Om als nieuwsmedium naar behoren je werk te doen, is het kunnen toepassen van het journalistieke principe van hoor en wederhoor van cruciaal belang.
Mensen zijn mensen, elk met hun eigen belangen en al dan niet verborgen agenda’s, en doorgaans niet erg happig om zichzelf kritisch te bekijken.
Zeker niet wanneer het gaat om beslissingen, keuzes of praktijken die om een kritisch meekijken vragen of die vraagtekens oproepen. Bij goed nieuws speelt deze problematiek amper.
Bij leuke dingen is niemand te beroerd om zijn telefoon op te nemen of om middels een persbericht de aandacht van de media te vragen.
Bij het brengen van een kritisch nieuwsverhaal ligt de meest zuivere benadering van de ‘waarheid’ in het horen van meerdere partijen om zo dicht mogelijk bij de gebeurde feiten te kunnen blijven.
En net daar wringt meer en meer de schoen waar het gaat om ‘moeilijke’ of mogelijk ‘foute’ beslissingen en keuzes.
Meer en meer wordt de journalist ermee geconfronteerd dat betrokkenen simpelweg ‘niet bereikbaar’ zijn voor commentaar, dat weigeren te geven: ‘hier ga ik niet op in’ of volstaan met een eigen persbericht.
Wat er vervolgens overblijft, is de keuze een verhaal te brengen zonder dit journalistieke principe dat feitelijk een waarborg is voor een ‘eerlijk’ relaas van het gebeurde toe te kunnen passen.
Het risico lopend dat de lezer een ‘smeuïg’ verhaal tot zich neemt en het verder laat voor wat het is: een eenzijdige weerspiegeling van de waarheid.
Dit mag voor degenen die aan de tand worden gevoeld of die onderhevig zijn aan kritiek op de korte termijn een uiterst effectief middel zijn, maar op de lange termijn is dit meer dan gevaarlijk en getuigt deze praktijk van weinig respect voor de bewoners van een land, zeker wanneer het hier om mensen op ministeriële posten gaat.
Wanneer een publieke functionaris niet tot verklaring en uitleg wordt gesommeerd door het eigen parlement, is het de taak van de media om dit aan de orde te stellen of om mensen ‘wakker’ te maken.
Vanuit politiek Curaçao klinkt vaak de roep dat de media niet deugen en aan stemmingmakerij doen.
Meestal wanneer het gaat om kritiek en vragen die niet beantwoord worden en die de media steeds vaker geen andere keuze laten dan het nieuws te brengen zoals het naar hen toekomt. Jezelf respecteren begint met verantwoording nemen voor wat je doet en wat je niet doet.
Dat geldt voor alle mensen, maar helemaal voor mensen die betaald worden van belastinggeld. Die zouden hier juist extra alert op moeten zijn.
Geen uitleg geven, geen kritische vragen beantwoorden betekent dat je geen verantwoording af wil leggen voor wat je doet of niet doet.
Een gevaarlijk en ontwrichtend mechanisme waarvan het lamleggen van het journalistieke principe van het kunnen toepassen van hoor en wederhoor een duidelijk symptoom is.
Bron: Amigoe
