28 C
Willemstad
• vrijdag 29 maart 2024

Extra | Journaal 28 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Wednesday, March 27, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 27 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Tuesday, March 26, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

DM | Als je ex-vrouw je tweelingdochters verdrinkt. Een vader doet zijn verhaal

HomeMediaDM | Als je ex-vrouw je tweelingdochters verdrinkt. Een vader doet zijn...

Rik van Puymbroeck | DeMorgen.be

De Belgische tweeling Alexia en Amélie (6) werden door hun moeder verdronken in een badkuip van het Marriott Resort in Curacao

Ze heetten Alexia en Amélie, twee namen met zes letters, allebei met een A. Zoals Arnaud, hun broertje. Hij stierf toen hij acht maanden was. Negen jaar later overleden Alexia en Amélie. Hun moeder had hen verdronken. Met zoveel dood probeert hun vader Jochen Maes nu verder te leven.

Sommige verhalen wil niemand meemaken en dit is er zo een. Maar ook Jochen Maes wilde dit niet, en toch liet het leven hem geen keuze. Jochen is 42 en de drie kinderen die hij had, is hij kwijt. De natuur, en wat de natuur met de mens kan doen, zorgde daarvoor.

Dit verhaal schrijven is bijna onmogelijk. Dat weet je al als je met de auto de grens met Nederland oversteekt om een eerste keer met Jochen te praten. Daar woont hij. Het is dan juni en de zomer staat nog voor de deur. En dat blijft ook zo als Jochen maanden later via WhatsApp een foto stuurt. We hebben elkaar dan een paar keer ontmoet, in zijn huis over de grens en de zomer is gepasseerd. Allerheiligen is zelfs al verwelkt.

Jochen Maes: “Ik wilde dit verhaal één keer vertellen. Misschien kan mijn rouwproces nu beginnen.” ©Tim Coppens

‘Op 23 juli 2012 ging mijn telefoon. Iemand van de politie van Sint-Ni­k­laas vroeg me of ik zo snel mogelijk naar huis kon komen. ‘Het is belangrijk.”
Jochen Maes

Bij die foto schrijft hij dit: ‘Ik ging vandaag de verdorde bloemen van het graf van mijn dochters halen. Daar trof ik een zeer pakkende en aandoenlijke brief aan. Hij is geschreven door Daan, een klasgenootje van Alexia in de derde kleuterklas in 2012. Ze waren altijd samen en hadden elkaar beloofd om voor altijd elkaars ‘liefje’ te blijven.’

Daan kon toen nog niet schrijven, maar nu dus wel. Daan is twaalf: ‘Alexia, ik weet nog een beetje hoe we samen speelden in de kleuterklassen. We renden samen tientallen rondjes rond de speelplaats. Ik heb niet veel herinneringen aan je, maar ik zal je nooit vergeten. Soms, als ik zing, denk ik aan je. Dit is één van de refreintjes die ik dan zing: ‘Als je denkt dat m’n liefde dood is, geloof me, dan heb je het zo mis. Ik wil je terug.’

Dit verhaal zou hier kunnen stoppen omdat over gemis en liefde in die kleine zinnen alles al verteld is. Maar het is een verhaal zonder einde en dat zal Jochen Maes vertellen. Voor en na de zomer. Tot in de eeuwigheid.

De telefoon gaat

“Op 23 juli 2012 ging mijn telefoon. Ik was als vertegenwoordiger onderweg en iemand van de politie van Sint-Niklaas vroeg me of ik zo snel mogelijk naar huis kon komen. ‘Mag ik vragen waarom?’, vroeg ik. Dat konden ze onmogelijk aan de telefoon vertellen. Ik probeerde nog: ‘Ik ben aan het werk, kan het vanavond niet?’ Maar dat kon niet. Ik zou beter onmiddellijk naar huis komen. ‘Het is belangrijk.’

“Je rijdt naar huis met van alles in je hoofd. Had ik gisteren een spiegel van een auto afgereden? De meest gekke dingen bedenk je. Zo’n rit is zenuwslopend, je bent niet op je gemak. Maar nooit dacht ik: ‘Zou er iets met mijn kinderen zijn?’ Die zaten veilig in Curaçao. Ze hadden de tijd van hun leven aan een van de zwembaden in het hotel. Dat ging geen enkele keer door mijn hoofd.

“‘We hebben zeer slecht nieuws’, zei die mens, toen ik thuis kwam. Hij draaide niet rond de pot. Ze waren met twee. Iemand van de politie en iemand van Slachtofferhulp. ‘Je beide kinderen zijn gisteren overleden in Curaçao. Ze zijn verdronken in bad.’

“Amélie en Alexia waren geboren op 1 januari 2006. Ze haalden de krant de dag nadien als de tweeling die op Nieuwjaar geboren was. Ze waren 6,5 en met mijn ex-vrouw op vakantie naar Curaçao. We hadden een moeilijke scheiding achter de rug; vooral het hoederecht zorgde voor conflicten. Maar na een tijd spraken we af om geen ruzie te maken in het bijzijn van de kinderen. En we vonden een goeie regeling.

‘Dat ze al maanden met een depressie sukkelde en daarvoor in therapie was bij een psychiater, wist ik niet. Dat had ze verzwegen’
Jochen Maes

“Sinds een paar maanden hadden we een normale verstandhouding. Ik stelde me wel vragen bij de mentale toestand van mijn ex-vrouw. Net voor de vakantie vierden ze op school het ‘afzwaaien’ van de kleuterschool. Amélie en Alexia zouden naar het eerste leerjaar gaan. De kleuters hadden liedjes en dansjes ingestudeerd. We waren daar allebei en ik zag dat mijn ex de hele avond zat te huilen. Achteraf denk je natuurlijk of ze toen al met iets in haar hoofd zat. Maar op dat moment besefte ik op geen enkel moment dat er gevaar was.

Amélie en Alexia. De tweeling werd niet ouder ­dan zes jaar. ©rv

“De vakantie was begonnen met twee weken bij mij. Twee ongelooflijk leuke weken waarin we vooral daguitstapjes deden: naar de Efteling, naar een zwemparadijs, naar domein Puyenbroeck in Wachtebeke. De tweede zondag van juli wisselden ze. Sinds een tijdje wist ik dat ze naar Curaçao op vakantie zouden gaan; ik had als papa mijn handtekening moeten zetten op een reisdocument.

“Ik stelde me zeker vragen waarom die verre reis naar een luxehotel aan de andere kant van de wereld nodig was. Kinderen van 6,5 zijn net zo blij met een schopje, wat zand en water aan de Belgische kust. Maar goed: dat was haar keuze. En ik tekende. Ook daarvan denk ik nu: had ik die handtekening maar nooit gezet.

“Het afscheid was niet zo prettig. Mijn ex lag in de zetel, futloos en zonder energie. Op de salon­tafel stond een lege fles wijn. Er was nog niks gepakt, ik zag geen valiezen, heel raar. Ik stelde voor dat ik later, na het eten, nog zou terugkomen om te helpen. Ik nam afscheid van Amélie en Alexia, maar rond 9 uur belde mijn ex-vrouw me. Ze voelde zich beter, haar nicht zou komen helpen, ik hoefde niet meer te komen.”

Depressie

“Vandaag zie ik hoe die puzzel in elkaar valt. Dat ze al maanden met een depressie sukkelde en daarvoor in therapie was bij een psychiater, wist ik niet. Dat had ze verzwegen. Ook dat ze al die tijd afwezig was op het werk, wist ik niet. Als je gescheiden bent, zie je elkaar alleen in functie van de kinderen en praat je alleen over hen. En dan nog. Ze had, op eigen beslissing, de kinderen ooit naar een kinderpsychologe gestuurd. Volgens haar hadden ze het moeilijk met de scheiding. Maar mij zei ze dat de kinderen naar een knutsel­atelier gingen.

‘Ik kreeg Amélie aan de lijn: er is morgen een feestje in het hotel, kom je ook? Zeker drie tot vier keer vroeg ze het me. Alsof het een hulpkreet was’
Jochen Maes

“Tot ik Alexia eens vroeg wat ze daar deden. ‘We moesten het huisje van mama tekenen en jouw huisje. En daarin mama en papa tekenen.’ Toen wist ik het. Dat doe je niet in een knutsel­atelier, dat doe je bij een psycholoog. Ik vond dat niet nodig. Voor mij was duidelijkheid belangrijk. Als ze bij mij waren, gebeurde het leven zoals dat bij papa gebeurde. Zoals het in de dagen bij haar was zoals mama het wilde. Alleen zocht zij telkens uitvluchten om de kinderen toch te horen of te zien telkens ze bij mij waren. Daar werden Amélie en Alexia heel emotioneel van. Maar goed, zelfs dat leek achter de rug. Er was geen oorlog, verre van. Ik had zelfs de sleutel van de brievenbus gekregen om de post uit te halen.

“Ze waren anderhalve dag in Curaçao toen ik de kinderen aan de lijn had. Voordien had mijn ex-vrouw al wel een bericht gestuurd: ze waren goed aangekomen, het was allemaal top in het Marriott Resort. Ook de derde dag belde ze. Dat was een doodnormaal gesprek. Ik kreeg ook mijn dochters aan de lijn. Eerst Alexia. Ze vormden een twee-eiige tweeling en waren heel verschillend. Alexia was meer avonturier, liet haar emoties makkelijker blijken, kon al bijna zwemmen en wilde bij wijze van spreken al op één wiel fietsen toen ze dat amper op twee kon. Alexia sprong ook spontaan rond je nek. Amélie was rustiger. Ze nam de dag zoals die kwam. Haar emoties uitte ze minder gemakkelijk. En dat Alexia bijna kon zwemmen en zij niet? Daar zat Amélie niks mee in.

“Alexia vertelde vrolijk en honderduit. Ze was opgewekt, vertelde over alle zwembaden en hoe ze van de kant afsprong. Toen kwam Amélie aan de lijn en al vrij snel zei die: ‘Er is morgen een feestje in het hotel. Kom je ook?’ Dat ging natuurlijk niet, legde ik uit. ‘Papa zou heel graag komen, maar ik moet werken en met het vliegtuig kan ik niet zomaar heen en weer.’ Ze bleef aandringen. Zeker drie tot vier keer vroeg ze me: ‘Kom je echt niet?’ Tot vandaag achtervolgt die vraag van Amélie me. Alsof het een hulpkreet was die ik niet hoorde. Maar dat was de laatste keer dat ik mijn kinderen hoorde. Een dag later deden de feiten zich voor.”

Op het graf van Amélie en Alexia staat een foto. Amélie draagt een brilletje, ze zitten op een glijbaan. Eronder staan hun namen en daaronder de data: 1.1.2006-22.7.2012. Wat er gebeurde, lees je daar niet. Het is een grafje zoals je wel vaker grafjes ziet die meer pijn doen dan al die andere doden samen. Je vindt geen enkel woord dat een leven van zes doet rijmen op sterven. Je wilt er zelfs niet naar zoeken.

“Jacques Haus van de politie van Sint-Niklaas doet niks anders dan dit: slecht nieuws brengen. Hij was het die me belde en die mensen doen dat goed. Maar als je zoiets hoort, is er alleen ongeloof. Ik weet nog dat ik de eerste vijf ­minuten niet wist wat ik hoorde. Dat ik iets later alleen nog luid kon roepen en ik weet nog dat de buren op de deur van mijn appartement kwamen kloppen om te vragen of alles oké was. Het kón niet! Het was niét waar. Mijn kinderen waren op reis met mijn ex-vrouw en met hun oma.

‘Mijn ex-schoon­va­der zei letterlijk: ‘Na wat zij gedaan heeft, moet ze heel haar leven uit de maat­schap­pij blijven’. Nu ontkent hij alle schuld van zijn dochter’
Jochen Maes

“Ik vroeg nog: ‘En hoe is het met haar?’ Toen pas zeiden ze: ‘Je ex heeft er vermoedelijk iets mee te maken’. Maar zelfs dan bleef ik in een ontkenningsfase zitten. Het leek onmogelijk dat ze onze kinderen iets aangedaan zou hebben. Ze moesten het enkele keren bevestigen. Ik ging op mijn terras staan en bleef maar roepen. Toen belden ze de huisarts die me een paardenmiddel in de bil spoot.

Dat maakte me volledig suf en emotieloos. Ze hebben mijn ouders en mijn zus gebeld en uiteindelijk ben ik met hen meegegaan. In een roes.”

Op 24 juli 2012 stond dit in deze krant: ‘Een Vlaamse vrouw, die op vakantie was in Curaçao, heeft haar twee kinderen vermoord. De 35-jarige vrouw bracht haar zesjarige tweeling om het leven in de badkuip van haar hotelkamer. Daarna liep ze naakt de zee in. Vermoedelijk wilde ze zelfmoord plegen, maar ze kon op tijd tegengehouden worden.’ Geen idee of Jochen dit las.

