Door Gerben van der Marel voor Financieel Dagblad

Voor ondernemingen heeft het voordelen om zich te vestigen op Curaçao. Zo worden ze verlost van onaangename zakelijke hindernissen als forse belastingheffing, moderne standaarden voor goed ondernemingsbestuur of strenge sanctiewetgeving. Soms gaat dat toch fout.

De fiscale voordelen van het onderdeel van het Koninkrijk der Nederlanden zijn bekend. Voor iemand als Ralph Sonnenberg is het mooi dat hij zowel president-directeur als president-commissaris kan zijn van zijn raambekledingsbedrijf Hunter Douglas dat haar statutaire zetel heeft op Curaçao. Beleggers vinden dat niet leuk maar kunnen weinig doen.

Bodemonderzoeker Fugro heeft via stichtingen op Curaçao haar goed afgesloten beschermingsconstructie lopen. Dit tot ergernis van grootaandeelhouder Boskalis die dat ‘niet meer van deze tijd’ vindt.

Ook Amerikanen hebben de weg gevonden naar Curaçao. De grootste oliedienstverlener ter wereld Schlumberger is al sinds 1956 statutair gevestigd op het tropisch eiland vanwege fiscale voordelen. Het van oorsprong Franse bedrijf, deels een concurrent van Fugro, heeft ook hoofdkantoren in Den Haag en Parijs. Maar de meeste zaken worden al een jaar of tachtig gedaan vanuit het Texaanse Houston waar het bestuur zetelt.

Door de halvering van de olieprijs moet het bedrijf hard ingrijpen en duizenden mensen ontslaan. Meer slecht nieuws kwam donderdagavond naar buiten. Het bedrijf bekent schuld in een onderzoek naar verboden handel met Iran en Soedan. Schlumberger maakte zich jarenlang schuldig aan de overtreding van de Amerikaanse sanctiewetgeving. De boete en terugvordering van illegale winst bedraagt in totaal $232,7 mln.

Het is dezelfde sanctiewetgeving die ING en ABN Amro eerder met voeten traden. Ze konden dat na jarenlang onderzoek door de Amerikanen afkopen voor samen meer dan een miljard dollar aan boete. In de ING-zaak speelde een dochter op Curaçao een sleutelrol.

Twee weken geleden moest het Duitse Commerzbank zelfs $1,45 mrd neertellen. Net als bankiers eerder, trokken medewerkers van Schlumberger een trukendoos open om betalingen en transacties te versluieren via gecodeerde taal, blijkt uit de schikkingsovereenkomst.

Het interessante aan de zaak-Schlumberger is dat de oliedienstverlener volgens de wet in bijvoorbeeld Curaçao wél zaken mag doen met wat in Amerika schurkenstaten genoemd worden. Probleem is alleen dat de directeuren in de VS zo onnozel waren om Amerikaanse producten te verkopen aan Iran en Soedan vanuit ‘sugar land’, Texas. Als Schlumberger alle voordelen van haar Caribische zetel had benut, hadden de Amerikaanse autoriteiten weinig kunnen doen.

Beleggers die nog vragen hebben zullen op 8 april naar Curaçao moeten. Daar worden altijd de jaarvergaderingen van Schlumberger gehouden in de ontspannen koloniale sferen van het Avila Beach Hotel. Het is een populaire plek voor beursfondsen met een exotische inslag. Hier aan de Penstraat in Willemstad houdt Hunter Douglas ook altijd haar jaarvergaderingen.

Bron: Financieel Dagblad

Gerben van der Marel is correspondent van het FD in New York.