Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Martha van Bergen aan het woord.

Hoe bijzonder is het, als je oud wordt, geen directe familie hebt, ook veel vrienden en leeftijdgenoten komen te overlijden en je toch door een groepje mantelzorgers, vrienden en oud-leerlingen wordt geholpen, bezocht en verzorgd. Ik mocht mij tot een van die mantelzorgers rekenen. En ook al deed ik niet zo veel, alle kleine beetjes van al die mensen maakten dat Eric Gorsira zijn dagen doorkwam.

Gelukkig waren daar nog de katten, Mona en Lisa, waarvan hij altijd zei dat die hem echt overeind hielden en zijn eenzaamheid doorbraken.

Mijn laatste herinnering aan hem is het beloofde zwemmen op Jan Thiel, precies twee weken geleden. ,,Ik heb in 16 jaar niet meer gezwommen”, zei hij. Gelukkig was daar muziekvriendin Ilja, en samen hielpen we hem het water in. ,,Het is heerlijk”, kon hij alleen maar zeggen. Twee duimen op en een blij gezicht. We picknickten aan een tafeltje: meegebracht broodje en een kopje thee. Hij genoot. Maar die beklemmende eenzaamheid, de paniek en angst sloegen de laatste twee weken toe. Het gesprek ging ook telkens over doodgaan. Hij had er al zo velen zien gaan.

,,Hoe zit dat met die tunnel van licht? En het zien van je geliefden? Ik ben al een paar keer bijna dood geweest, maar ik heb dat niet meegemaakt”, zei hij vorige week nog verongelijkt. ,,Als je het wel ziet en meemaakt, kan je het ons niet meer vertellen”, was mijn antwoord. ,,Maar ik weet zeker dat je dan Helga ziet en Lolies. Je moeder, die jou op tweejarige leeftijd achterliet, je vader, je oma die je verzorgd heeft.”

Carolina die bij hem was tot de laatste minuut schrijft: ,,Het leek haast of hij glimlachte. Het zag er zo vredig en kalm uit dat het gewoon mooi was om te zien.”

Velen hebben hun leven met muziek en hun muziekleven aan Eric te danken. Velen kregen bij hem vioolles of waren met een ander instrument betrokken bij zijn jeugdorkest. Het waren de diehards zei ik altijd. Want niet elke puber houdt het vol om iedere zaterdag om tien uur ’s ochtends op de achterporch een orkestrepetitie te houden. Dat moeten mensen zijn die echte liefde hebben voor de muziek. En met die liefde voor de muziek, groeide ook de liefde voor ‘de maestro’, zoals sommigen hem noemden.

Het was niet altijd een makkelijke man en ruziemaken kon hij ook. Maar toen wij allemaal volwassen waren, terugkwamen van onze studies en ons weer vestigden op Curaçao, wist hij ons allemaal weer bij elkaar te brengen. Zo bouwden we een band op als volwassenen. Hoewel: het heeft nog lang geduurd voordat ik ‘meneer Gorsira’ verving door ‘Eric’. Ik bewonderde hem, want ondanks alle tegenslag in zijn leven – hij zei laatst nog terugkijkend en met enig ongeloof: ‘Wat kan een mens toch veel meemaken in zijn leven’ – had hij veel humor, soms rauwe humor.

Maar hij kon ook goeie moppen tappen. Hij had een feilloos geheugen, kon smeuïg vertellen over gebeurtenissen uit het verleden. Hij vond het heerlijk alle mensen die we gezamenlijk kenden, de revue te laten passeren, herinneringen over hen op te halen. Dat ging vaak gepaard met gelach en een goede grap. Ik zal nooit vergeten dat hij mij een keer door een persoonlijk moeilijke tijd heen sleepte, toen ik zei dat ik niet kon meedoen met een concert; dat ik het niet kon opbrengen. En hij zei: ,,Martha, je moet wel meedoen, het zal je helpen, houd vol.”

Ik wist dat hij uit eigen ervaring sprak. Die woorden ‘houd vol’ hebben nog lang nageklonken in mijn oren. Hij heeft het ook lang volgehouden. Toen hij 83 werd zei hij: ,,Ik had nooit gedacht dat ik de 83 zou halen.” En de woorden die erachteraan kwamen stemden me blij: ,,Ik heb het gelukkig wel gehaald.”

Ik denk daarom dat Eric al met al een vol en gelukkig leven heeft gehad met veel liefde om zich heen, ondanks alles. Hij mag zich nu bij zijn meest geliefden voegen, bij Helga waarover nooit een onvertogen woord viel. ,,We hadden een goed huwelijk, weet je”, zei hij altijd. En Louise, zijn dochter waarvan hij zo veel hield.

Martha van Bergen,
Curaçao