Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Marguérite Nahar aan het woord

Naar aanleiding van het artikel op de voorpagina van uw editie van dinsdag 1 november onder de kop: ‘Geschil MAN en PS belemmert formatie niet’, het volgende. In de vierde kolom van het artikel komt Elmer Wilsoe aan het woord, met de mening dat het MoU met de Chinezen ‘zo’n lopende zaak is die het huidige kabinet nog moet afhandelen’.

Dit is werkelijk het toppunt van publieksbedrog, want dit MoU bestaat nog maar nauwelijks twee weken en is qua inhoud en strekking zo gecompliceerd met eventuele gevolgen zo verstrekkend voor onze economie, dat dit onmogelijk als een ‘lopende zaak’ kan worden aangemerkt die koste wat kost door een demissionaire regering moet worden afgewikkeld. Zelfs als het uitsluitend de toekomst van de raffinaderij zou betreffen, is er geen dringende noodzaak om in vliegende haast naar China af te reizen om daar op staande voet bindende overeenkomsten te gaan sluiten. Die zouden toch niet vóór 31 december 2019 geïmplementeerd (lees: ten uitvoer gelegd) kunnen worden, want eerst per die datum is de lopende leaseovereenkomst met PdVSA opgezegd. Het gaat in deze MoU om veel en veel meer.

Er is een geheel nieuwe dimensie aan toegevoegd, zie pagina twee bovenaan subcategorie f, namelijk dat de ontwikkeling en (daardoor onvermijdelijk ook de exploitatie) van de hele energiekolom van Curaçao aan de Chinezen wordt toegespeeld. Dit is een geheel nieuw scenario, dit is beslist geen ‘lopende zaak’, dit is nooit eerder zelfs ter sprake gekomen in het voorgaande overheidsbeleid.

Dit is gewoon een ‘fastball’ die Whiteman via het MDPT aan Curaçao heeft gelanceerd. Het getuigt van kortzichtigheid bij PS en PAR, dat zij publiekelijk de toekomstige premier verwijten dat hij ten eerste in overleg met hun had moeten treden alvorens de brief aan Whiteman te zenden en ten tweede dat het lopende zaken betreft die de demissionaire regering best wel mag afhandelen. Ten aanzien van het eerste punt is er sprake van een misvatting van wat de ‘signatuur’ van een bepaalde coalitie inhoudt. De MAN had en heeft het volste recht om een demissionaire premier te vragen zich te onthouden van beslissingen die de komende regering voor een fait accompli stellen.

En de missionaire regering mag alleen lopende zaken afhandelen en mag géén bestuursdaden stellen die niet dringend noodzakelijk zijn. En een demissionaire regering mag zeer zeker niet een geheel nieuw toekomstig economisch beleid voor de komende regering ‘op de rails tillen’. De signatuur van de komende regering zal worden bepaald door de politieke partij die daartoe het voortouw mag nemen ingevolge het geldende staatsrecht. En dat is in casu de MAN.

Indien en voor zover de beoogde coalitiepartners zich niet met die signatuur kunnen verenigen, dienen zij terug te treden uit de coalitie en niet proberen met drogredenen hun ondoordachte ‘fastball’ aan de nieuwe regering op te dringen. Deze kortzichtige visie en recalcitrante werkwijze zoals door deze partners van de toekomstige coalitieregering nu reeds vertoond wordt, voorspelt niet veel goeds voor de stabiliteit van de komende regering.

PS met een kortzichtige visie, PAR als een evidente stoorzender, het zou misschien wel de overweging waard zijn, toch MFK in plaats van PAR en Leeflang met Moses, in plaats van de PS in een nieuwe coalitie op te nemen.

Marguérite Nahar,
Curaçao