Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Jairo Lobo aan het woord
Voor al diegenen die de champagne al hadden opengetrokken omdat het PdVSA tijdperk voorbij is, mi ta duda si e époka di Guangdong Zhenrong ku ta warda nos ta algu pa selebrá. E promé kos ku m’a pensa mésora ku m’a lesa tokante e MoU ku Guangdong Zhenrong, ta ku na China tur kompania ta propiedat di The Peoples Republic of China. There is no free enterprise in China shonnan! And the bottom line is… of het nou de Venezolanen, de Chinezen of de Russen zijn, die ****raffinaderij staat er nog steeds! Nog steeds!
En als deze MoU werkelijkheid wordt en er een BIT ondertekend wordt, wel mensen, dan zijn we flink in de aap gelogeerd. Waarom…!? Waarom zijn we zo bang om die stinkende raffinaderij los te laten? We verzinnen allerlei smoesjes om het voortbestaan ervan te rechtvaardigen; van overheidsinkomsten tot economie, tot arbeidsplaatsen. Maar weten jullie wat ik denk? Ik denk stiekem dat we eraan verslaafd zijn. Aan waar het ooit voor stond, aan de economische gloriejaren, aan de zogenaamde zekerheid, aan de royale pensioenen die onze ouders en grootouders eraan verdiend hebben. Ja, ook mijn grootvader. So spare me the lecture, please! Maar dat is toen. En toen is er niet meer mensen. We leven niet Toen, we leven Nu. En als we zo doorgaan, onszelf verstikkend in onze angst, dan wordt Straks heel lelijk en somber. Want wake-up call: Straks wordt niet net als Toen. Nooit!
Nostalgie is van geen elke waarde, als het niet gepaard gaat met lessen getrokken uit dat verleden waar we zo naartoe terug verlangen. Dat verleden dat wij in onze herinnering hebben vervormd, verbasterd en geromantiseerd. Want in die gloriejaren hè… die gloriejaren van onze prachtige olieraffinaderij… wie had werkelijk de glorie? Wij? Nee, natuurlijk niet! De Koninklijke Shell had de glorie. En ze hebben ons achtergelaten met de shit. Nee, herstel… Wíj hebben hen laten gaan, en hen zelfs hartelijk bedankt voor die shit die ze ons cadeau hebben gedaan voor 4 gulden.
Goed, wij wisten toen niet beter, zegt men dan. En ik geloof oprecht dat we toen niet beter wisten. Mijn probleem is dat wij nu wél beter weten!! En als we nu wel beter weten, waarom in vredesnaam doen we dan precies hetzelfde als in 1985? Ik was toen zes jaar oud. Ik ben nu 37 jaar oud. 31 jaar people! 31 jaar!! En we doen het nog steeds. Ja en amen zeggen tegen de meester.
Wij geven liever het kostbaarste stuk land en de haven van ons eiland aan de Communistische Republiek China, dan dat we onszelf eens recht in de ogen kijken. Waarom? Omdat we heel bang zijn voor wat we daar gaan vinden: een slaaf… een slaaf die verslaafd is aan slaaf zijn… Hij kan niet anders, hij weet niet beter, en hij schijt in z’n broek voor de dag dat de vrijheid werkelijk komt. Die vrijheid waar hij zo stoer om loopt te roepen, die vrijheid die hij zegt te verdienen. Wanneer die namelijk echt komt, dan is er niemand om de schuld aan te geven, niemand om je achter te verschuilen, niemand om te vernederen omdat je alleen dan de maskerade aan jezelf kunt rechtvaardigen. Niemand.
Dus is de eigenaar van de snèk op de hoek (zelfstandig ondernemer, vrouw en kinderen achterlatend, in het diepe gesprongen en uit China overgekomen om hier een leven op te bouwen, even voor de duidelijkheid) nog altijd ‘Hé Chino!’ en niet ‘meneer’. Well, I have news for you, you self-absorbed sorry excuse for an African descendant… ‘Chino’ just bought your country right from under your nose. En je stond erbij en je keek ernaar. Net als naar die ‘beren die broodjes konden smeren’. Ik wou zo graag dat wij leerden om niet meer andermans broodjes te smeren, maar onze eigen boontjes te doppen. Maar ga volgende week vooral stemmen! Zodat er voor de zoveelste keer weer geen moer verandert.
