Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Manon Hoefman aan het woord

IK ZOU zo gecast kunnen worden voor een infomercial tegen huiselijk geweld. Mijn armen zijn van boven tot beneden bont en blauw geprikt en mijn grauwe gelaatstint en de donkere kringen onder mijn ogen ‘seal the deal’.. Als Europese Nederlander is een opname in een Tropenziekenhuis een belevenis die wel enige vorm van aanpassingsvermogen, inlevingsvermogen en perspectivisme vereist. Nu weten we allemaal dat er met zes omwegen en vier U-turns een nieuw ziekenhuis in aanbouw is op ons eiland – al is het maar omdat Colon langzaam wordt uitgerookt en de Roodeweg slecht bereikbaar is –, maar waar ik geen idee van had is hoe het huidige ziekenhuis in de tussentijd nog functioneert. Het karkas van het eens zo schitterende gebouw zucht op haar steunpilaren en sleept zich met al haar kracht door de laatste meters heen. Met nog een nieuw scharniertje hier, een likje verf daar en een prachtige zwart-wit fototentoonstelling in de hal van de hoofdingang – die typisch Curaçaos op zo’n knullige manier is uitgevoerd, dat het prachtige historische werk nauwelijks een fractie van het respect krijgt dat het verdient – blaast het huidige St. Elisabeth Ziekenhuis rustig en gestaag haar laatste adem uit. Maar mijn empathisch vermogen is groot en ik respecteer volledig de ‘roeien-met-de-riemen-die-je-hebt-filosofie’.

Wellicht geboren uit het feit dat ik wonend op een eiland vaak geen andere keuze heb, maar desalniettemin gaf ik mij afgelopen vrijdag vol vertrouwen en met een acute longontsteking over aan de goede zorgen van het Sehos. Echter werd mijn verankerde inlevingsvermogen uiteindelijk toch behoorlijk op de proef gesteld en werd mijn vertrouwen vanuit een zeer onverwachte hoek dermate ontwricht. Niet vanwege de soms wat chaotische zorgverlening, niet vanwege de struikelende communicatie en niet vanwege de eerder genoemde facilitaire ongemakken, mijn shock werd veroorzaakt door een mug! Nu wil ik van een mug geen olifant maken, maar met zika in de aanslag, chikungunya in de aftermath en dengue al jaren onder ons, is de mug, groot of klein, gestreept of effen, de vijand. Als je ‘s nachts in het donker ligt te meppen naar zo’n zoemende bloedzuiger, maakt het niet uit van welke soort of kleur hij is. De mug is onze belager en ‘kill and attack’ is het motto. Voor ons eilandbewoners is de mug meer dan ‘lastig’, op je verder zo onbezorgde vakantie in Frankrijk, meer dan ‘irritant’, wanneer je na een avond stappen op je hotelkamer in Spanje probeert je kater weg te slapen. De mug is een concrete bedreiging. Het eiland leek, na de chikungunya epidemie van vorig jaar, nu eindelijk te begrijpen wat de bedreigingen van dergelijke muggenvirussen zijn. Het gevaar voor onze volksgezondheid werd ons duidelijk, om nog maar te zwijgen van de kosten voor onze gezondheidszorg. Ja, preventie was dan misschien toch wel een goed idee. Geen stilstaand water, waarschuw je buren en spuiten in wijken waar het gevaar heerst. De boodschap leek duidelijk, de strijd werd gestreden, althans dat dacht ik…Totdat ik in ons nationaal ziekenhuis belandde. Zijn hier alle voorzorgsmaatregelen en preventiemethoden volstrekt onbelangrijk? Hier redden we levens en kijken we niet op een mugje meer of minder? Het nieuwe opkomende muggenvirus dat – mijns inziens compleet onterecht – ook nog eens een mogelijke schedelafwijking bij ongeboren baby’tjes in zijn schoenen geschoven heeft gekregen, wordt je hier, zonder enkele verontwaardiging of verontrusting van een zorgverlener, dagelijks op een presenteerblaadje geserveerd?

“Ja muggen, tja… u heeft ook nog zwart aan. Wilt u zich misschien even verkleden?” Dit heb ik niet verzonnen! Dit was letterlijk de reactie van mijn verpleegkundige, toen ik ijlend van de koorts, kreunend van de pijn liet weten dat slapen zo moeilijk was, omdat ik voortdurend werd lek gestoken. “Nee, ik bedoel niet die herhaaldelijke injecties en bloedafnames van de afgelopen 24 uur, ik bedoel de muggen…” Hoe is het mogelijk dat de meest zwakken uit onze maatschappij, de meest kwetsbaren uit onze samenleving per definitie worden blootgesteld aan iets wat hen mogelijkerwijs nog veel zieker kan maken? Iets dat hen, in hun huidige staat van zijn, zelfs het leven zou kunnen kosten…Waar ben je als Land Curaçao, met een ministerie van Volksgezondheid, als je geen veilige genees- en herstelplek kunt bieden aan je inwoners? Waar ben je als ziekenhuisdirectie en als zorgverlener als je er niet eens voor kunt zorgen dat je patiënten in ieder geval veilig zijn voor dengue, chikungunya of het ‘nieuwe’ zika? En op het moment dat Nederland klamboes stuurt naar Afrika en Zuid-Amerika van DEET-crème voorziet, ligt er in hun eigen Koninkrijk een meisje een mug van zich af te slaan, terwijl ze ondertussen ook even probeert te vechten tegen een pneumonie. En als ze dan ten einde raad de nachtzuster om hulp vraagt, stelt deze voor om even iets wits aan te trekken…

MANON HOEFMAN

Curaçao