“Ongeloof, ontkenning en duizend-en-een vragen stel je je de eerste dagen. Ik wilde weten wat de mensen van de politie bedoelden met dat zinnetje: ‘Je ex-vrouw heeft er vermoedelijk iets mee te maken.’ Maar Curaçao is niet bij de deur. Je kunt die politiediensten niet zomaar bellen, al deed ik het minstens twintig keer per dag. Maar alles verliep stroef. Ze mochten nog niks zeggen. Wel, inderdaad, dat ze getracht had zich van het leven te beroven door de zee in te lopen.

Met de rug naar de kistjes

©Tim Coppens

“Natuurlijk staat je wereld stil. Niet alleen voor mij, ook voor mijn hele omgeving. Dit is zoiets onverwachts, bizars, onbegrijpelijks en onwezenlijks. Daar heeft niemand woorden voor. Het leek of niemand nog moest werken. Alsof het gewone leven niet meer bestond. Mijn zus nam veel op zich om de repatriëring te regelen en de begrafenis. Via de Belgische ambassade hoorde ik dat mijn ex-vrouw opgenomen was in de Capriles-kliniek. Ik dacht dat dat een zwaar bewapende vleugel van een psychiatrische kliniek was, maar dat bleek toch niet het geval. Nu kan ik het nog niet, maar ooit wil ik naar Curaçao. Ik wil zien waar mijn kinderen het laatst waren.

“Met haar had ik geen contact. Dat kon niet en dat wilde ik niet. Mijn ex-schoonvader was die dagen op zakenreis in Amerika en keerde onmiddellijk terug naar België. Een dag of drie later was hij bij mij en hij zei letterlijk: ‘Na wat mijn dochter gedaan heeft, moet ze heel haar leven uit de maatschappij blijven.’ Ondertussen is er veel veranderd, moet ik zeggen. We hebben elkaar op de rechtbank hier gezien, hij ontkent nu alle schuld van zijn dochter. Mijn ex-schoonmoeder, die mee was in Curaçao, belde me een dag na de feiten. Ze ontkende alles. Haar dochter had er niks mee te maken, zei ze, er was zoveel dat ze me moest vertellen. Volgens haar begreep ik het niet allemaal. In een storm van emoties kon ik alleen nog zeggen: ‘Je hoeft me nooit meer iets te vertellen.’ Ik drukte de telefoon af.

‘Wat ik niet kan aanvaarden, is dat mijn ex en haar familie het tot vandaag weg­mof­fe­len. Alsof ze een vaas of een glas hebben gebroken’
Jochen Maes

“Na een paar weken van ongeloof wilde ik alleen nog dat gerechtigheid zou geschieden; ik was ervan overtuigd dat het alleen maar mogelijk was dat zij dit had gedaan. En ik had me geïnformeerd. Curaçao valt onder Nederland, de wetgeving in Nederland is streng, ik voelde me gerustgesteld. En drie weken na de feiten legde ze een verklaring af. Daarin staat van A tot Z dat ze toegaf de feiten te hebben gepleegd, dat ze Alexia eerst om het leven had gebracht, hoe Amélie haar dode zusje gezien had en ze verklaarde dat ze de duivel had gezien. ‘De duivel zit in jullie, ik moet jullie doden’, zei ze.

“Ik heb dat achteraf gelezen en ik weet ook wel dat je zoiets in normale toestand niet doet. Dat er iets fout zat in haar hoofd. Mijn ex handelde zo door een psychose. Wat ik niet kan aanvaarden, is dat zij en haar familie het tot vandaag wegmoffelen. Alsof ze een vaas of een glas hebben gebroken.”

Op vrijdag 3 augustus 2012 worden Amélie en Alexia Maes begraven. Ze zijn gerepatrieerd en samen met zijn zus en haar man is Jochen naar de luchthaven van Melsbroek gereden. Achter de wagen van de begrafenisondernemer rijden ze naar Sint-Niklaas. Daar worden de kistjes nog één keer geopend en dan neemt Jochen afscheid van zijn dochters. Ze hadden elk hun lievelingsknuffel bij zich en hij zag twee gezichtjes waar niks aan te zien was.

“Die beelden krijg je niet uit je geheugen gewist. Maar ik vond het belangrijk om ze te zien. Ook al had mijn ex-schoonmoeder me aan de telefoon vanuit Curaçao gezegd dat ze vond dat de kisten verzegeld en gesloten moesten blijven. Waarom? Tja.

“Amélie was zot van K3 en Alexia van Marco Borsato en hun liedjes speelden in de begrafenisdienst. Het was een kerkelijke dienst, dat wilde ik zo, ze waren ook gedoopt. En het moest op hun maat. Mijn zus regelde de praktische zaken, maar ik koos de teksten en de muziek. In die teksten mocht geen woord over hun mama gezegd worden en de bloemenkrans die iemand mee had, waarop ‘Voor de mama’ stond, liet ik weghalen. Mijn ex-schoonfamilie wilde liever een dienst in besloten kring, natuurlijk, uit schaamtegevoel. Ik wilde iedereen de kans geven afscheid te nemen van mijn kinderen. Er waren zeker vijfhonderd mensen.

“Je beleeft zo’n dag niet bewust. Je wordt geleefd. Maar de kistjes met Amélie en Alexia droeg ik zelf de kerk in en ook weer uit. Op mijn schouder. Ik zag enkel dat iedereen recht ging staan, maar verder niks. Achteraf is me verteld dat mijn ex-schoonmoeder op dat moment met haar rug naar de kistjes ging staan. (wacht even) Ik heb daar geen woorden voor. Ik word daar misselijk van.

“Amélie en Alexia mochten niet gecremeerd worden, omwille van het onderzoek. Ze werden in Sint-Niklaas begraven. Er volgde een periode van windstilte, met weinig info, ik geloofde in het onderzoek in Curaçao. Stilaan bereidde ik me mentaal voor om naar daar te gaan voor een proces. Tot ik een bericht kreeg. Het autopsieverslag uit Curaçao stelde vragen over de gezondheidstoestand van Amélie en Alexia. Ze zouden hartproblemen gehad hebben, net als Arnaud.”

Het slechtste lotje

‘In het au­top­sie­ver­slag uit Curaçao stond plots dat Amélie en Alexia een natuurlijke dood gestorven waren. Toen ik dat las, ging het licht voor de tweede keer uit’
Jochen Maes

“Voor Amélie en Alexia hadden we een zoontje gehad. Arnaud was geboren met een zeer zeldzame hartafwijking. Een van de hartkamers was volledig vervormd, en er waren maar heel beperkte medische opties om Arnaud op een gezonde manier te laten leven. Arnaud werd 8,5 maanden en daarvan was hij maar drie maanden thuis. Hij werd verschillende keren geopereerd; in het UZ in Leuven deden ze ongelooflijk werk voor die jongen en ze waren zo goed voor ons. Maar redden kon niemand hem. Zijn longen groeiden niet mee en dat werd Arnaud fataal.

“Het was een fijn ventje, dat normaal reageerde als hij ons zag. Zelfs in bed aan misschien wel honderdduizend kabeltjes, konden we bij hem liggen. Maar hij kon het niet halen, op een bepaald moment zeiden de dokters dat hij nooit meer van de beademing zou kunnen. Arnaud wachtte een leven aan een machine. Hij is ingeslapen en in onze armen gestorven.

“Natuurlijk had dat een hele zware impact op ons, als koppel. Mensen vroegen me: ‘Heb je wel genoeg kunnen rouwen om Arnaud?’ Maar soms aanvaard je toch het medische. Toen ik 9 was, kreeg mijn papa een hersenbloeding. Hij was 38 en ik was erbij toen hij in elkaar zakte. Hij lag nog een tijd in een kunstmatige coma, maar eigenlijk was hij toen al hersendood. Mijn mama moest de knoop doorhakken en dat deed ze.

Jochen Maes: “Ik besef dat ik een litteken heb en dat ik nooit meer dezelfde zal zijn. Maar ik hoop toch dat ik ooit enkel nog over de mooie ­herinneringen kan praten.” ©Tim Coppens

“Bij Arnaud voelde ik hetzelfde. Hoe moeilijk ook, ik aanvaardde dat we hem dit leven niet konden aandoen. De dokters zeiden: ‘Je hebt het slechtste lotje gekozen.’ Bij Amélie en Alexia is dat anders. Zij zijn op een onrechtvaardige manier weggegaan. Ze waren springlevend, klaar om het leven in te stappen. Hun leven is hen ontnomen en dat wil en kan ik nooit aanvaarden.

“Maar plots stond in het autopsieverslag uit Curaçao dat Amélie en Alexia een natuurlijke dood gestorven waren. Officieel waren ze allebei, op exact hetzelfde moment, terwijl ze in bad zaten, overleden aan de gevolgen van een hartontsteking. Toen ik dat las, ging het licht voor de tweede keer uit. Verklaar me dát eens.

“Ik heb foto’s van de twee de dag voor hun overlijden en zelfs van een paar uur voor de feiten. Je ziet twee springlevende en gelukkige kinderen. Er scheelde niks en plots zou dit gebeurd zijn? Ik kan alleen concluderen dat het in Curaçao mogelijk is om met een grote portefeuille en een smak geld een onderzoek en een autopsie te beïnvloeden.”

De wereld staat op zijn kop voor Jochen. De eerste bekentenissen zijn nu van tafel geveegd, de moeder van Amélie en Alexia keert als vrije vrouw terug naar België. Jochen daalt af in de diepste kelder van zijn bestaan. Het water in die kelder is verdriet.

‘Ik heb een zelf­moord­po­ging ondernomen. Men heeft dat op het laatste moment kunnen verhinderen en ik ben ter observatie opgenomen in de psy­chi­a­tri­sche kliniek’
Jochen Maes

“Ik heb een zelfmoordpoging ondernomen. Men heeft dat op het laatste moment kunnen verhinderen en ik ben ter observatie opgenomen in de psychiatrische kliniek in Sint-Niklaas. Nadien moest ik zelf naar de juiste therapie ­zoeken. Gelukkig, moet je bijna zeggen, bestaat er amper iets als rouwverwerking bij dit soort feiten. Ik heb een jaar dagtherapie gevolgd en kwam later in contact met de vzw ‘Ouders van een vermoord kind’. Dat is goed. Maar dat mijn ex-vrouw terugkeerde las ik zelf op het internet via een artikel in een krant uit Curaçao. Niemand had me daarvan verwittigd.

“Sinds de dag van de feiten heb ik haar nooit gehoord, maar anderen vertelden me dat ze hier gewoon haar leven opnam. Alsof er niks gebeurd was. Dat hakte er bij mij in en dat deed mijn stoppen doorslaan. Het was vijf over twaalf.

“Uiteindelijk nam de Belgische justitie toch het onderzoek weer in handen. Maar dat kostte dus bijna mijn leven. Er moest zoiets dramatisch gebeuren om mensen hier wakker te schudden. Er is bijkomend onderzoek gebeurd en hoofdinspecteur Didier Thielens heeft zich in de zaak vastgebeten. Er kwam een nieuwe autopsie op Amélie en Alexia en dat toonde zwart op wit aan dat de twee meisjes de verdrinkingsdood gestorven zijn. Er waren drukplekken te vinden. Ze zijn onder water geduwd.

“Ondertussen zijn er twee uitspraken gedaan. Mijn ex werd schuldig bevonden en ontoerekeningsvatbaar verklaard. Als straf werd internering uitgesproken. Dat wilde ik, maar dan wel in een gesloten instelling.

“Helaas is dat anders bepaald. Ze wordt ambulant behandeld. Ze mag dus vrij rondlopen. Dat vind ik een zware gedachte. Ik kan haar eigenlijk overal tegenkomen. Ook al zijn er twee voorwaarden. Ze heeft contactverbod met mij en mijn vriendin, mijn moeder en mijn stiefvader, mijn zus en schoonbroer en hun kindjes. En ze mag niet meer in Sint-Niklaas komen, waar mijn ouders wonen en tot vorig jaar ik, of in Gent, waar mijn zus woont.

‘Niet zij, maar ik moet nu mijn hele leven in detail uitleggen. Zelfs over dingen die niks met de zaak te maken hebben’
Jochen Maes

“Dat we hier nu wonen, net over de grens in Nederland, heeft daarmee te maken. Ik ben weggevlucht uit Sint-Niklaas. Twee keer heb ik haar daar, nog voor die voorwaarden waren uitgesproken, van ver gezien. Op het proces vermeed ik oogcontact met haar. Ik kan het niet aanzien dat ze haar leven voortzet in volledige ontkenning. Dat ik haar niet voor assisen kon brengen, daar heb ik me bij neergelegd. Maar niet bij het feit dat ze zich niet realiseert wat ze gedaan heeft en welke gevolgen dat had. Dat ze niet zegt: ‘Ik heb dit veroorzaakt, in welke toestand ook. Ik ben verantwoordelijk voor het leed van zoveel mensen.’

“In de praatgroep van ‘Ouders van een vermoord kind’ hebben we dat eens vergeleken met een steen die je in het water gooit. Die veroorzaakt cirkels, maar op een bepaald moment stopt dat. Deze steen blijft voor cirkels zorgen. Zolang die ontkenning er is, kan ik mijn leven niet verder zetten.”

Morele schadevergoeding

We zijn meer dan vijf jaar verder en dan durven mensen weleens zeggen: komaan, het is nu goed geweest, leef verder. Twee jaar geleden leerde Jochen Sabine kennen, een lieve vrouw, ze is bekommerd om hem. Ze wonen samen in een fijn huisje. De oude hond stierf, er kwam een puppy. Sabine moedigt Jochen aan. In de zomer gingen ze kamperen, ze verkenden Zeeuws-Vlaanderen met de fiets, straks gaat hij met de puppy naar de hondenschool. Op een zwart bord in de keuken prikte Sabine in witte letters: ‘Goed is goed genoeg’. Er staan ook drie kruisjes bij. Jochen stopte wel met werken. Dat ging niet meer.

“Ik hou er niet van als mensen het verdriet van andere mensen afwegen. Iemand kan net zoveel afzien van de dood van zijn 95-jarige moeder als ik van de dood van mijn twee dochtertjes. Niemand anders kan dat bepalen.

Omdat niemand het kan begrijpen. Mensen zien alleen de buitenkant. Ik ben sociaal, ben graag onder de mensen. Ze praten met je en denken: ‘Het gaat goed met Jochen’. Dat je je de volgende dag ellendig kunt voelen, begrijpt ­niemand. Alleen in de praatgroep voel ik me op dezelfde golflengte met andere mensen.

“Een gerechtspsychiater onderzoekt mij nu om de morele schadevergoeding te bepalen. Maar ook de tegenpartij heeft zo’n gerechtspsychiater. Zijn taak is het dus om zoveel mogelijk te weerleggen wat mij is aangedaan. Dat vind ik zeer moeilijk. Zij mag vrij rondlopen, maar elke keer als de gerechtspsychiater met mij een afspraak heeft gemaakt, moet de tegenpartij daarvan op de hoogte gebracht worden. Niet zij, maar ik moet nu mijn hele leven in detail uitleggen. Zelfs over dingen die niks met de zaak te maken hebben.

“Dat is zeer zwaar en in de zomer ben ik gecrasht. Plots zag ik het niet meer zitten. Ik sloot me volledig af, isoleerde me, zelfs voor mijn ouders, mijn vriendin en mijn zus. Al die mensen die het dichtst bij mij stonden en me probeerden te troosten, lieten me koud. Dat vertaalde zich in drankmisbruik, wat het nog erger maakte. In juli was ik 20 uur vermist.

“Wat doe je in die 20 uur? Dolen. Rondrijden. Telefoon uit. Het voelde alsof de stekker eruit was. De knop was afgezet. Ik ben niet bang meer van de dood. Als ik morgen hoor dat ik terminaal ben, hoef ik geen therapie meer. Laat me dan maar gaan. Gelukkig was er nog één flitsje in mijn hoofd dat zei: ‘Ik mag de anderen dat niet aandoen.’ Ik ben teruggekeerd. De psychiater helpt me nu. Sinds 3 juli drink ik geen druppel alcohol meer. Het versterkt bij mij alle negatieve emoties, ik moet die triggers niet opzoeken. Het gaat nu weer beter.

‘Ik heb me erbij neergelegd dat ze ziek geweest moet zijn. Anders doe je zoiets niet. Maar erkén het leed van mijn kinderen ­tenminste. Erkén dat’
Jochen Maes

“Wat het zo zwaar maakt, is dat die strijd moet ophouden. Er zijn twee uitspraken geweest, ze is schuldig bevonden en veroordeeld tot die ambulante internering, maar toch blijft het aanslepen door bijvoorbeeld die morele schadevergoeding. Die zij bestrijden. Dat betekent dat zij het nog altijd in de doofpot willen steken. Ik heb me erbij neergelegd dat ze ziek geweest moet zijn. Anders doe je zoiets niet. Maar erkén het leed van mijn kinderen ­tenminste. Erkén dat.

Nu heerst er zelfs in de buitenwereld soms nog twijfel. Ook daarom wil ik dit verhaal één keer vertellen. Misschien kan mijn rouwproces nu beginnen. Ik besef dat ik een litteken heb en dat ik nooit meer dezelfde zal zijn. Maar ik hoop toch dat ik ooit enkel nog over de mooie herinneringen kan praten.

“Mijn ex-vrouw heb ik nooit meer gesproken. Toen ze na acht maanden terug in België was, kreeg ik op een dag een sms: ‘Kunnen we praten?’, schreef ze, met haar naam en een x erbij. Tot vandaag vind ik niet de juiste woorden voor zo’n bericht. Ik antwoordde niet. Iets later stuurde ze een tweede bericht: ‘Ik heb absoluut niks met de dood van de kinderen te maken. Dat zweer ik je’, schreef ze. Ook daar heb ik niet op geantwoord. Veel later stuurde ik één keer, in een vlaag van woede, een bericht. Daarin stond maar één woord: moordenaar. De volgende dag stonden twee mensen van de politie aan mijn deur, met een klacht van smaad.”

Er is iets veranderd in het huis van Jochen. Er hangt een foto van Amélie en Alexia. Die hing er voor de zomer niet. Hij zei toen dat het nog niet kon. Hij zegt nu dat Sabine hem overtuigde het toch te proberen. Met één foto. Amélie en Alexia lachen de keuken in.

“Ik heb duizenden foto’s van de twee, maar erdoor gaan, blijft confronterend. Nu probeer ik het met die ene foto. Amélie met haar brilletje, een meisje dat introvert was en het lastig had met de scheiding. De wisseldagen waren lastig. En haar laatste woorden blijven me achtervolgen: of ik niet naar Curaçao kon komen? Ze was nog jong, maar leek te beseffen dat er iets fout was met haar mama. Alexia had een dynamisme en had zoveel zin om het echte leven te starten, in het eerste leerjaar.

“Veel spullen heb ik niet van hen. Bij mijn ouders staat een doos met speelgoed, dat kan ik niet wegschenken. Maar de doos staat nog in de kast en is nog niet open geweest. Van allebei heb ik een haarlokje en een schoentje. En de tekeningen die ze voor de laatste vaderdag in 2012 maakten.”

Bron: DeMorgen.be

Dit artikel is geplaatst in

5 reacties

  1. De onderste steen moet boven komen en degene die dat valse autopsie rapport heeft gemaakt dient alsnog vervolgd te worden en uit zijn ambt te worden gezet.

  2. Welke malloot heeft hier bepaald dat ‘het een natuurlijke dood’ was ? Hoeveel is daarvoor onder de tafel betaald ?
    Dan moet je toch wel zeer ver van de werkelijke wereld verwijderd staan wanneer je een dubbele moord af durft te doen als zijnde ‘natuurlijk’.

    Verbaast me ook dat het OM dit zomaar heeft overgenomen.
    Als ik die vader zou zijn dan zou ik mijn best doen dat ‘mijn ex’ ook aan zo’n natuurlijke dood komt te overlijden. Spijt me zeer.

  3. Heel aangrijpend verhaal blijft dit.

    Het is slechts te hopen voor deze vader dat hij zijn rust op een dag zal kunnen vinden. Curacao doet er goed aan kostenloos de gewenste trip te verzorgen, zodra hij er aan toe is. Om goed te maken wat de autopsie-arts en politie/OM aan extra leed hebben veroorzaakt.

    Om vervolgens uiteraard al die kosten op de betreffende arts te verhalen en hem voorgoed uit zijn beroep te verheffen.

    We mogen slechts hopen dat Ivan Moreno/Belgisch consulaat op Curacao alles op alles inzet om dat leed nog een beetje goed te maken?

  4. Autopsie uit Curacao wijst haast wonderbaarlijk uit dat beide dochters tegelijkertijd aan een erfelijke ziekte zijn overleden. Tegelijkertijd.. De Belgische artsen hebben gehakt gemaakt van deze bevinding en de moeder is dus alsnog verrordeeld. Blijft de vraag: wie heeft die autopsie op Cuaracao uitgevoerd?

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties