26 C
Willemstad
• vrijdag 29 maart 2024

Extra | Journaal 28 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Wednesday, March 27, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 27 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Tuesday, March 26, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

FD | Landhuizen op Curacao

HomeMediaFD | Landhuizen op Curacao

FD| Door Sandra van Noord.  | Fotografie: Sinaya Wolfert

Landhuis Jan Thiel -2 | Sinaya Wolfert

Het klinkt als een idylle, wonen in een landhuis in tropisch Nederland, met Caraïbische inrichting. Dat is het ook, en bovendien een hoop werk.

Landhuis Klein Sint Michiel

Wie: Eva Schade (47) en Cees den Heijer (56), de jongens Otis (8) en Orson (9), soms ook zoon Felix (21) en dochter Pop (15), drie honden en twee katten.

Landhuis Klein Sint Michiel oud

Sinds: 2014. Cees kwam in 2004 naar het eiland met het plan als architect een bijdrage te leveren aan de toeristische ontwikkeling van het eiland. Eva verhuisde er vier jaar geleden naartoe met haar zoons.

Wat: Eva is kleuren- en interieuradviseur, Cees architect. In 2017 won Cees de Cola Debrotprijs, de Curaçaose cultuurprijs. Dat hij, als Nederlander, die prijs won, wil zeggen dat hij een goed geïntegreerde­ en geaccepteerde bewoner van het eiland is.

Het huis: Het is onbekend hoe oud het huis is. De gevelsteen met daarin het jaartal 1862 refereert aan een grondige herbouw, de kern van het huis is zeker ouder. Klein Sint Michiel was eerst een grote zoutplantage, de zoutpannen kun je nog zien: nu lopen er veel flamingo’s rond. Later was het voornamelijk een veebouwbedrijf. Klein Sint Michiel stond altijd bekend om zijn grote tuin, met onder andere ruim tweehonderd mangobomen. Op een deel van de plantage is nu het toeristisch resort Bohémi in ontwikkeling, naar ontwerp van Cees, en met kleuren van Eva.

Prijs: € 1,1 miljoen voor het landhuis en 5 hectare grond.


De enige toevoeging in de keuken is een betonnen aanrecht­blad.
Bak met regenwater voor bewatering.

Net als veel andere Nederlanders woonde Cees den Heijer op Curaçao een tijd in een modern resort achter een hek. Dat nooit meer, dacht hij en ging op zoek naar een locatie met een Curaçaos karakter. Cees was al vaker langs Klein Sint Michiel gereden, had er over het hek gekeken en gedacht: als ik dat nog eens zou kunnen kopen. Cees: ‘Het is een bijzonder mooi en goed bewaard landhuis. En gelukkig vrijwel in originele staat en niet platgerestaureerd. Dat ziet er vaak zo gelikt uit. Als architect heb ik een zwak voor karakteristieke gebouwen met een historie.’

Het huis is een monument­ en daarom moeten Cees en zijn vrouw, Eva Schade, alle aanpassingen die noodzakelijk zijn voor het moderne leven met respect inpassen. Cees: ‘Ik probeer dit te doen door de ingrepen duidelijk te laten zien. Nieuwe toevoegingen ontwerp ik los van de bestaande structuur. Je ziet dus overal steeds direct wat oud is en wat nieuw.’ Zo heeft hij de keuken ontdaan van alle toevoegingen en er betonnen aanrechtbladen in laten aanbrengen – zonder deurtjes en laatjes. In de nieuwe badkamer heeft hij drie losse elementen geplaatst: kledingkast, spiegel en wasbak. De oorspronkelijke ruimte blijft op die manier herkenbaar. De zolder was één open ruimte. Hier is een ‘doos’ in gezet, die als het ware los in de ruimte staat. Daarin zijn de slaapkamers van zoons Otis en Orson gemaakt. Bijkomend voordeel: de doos is ook goed geïsoleerd tegen de warmte. Zijn vrouw, Eva, houdt van de combinatie oud en nieuw: ‘Een mooi nieuw stoeltje in contrast met het patina van de muren van het landhuis. Daar kan ik zo van genieten.’

Historisch

Op het landgoed herinnert veel aan de geschiedenis van de plantage. De stenen huizen van de ‘vito’ (de beheerder) en de ‘bomba’ (de opzichter) zijn nu in gebruik als appartementen. In de ‘mangazina’, de opslagschuur voor de oogst, moet Cees’ werkruimte en een galerie komen.

Kan architect Cees wel rust vinden in dit landhuis, waar niets recht, strak en sluitend is? ‘Ik ben eigenlijk heel gelukkig als ik in een oud huis zit, dan hoef ik me nergens aan te storen. Ik heb het niet ontworpen, dus word er niet op afgerekend. Dit is gewoon van zichzelf al betoverend mooi.’