Tula zou zich schamen… Wíj moeten ons schamen! Diep schamen, in plaats van met Tula’s naam te koop te lopen. Wij verdienen de heldhaftige legende van Tula helemaal niet…
Zo, dat is eruit. Nu ga ik slapen. Pasa un bon anochi.
JAIRO LOBO
Stanley held, jij bent ook verslaafd aan het slaaf zijn. Als je in het verleden blijft hangen heb je geen toekomst.
Met jouw gedram kom je nooit tot een vreedzame samenleving.
Blijf jezelf lekker koesteren in een slachtofferrol.
@Held: een bevolking die zich als dom stemvee gedraagt, mag ik toch wel dom stemvee noemen. Het licht niet aan de messenger, maar aan het domme stemvee.
Internalisatie is ook iets wat meer bij de dommen voorkomt dan bij iemand met een beetje verstand en eigen wil.
Wat wij vergeten is dat internalisatie heel ver gaat. Het zal altijd moeilijk zijn, om in de grootste slavenmarkt de nakomelingen te vragen om alles maar te vergeten. Is eenmaal zo. Had ze maar in Afrika gelaten. Nu pas beseffen bepaalde landen om sorry te zeggen. Dit probleem gaat niet zomaar weg. Het feit dat wij tot nu een onderscheid maken in kleur en afkomst zegt al veel. Beide partijen moeten het kunnen oplossen in deze decennia. Een bevoling domme stemvee noemen etc…lost het probleem niet op. Denk na?
Uit angst voor iets nieuws houdt Curacao zich krampachtig vast aan het oude. Hiermee wordt werkelijke groei en vooruitgang fors tegengewerkt. De schrijver heeft absoluut gelijk en hij woont in een land wat in oude fouten dreigt te vervallen. China is bezig de wereld over te nemen. Wie wil weten hoe dat gaat googelt best op China investment in bv Afrika . De nieuwe slavernij is daar al lang aan de gang, met China in de hoofdrol. Maak van Curacao een ecologisch paradijs met high end toerisme waar wat mee te verdienen valt. Investeer in nieuwe arbeidsplaatsen in technologie. Lijdt uw jeugd op voor de toekomst, waarbij iedereen meerdere talen spreekt. In plaats van de oude oliezooi in een nieuw jasje moet Curacao streven naar echte vernieuwing en modernisering.
Curacao heeft alles om een ecologisch voorbeeld voor de wereld te zijn, gebruik dat, in plaats van Chinese kadaver- welvaart.
Jairo Lobo,
Geweldig geschreven. Van punt tot komma, helemaal To The Point: “verslaafd zijn aan slaaf zijn”
Het manco van de Curaçaoënaar kan niet beter onder woorden gebracht worden. Leven in het verleden, schept geen toekomst. Flikker het juk weg.
Steek op dertig september alle stembriefjes in de brand. Weiger om als Puppet on a String goedkeuring te geven voor een nieuwe poppenkast. Laat de Chinezen en Venezuelaben hun eigen vuiligheid kraken.
Ga de straat op en eis dat Andres Casimiri zijn GreenTown kan bouwen. Help hem bouwen aan een nieuw Curaçao en nieuwe Curaçaoenaars. Jairo Lobo wil vast wel een handje helpen. En bedenk: “zonder strijd géén overwinning!”
Zijn we gewoon niet verslaafd aan ons eigen belang? Geld binnen krijgen op een zo eenvoudig mogelijke manier. We verkopen toch ook bijna allemaal onze politieke steun aan de meest biedende? Wij houden ervan slaaf te zijn van ons eigen gemak en onmiddellijke bevrediging van onze wensen. We zien alleen de voordelen en sluiten onze ogen voor de nadelen. Die nadelen sturen we dan naar een passende schuldige als het zo uitkomt. Maar wij zijn nooit schuldig aan onze eigen ondergang.