Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Maria Liveria Peters aan het woord
MEVROUW LELIA Peternella-Pieters Kwiers, onder vrienden ‘Shon Le’ genoemd, is opgegroeid in een gezin waar haar vader wijlen Hendrik Pieters Kwiers een van de vooraanstaande personen was die deel uitmaakten van het team van Dr. Mr. Da Costa Gomez bij de Ronde Tafelconferentie van 1948.
Een van de belangrijke beslissingen van de Ronde Tafelconferentie was de invoering van het ‘Algemeen Mannen- en Vrouwenkiesrecht’ op de Nederlandse Antillen.
Het was dan ook niet vreemd, dat Hendrik Pieters Kwiers bij de verkiezingen van 1949 als een van de vier gekozen kandidaten op de lijst van de Nationale Volkspartij uit de bus kwam.
Wij citeren de Beurs- en Nieuwsberichten van 18 maart 1949. “H.G.M. Pieters Kwiers is gezien en geliefd bij het volk en een goed spreker in het Papiaments.” Logisch, want de gekozenen moesten beschikken over goede communicatieve vaardigheden. Zij moesten het volk goed informeren over de grote veranderingen die het volk te wachten stond op weg naar instelling van het eilandsbestuur van Curaçao en de autonomie van het Land Nederlandse Antillen.
Lelia erfde haar communicatieve vaardigheden van geen vreemde. Ze besloot zich voor de Eilandsraadsverkiezingen in 1987 verkiesbaar te stellen op de lijst van de Nationale Volkspartij. Eenmaal gekozen, moest zij behoorlijk wat obstakels overwinnen. Raadsleden kregen slechts een schadeloosstelling van 275 gulden per maand en moesten hun werkzaamheden in deeltijd uitvoeren. Lelia was de eerste gekozen leerkracht in actieve dienst (lerares Nederlands, Spaans en Maatschappijleer). Het schoolbestuur had ernstige bezwaren om haar vrijaf te geven om vergaderingen van de Eilandsraad bij te wonen. Aan de ene kant begrijpelijk, want de leerlingen hadden recht op onderwijs dus moest het klassenrooster gevolgd worden. Aan de andere kant, als het actief en passief kiesrecht als een grondrecht beschouwd worden moet men in de gelegenheid gesteld worden het werk als volksvertegenwoordiger zonder hindernissen uit te kunnen oefenen. Als men, daar bovenop, is opgegroeid in een gezin waar heftig gestreden is voor de introductie van algemeen kiesrecht voor mannen en vrouwen komt het dan ook hard aan voor de keus gesteld te worden om of als volksvertegenwoordiger te werken of je beroep als lerares te blijven uitoefenen.
Hoe strookte dit dilemma met de democratische grondbeginselen?
Na veel inspanningen, correspondentie en over en weer vergaderingen tussen het bevoegde gezag en het schoolbestuur, werd uiteindelijk besloten haar vrijstelling van dienst te verlenen zodat zij zich kon toe leggen op het werk als raadslid. Het schoolbestuur kreeg toestemming van het eilandsbestuur om een extra leerkracht aan te stellen en Lelia zou zo veel als mogelijk ter beschikking zijn ter ondersteuning van werkzaamheden ten behoeve van de school.
Het was pas veel later, in de jaren negentig, dat gewerkt werd aan een regeling voor voltijd lidmaatschap.
Wij hebben Lelia leren kennen als een zeer warme, gedreven harde werker, opvoedster, mentor, emancipator enzovoorts met uitstekende communicatieve vaardigheden en leiderschapskwaliteiten.
Zij heeft de weg gebaand voor alle mannen en vrouwen op Curaçao, die zich als eilandsbestuurder op een waardige manier wilden inzetten voor land en volk zonder discriminatoire regelingen te moeten trotseren.
Als wij haar inzet als Eilandsraadslid, gedeputeerde van het eilandgebied Curaçao en actief lid in diverse commissies en stichtingen in beschouwing nemen, kunnen wij concluderen dat het heel spijtig zou zijn geweest als een dynamisch persoon als Lelia Peternella Pieters Kwiers de kans ontnomen zou zijn om het volk en land te dienen.
Moge haar de eeuwige rust en geluk geschonken zijn. Shon Lé, Sosega na Pas!
MARIA LIBERIA-PETERS
Curaçao
Het is merkwaardig hoe de dood de tijdgrens slecht. De laatste veertig jaar bestond mijn contact met Lelia uitsluitend uit : “Lelia kon ta bai ? Tur kos ta bon ? Kon ta bai ku politik ” en Lelia : Jose , ami ta bon y kon ta bai ku bo y kon ta bai ku mai ?”. Daarna gingen onze wegen uiteen, waarbij bij mij een onbegrepen zweem van nostalgie achter bleef. Het contact van vroeger was door de voorbij gegane tijd, gevoegd bij mijn jarenlang verblijf in Nederland, vervaagd en ons restten bij ontmoetingen slechts vragen in de trant van kon ta bai ?
Voor de kist staande waarin Lelia zo sereen lag, gingen mijn gedachten terug naar de eind jaren 40 . Onze band was toen niet het voor ons als kinderen nauwelijk te bevatten feit dat haar vader iets heel hoogs was in de NVP en mijn vader in die zelfde NVP ook , maar dan een -wel veel bescheidener- rol vervulde. Van politiek wisten we toen niets, het was de kinderlijke vriendschap die deze huisvriendin met mij en mijn zusters verbond. Zo stil en onbewogen als het beeld van Lelia liggend in haar kist , waarin haar lichaam naar haar laatste rustplaats werd gebracht, was het contrast met het beeld uit mijn jeugd : een te midden van de vele kinderen hard rennende Lelia bij ons op de stupi en wellicht het als gevolg van het bij de 10 jarige die ik toen was reeds ontluikende verlangen, dat mij er toe bracht om in het politie- en diefspel vooral op haar te jagen.
Lelia je lichaam is te ruste gelegd. Maar alle geluk toegewenst aan de nieuwe Lelia bij het voortzetten van haar actieve leven in het nieuwe universum waarvan de nieuwe Lelia thans deel uitmaakt.