk hebben gemaakt”, zei hij.
“Het is de kunst om een brug te slaan tussen de nieuwe generatie met een wens over hoe de wereld eruit moet zien en de oude generatie die de kennis heeft over waarom de wereld is, zoals hij is.”
bron: Amigoe
Advertentie