Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curaçao?
Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN.
Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten.

De redactie van de Knipselkrant Curaçao is niet verantwoordelijk voor de inhoud.
Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Nico Hylkema aan het woord

 Adriaan Blanken had een droom, een droom die niet paste in het nette Nederland.
Deze week kwam er een einde aan.
In 2008 kwam ik in contact met deze charmante Antilliaan met verschillende gezichten.
Op zijn vijftigste verjaardag verscheen er een heer in prachtig kostuum op het feest ter ere van deze mijlpaal.
Enkele dagen later trof ik hem op zijn droom, in overall, handen onder de zwarte olie en toch schemerde de heer door de smerigheid heen.
Een oude slooprijpe haringlogger lag aan een Leeuwarder kade.
Trots klauterde Blanken over het dek vol oude ijzerstukken.
Roest was alles wat je zag.
Zo niet Adriaan.
Het moest een prachtige driemaster worden.
Onderdeks zouden luxe hutten komen voor de gedroomde toeristen die moesten genieten van de Caribische wateren.
Niemand zag er iets in.
Hoe zou het kunnen, een man alleen zonder kapitaal?
Op dromen bouw je geen luxe driemaster uit een bonk roest.
En toch bleef de haringlogger drijven.
Gaten dichtte hij in zijn eentje met platen staal uit de resten van een goedwillende staalverwerker.
Op het dek pronkte een oude generator, zelf opgeknapt, die de lasapparatuur aandreef. Onderdeks ronkte de scheepsmotor weer.
Blanken had zo kunnen optreden in het boek Geniale Anarchie van Boelie van Leeuwen over de vindingrijke Antillianen.
In zijn eentje werkte hij jaren door aan zijn droom.
Regels telden voor hem niet.
Hoezo liggeld?
Hij lag toch niet in een jachthaven?
Een vaarbewijs?
Hij meende het te hebben.
Op een dag nam hij me mee naar een terrein in Menaldum.
Daar stond een oude truck met oplegger, even roestig als de haringlogger. ,,Van mij’’, zei hij trots.
Nooit meer iets van gehoord.
Maar de Nederlandse regels stonden het allemaal niet toe.
Hij werd verjaagd van de ene ligplaats naar de andere.
Onverlaten lieten het schip meer dan eens zinken, maar keer op keer kreeg Adriaan het weer boven water.
Een dergelijke terugslag kreeg hem er niet onder.
Goedgemutst ging hij dan weer aan het werk om de schade te herstellen.
Procedures om hem weg te krijgen slaagden nooit helemaal en onderwijl bouwde hij gestaag verder aan zijn droom.
De roestige haringlogger werd wit en kreeg drie trots masten met even fraaie stagen,
Proefvaarten stranden soms in ondiepe delen van het Van Harinxmakanaal.
Maar Adriaan kreeg de motor weer aan de praat en met hulp van vrienden wiste zij het schip weer vlot te trekken.
Dit tot verdriet van ambtelijke bestuurders, die onversaagd verder werkten om deze anarchist weg te krijgen.
Adriaan lachte de regels goedmoedig weg.
Heel langzaam bekroop hem wel het gevoel achtervolgd te worden, maar hem kregen ze er niet onder.
Fier staken de masten boven de randen van het kanaal bij Dronrijp.
Op zijn fiets passeerde hij dagelijks ons huis, immer goedgemutst.
Vandalen sneden de landvasten door en het schip raakte op drift.
Adriaan kreeg het weer aan de wal.
Buurtbewoners klaagden over het geklapper van de schagen tegen de mast.
En de ambtelijke molen werkte onherroepelijk door.
En nu hebben ze gewonnen.
De driemaster, inmiddels getooid met de naam Sylvia, wordt geveild om de liggelden en opgelegde dwangsommen binnen te krijgen.
En dan gaat het richting sloop.
Een droom is na zestien jaar ten einde.
Voor €500 is hij aan een sloper verkocht.
En nog lacht de inmiddels AOW’er.

,,Ik laat mijn gezondheid niet kapot maken.’’

Maar zijn droom is nu toch echt voorbij.

Door: Nico Hylkema
te: