Alfredo Enrique Berends.
Voor familie en vrienden ‘Freddy’ en voor het personeel ‘Berends’. Hij stierf vorige week op 58- jarige leeftijd. Dat is in principe veel te jong. Maar in die 58 jaar leefde hij. Met het accent op ‘leven’. Hij leefde met en voor zijn familie, zijn vrouwen, zijn kinderen en vrienden. Maar vooral ook met en voor zijn bistro. Bistro Le Clochard. Op Curaçao was en is het eigenlijk niet nodig om de naam van de bistro te noemen. Zei je ‘ik ga naar de bistro’, dan wist iedereen genoeg. Zei je ‘ik ga naar Freddy’, dan was uitleg ook niet meer nodig. Dan ging je naar het Riffort, naar zo’n beetje het beste restaurant van het eiland. Op een locatie waar elke collegarestaurateur hem om zal hebben benijd. Unieker dan die plek bestond vrijwel niet.
Ik ben er oprecht van overtuigd dat zonder Freddy het Riffort vandaag de dag misschien wel hetzelfde vervallen bouwwerk zou zijn geweest als toen Freddy daar tientallen jaren geleden voor het eerst rondliep. Hij was toen nog niet eens zo lang op het eiland en werkte destijds voor restaurant La Bastille. Maar wist toen al dat hij voor zichzelf wilde beginnen. Hij was niet alleen ambitieus, maar had toen al visie. Want de boogjes waarin hij zijn bistro wilde vestigen, waren niet alleen vervallen, maar vooral vies. De zwervers huisden er op stukken karton en gebruikten het als toilet. Het was smerig en stonk.
Maar Freddy, eigenwijs als hij was en altijd is gebleven, wist het zeker: daar zou hij zich vestigen. Ook al schudden wij destijds ons hoofd om zoveel overmoed. Freddy heeft gelijk gehad. Eerst was er een boog voor de tafels voor de gasten, een boog voor de keuken en een stukje boog voor zijn kantoortje. Naar buiten kijken kon niet. Terwijl dat toch zo aardig zou zijn. Niet getreurd, daar wist hij wel wat op en heel stiekem liet hij een klein gat in de muur hakken. Een kleine uitkijk waar een schilderij overheen hing voor het geval de autoriteiten zouden controleren. Ik kan mij niet meer herinneren hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, maar het gat werd een echt raam, daar kwam een raam bij, er kwamen bogen bij, de regenbak werd opengebroken, er werd een terras gemaakt en de bistro groeide in naam en faam.
Hij was een restaurateur in hart en nieren. Charmant en attent voor zijn gasten, humoristisch en gastvrij. De kwaliteit van zijn restaurant, die hem in binnenen buitenland op de kaart zette, was zijn grootste zorg. Die moest te allen tijde gewaarborgd zijn. Dat ondervond ook het personeel. Zowel het bedienend personeel als voor meestal uit Zwitserland aangetrokken koks. Even flexibel als hij tegenover gasten kon zijn, even veeleisend kon hij tegenover het personeel zijn. Soms bij het despotische af. Maar zijn uitvallen waren doorgaans van korte duur. Dan maakte hij het weer ‘goed’, en was de kou weer uit de lucht. En gulle lach, een glas wijn in de ene hand, het hoofd schuin naar de telefoon in zijn andere hand. Zo zullen de meesten zich Freddy herinneren.
Voor degenen die hem dierbaar waren, komen daar nog andere herinneringen bij. Van samen om een tafel zitten, in de bistro of elders, samen over vroeger praten, toen we jong, onbezonnen maar vooral enthousiast en ambitieus waren. Toen we ons niet veel aan regeltjes gelegen lieten liggen en onze grenzen niet alleen verkenden, maar – als het even kon – ver voor ons uit verschoven. Freddy is daar een meester in gebleken. Hij heeft in feite alles gedaan wat hij wilde en bereikt waar hij naar streefde. En dat alles met plezier, een lach en soms ook een traan. Wij zullen hem allemaal missen. Ieder op een eigen manier. Ik ook. Morgen bestaat de bistro op de dag af 35 jaar! Ik zal er met een blik naar boven het glas op heffen. Goed gedaan Freddy! Een brasa van mij.
Door: Laureen Schenk Antiliaans Dagblad