Landhuis Jan Thiel

 

Het landhuis, waar de familie eerder woonde, is nu voor gasten.

Wie: Mirjan Lesschen (44), Bert Evers (66) en hun kinderen Ole (16) en Finn (13), en paarden, honden, katten en kippen.

Sinds: 2016. Bert woont sinds 1988 op Curaçao, Mirjan sinds 1996. Bert kwam naar het eiland­ om er de eerste openluchtstrandbar te maken, Mirjan belandde­ er tijdens haar rondreis door Zuid-Amerika. De kinderen zijn geboren op Curaçao.

Wat: Ze zijn de uitbaters van verschillende restaurants en beachclubs op het strand van Jan Thiel.

Het huis: Begin 1700 kocht een Nederlandse schipper, Jan Thielen, de plantage Damasco, zoals die toen nog heette. Later kreeg de plantage de naam van deze voormalige eigenaar. Wie het stenen landhuis bouwde en wanneer dat gebeurde, is onbekend­. Jan Thiel was door de eeuwen heen vooral een belangrijke­ zoutplantage, tot 1975 werd er nog zout gewonnen, in sommige jaren wel meer dan 500.000 kilo.

Prijs: Ongeveer € 2 miljoen voor landhuis en 2 hectare grond.
Verbouwing: € 320.000.

Dochter Finn te paard.

 

De keuken van het koetshuis.

Ze waren eigenlijk helemaal niet op zoek naar een ander huis, tot ze een kijkje gingen nemen bij landhuis Jan Thiel, genoemd naar de 18de-eeuwse plantagehouder Jan Thielen. Ze wisten direct dat het landhuis, dat te koop stond, ‘iets’ voor hen zou kunnen zijn, alleen zagen ze zichzelf er niet direct wonen. Bert: ‘Het huis is veel te groot voor vier mensen – tenzij je van veel ruimte houdt.’ Dat doen ze niet, dus namen ze hun intrek in het bijbehorende koetshuis. Mirjan: ‘De vorige eigenaren hadden het landhuis en de oude bijgebouwen in een behoorlijk vervallen staat gekocht, maar alles netjes opgeknapt. Wij hebben het landhuis en de bijgebouwen alleen hoeven inrichten voor onze lodge. Dat hebben we in een moderne Caraïbische sfeer gedaan.’

Het landhuis is dus beschikbaar voor anderen. Bert: ‘We kochten het landgoed niet omdat we zo graag een hotel wilden beginnen. We hebben het al druk genoeg met onze horecabedrijven op het strand van Jan Thiel, een paar kilometer verderop. Maar deze locatie heeft iets magisch, daar wilden we graag mee aan de slag.’ De lodge heeft acht kamers voor maximaal twintig gasten en wordt gerund door een medewerker; zij woont ook in een van de bijgebouwen. Bert: ‘Wij wonen heel privé aan de voorkant van het terrein. Door alle begroeiing voel je hier niets van de bedrijvigheid in en om het landhuis.’

Mirjan bezocht de plantage al eens in 1999 en riep toen al: ‘Wow, je zou maar zo kunnen wonen!’ Zij vindt het uitzicht het bijzonderst. ‘Je kijkt over de zoutpannen en ziet de zee. Als ik de poort uit loop, loop ik zo de natuur in, en zie ik de flamingo’s en allerlei andere vogels. Het is eigenlijk gek dat veel mensen die hier wonen dit natuurgebied helemaal niet kennen.’

Dochter Finn gaat graag paardrijden in het natuurgebied. Mirjan: ‘Dat was ook een van de redenen om hierheen te verhuizen: de ruimte om paarden te kunnen houden.’

Landhuis Jan Thiel  | Sinaya Wolfert

Het landgoed ligt goed verscholen, in een druk en volgebouwd deel van het eiland. Dat komt deels door de weelderige tuin, die de vorige eigenaren al hadden aangelegd. Bert: ‘Het eerste wat wij hier deden, was de waterhuishouding op orde brengen en een molen laten restaureren. De tuin krijgt nu weer water uit drie putten die op het terrein liggen. Het is hier altijd warm en meestal droog, bewatering via leidingwater kost dan een fortuin. En we vinden de tuin heel belangrijk: het is de eerste indruk als je hier binnenrijdt. Ik vind: je kunt beter een oud gebouw hebben met een mooie tuin dan andersom.’

Het landgoed is nu nog maar een fractie van wat het was. Ooit was de plantage 85 hectare groot en strekte die zich uit tot wat ook nu nog bekend is als het strand van Jan Thiel. Dus historisch gezien wonen Bert en Mirjan nu op het landgoed waar ze ook al jaren werken.

