Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten.

De redactie van de Knipselkrant Curaçao is niet verantwoordelijk voor de inhoud.
Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we JACQUES HERMELIJN aan het woord

Ingezonden |ALS JANTJE tegen de meester zegt dat Pietje een sigaretje heeft gerookt, is hij dan een klokkenluider of een klikspaan? Moet hij dan een compliment krijgen van de meester of moet hij erop gewezen worden dat je je vriendjes niet moet verklikken? Zullen zijn vriendjes hem nog wel vertrouwen?

Als Edward Snowdon, die een eed van trouw heeft afgelegd aan de regering van de Verenigde Staten, dossiers van de NSA op internet zet, is hij dan een klokkenluider of iemand die hoogverraad pleegt?

Moet hij gelauwerd worden als een held of veracht als een man zonder eergevoel, die zijn collega’s en land verraden heeft? Wij zijn allen opgegroeid met het besef dat we trouw moeten zijn. Trouw aan ons land, aan onze levenspartner, aan onze idealen.

Trouw is een begrip dat in Wikipedia als volgt wordt omschreven: ‘Trouw of loyaliteit is een morele verbondenheid, vasthoudendheid, of het zich houden aan een verbintenis, band, of verplichting. Waar deze verplichting niet wordt nageleefd, waar trouw wordt geschonden en ontrouw intreedt, kan sprake zijn van verraad.

Door alle eeuwen heen hebben denkers en schrijvers ‘trouw’ geprezen als een mooie en bewonderingswaardige karaktertrek.’ Als je voor de overheid of in het bedrijfsleven werkt en je ziet iets dat naar jouw mening niet goed is, is het dan niet jouw plicht om dit euvel aan de kaak te stellen? Jazeker, maar niet door het wereldkundig te maken.

Je tracht in overleg met collega’s en met de leiding dit euvel te bestrijden. Als dat niet lukt en je kunt met eer en geweten jezelf niet langer vinden in de gang van zaken, dan neem je ontslag. Maar je zet het slechts in uitzonderlijke gevallen in de krant of op Facebook. Je verraadt je vroegere collega’s en je werkgever niet.

Het opsporen en openbaar maken van misstanden in onze maatschappij is de taak van justitie en van de media, niet van werknemers die het oneens zijn met het beleid van hun werkgever.

Uitzonderlijke omstandigheden die de gang naar de politie en de media rechtvaardigen, zijn als je werkgever de samenleving ernstig in gevaar brengt of schade berokkent, zoals bij terrorisme, mensenhandel, kinderporno, misstanden in de zorg en moordorganisaties. Maar wij worden aangemoedigd om ook bij kleinere vergrijpen te klikken. Waar ligt de grens? Wanneer is klokkenluiden gerechtvaardigd en wanneer is het verraad?

Er is geen duidelijke demarcatielijn, maar een grijs gebied. Het verschil is soms moeilijk te onderscheiden. Maar soms is het heel evident. In de hedendaagse Nederlandse samenleving zijn trouw en loyaliteit aan het vervagen. Iemand schrijft een onthullend boek over de handel en wandel van zijn vroegere werkgever.

Hij schaadt het vertrouwen dat zijn werkgever hem indertijd schonk en schrijft over diens malversaties, vriendjespolitiek en omkooppraktijken. Hij wordt uitgenodigd voor praatprogramma’s. Er komt op tv een reclame die ontrouw in het huwelijk propageert.

In de Tweede Kamer veroordeelt alleen Van der Staaij van de SGP deze reclame, de rest van de Kamer zwijgt. De media reppen er nauwelijks over. Kamerleden verlaten hun partij waaraan ze trouw hadden beloofd en nemen hun zetel mee.

Er worden telefoonnummers bekendgemaakt waarmee je misstanden in je omgeving, al dan niet anoniem, kunt melden. Dus ook je werkgever die paardenvlees als rundvlees verkoopt, of je buurman die een hennepkwekerij heeft, of je kennis die belasting ontduikt. Wij doen allemaal wel eens iets dat niet door de beugel kan.

Deze drang om te melden maakt dat wij onze eigen buren en kennissen niet meer vertrouwen. Het ondermijnt de samenhorigheid en de wij-gedachte en remt onze gang naar een participatiesamenleving. Dit roept het spookbeeld op van Nazi-Duitsland, waar kinderen op school werden aangespoord om hun ouders aan te geven die het regime niet ondersteunden.

Al deze ontwikkelingen eroderen trouw en loyaliteit in onze samenleving. Loyaal aan onze werkkring, trouw aan onze ambtseed en trouw aan onze levenspartner. In het algemeen: trouw aan diegenen aan wie wij trouw hebben beloofd en loyaal met wie en wat wij ons verbonden voelen.

Het is voorbarig om iemand die uit de school klapt meteen te betitelen als klokkenluider. Hebben wij te maken met iemand die het welzijn van zijn medemens voor ogen heeft of is hij een ontevreden medewerker die verraad pleegt? J

ustitie helpen met het opsporen van ernstige misdaden (zoals in het tv-programma ‘Opsporing verzocht’) verdient lof, maar deze samenwerking is bezig te ontaarden in een mensonterende klik-cultuur.

JACQUES HERMELIJN

Nederland