Landhuis San Sebastiaan

Landhuis San Sebastiaan met Enid (77) en Harold Hollander (80)

Wie: Enid (77) en Harold Hollander (80), zoon Bastiaan (48) en soms ook zoon Anthony (50) met zijn gezin.

Sinds: 1969. Ze komen­ van Curaçao, maar ontmoetten elkaar in Nederland toen ze daar studeerden.

Wat: Harold was onder meer rector van het Peter Stuyvesant College en secretaris van de Universiteit van de Nederlandse Antillen, Enid was onder meer directeur van de basisschool Kolegio Annie Koenraad in Tera Kora.

Het huis: Op de voorgevel van het huis staat het jaartal 1754. Dit kan het bouwjaar zijn of een restauratiejaar. Op de plantage werd door de eeuwen heen van alles verbouwd, zoals cochenille (luizen die donkerrode kleurstof opleveren), aloë en mais.

Landhuis San Sebastiaan | Sinaya Wolfert

Prijs: Circa € 55.000 euro voor het landhuis en 1,3 hectare grond.

Het rood met witte stippen in een Curaçaose keuken houdt de vliegen weg.
Harold Hollander in de ‘sala’. Op de vloer de eeuwenoude stenen, afkomstig uit de Nederlandse IJssel.

Echte pioniers zijn ze. Toen Harold en Enid in 1969 op het landgoed kwamen wonen, lag het huis aan een stoffige zandweg. Waterleiding en elektriciteit waren er nog niet. Enid: ‘Ons drinkwater haalden we uit de publieke kraan in het dorpje Willibrordus. Water voor ander gebruik kwam uit de regenbak. Daarin werd het regenwater via het dak en de goten opgevangen. Harold heeft er hard aan moeten trekken om een waterleiding aangelegd te krijgen tot in ons huis. Stromend water: een ware luxe!’ Na jaren behelpen met kaarsjes en lantaarns met petroleum of gas, kreeg het landgoed uiteindelijk ook stroom. Eerst via een dieselgenerator en later via het elektriciteitsnet.

Het landhuis van Cees den Heijer en Eva Schade. Het nieuwe zwembad op de plantage bevindt zich op de plek waar vroeger het vee overnachtte | Sinaya Wolfert

De plantage, ooit 180 hectare groot, werd herverkaveld en er kwamen tientallen woningen bij. Pas in 2009 werd de weg geasfalteerd en kreeg de straat een naam: de Kaminda San Sebastian.

Ooit was de plantage 180 hectare groot. In het huis ademt alles nog de sfeer van voorbije tijden. Op de vloeren liggen de oude IJsselstenen, die de schepen van de Westindische Compagnie op weg naar Curaçao als ballast in het ruim hadden liggen. Verder werd veel met lokale materialen gebouwd: veel muren zijn opgetrokken uit brokken koraal, maar dan wel netjes afgestuukt.

Enid en Harold troffen veel antiek aan in het huis, zij voegden hun (destijds) moderne meubilair toe. Enid: ‘Zo is er een mooie mix ontstaan. Er staan antieke mahoniehouten tafels en kasten, die men vroeger uit Nederland haalde. Andere tafels zijn minder oud en gezien het gebruikte materiaal waarschijnlijk op het eiland gemaakt.’

Ze zitten meestal in de ‘sala’, de zitkamer, in het centrale deel van het huis. Daar waait de wind dwars doorheen, waardoor het er heerlijk koel is. Ook doordat er weinig direct zonlicht naar binnen valt. Vroeger werden alle landhuizen zo gebouwd. Ze hebben dus geen energieverslindende airco nodig, alleen een paar ventilatoren, voor windstille dagen.

Landhuis San Sebastiaan-inrichting | Sinaya Wolfert

Enid: ‘Het huis heeft veel onderhoud nodig. Het is ook al ruim 250 jaar oud. Het staat op de monumentenlijst, en daar zijn we best trots op. Maar er rust ook een grote verantwoordelijkheid op ons. We proberen alles zo origineel mogelijk te restaureren. We hebben bijvoorbeeld onlangs houten shutters aangebracht voor de ramen. We hebben op oude foto’s van het landhuis gezien dat die er waren. De ramen laten nu weer licht, lucht en koele wind door.’

Landhuis San Sebastiaan | Sinaya Wolfert

En zo is er altijd wel iets te doen. Schilderwerk, struiken en bomen verwijderen die met hun wortels het terras en het huis beschadigen, de stoep egaliseren, scheuren in muren herstellen, het dak waterdicht houden. Het stel is jaarlijks zeker 5500 euro kwijt aan onderhoud. Enid: ‘Ik wou dat ik genoeg geld had om álle landhuizen en mooie herenhuizen te restaureren. Want wat een pracht aan architectuur en cultuur is er al verloren gegaan. En dat is onze geschiedenis.’

Bron: Financieel Dagblad

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties