Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we René Dijkgraaf aan het woord.
Donderdagavond 14 september meldde ik me met vier uitgeputte Sint-Maartense kinderen op vliegveld Hato in Curaçao. Met een notariële machtiging begeleidde ik hen, want ze mochten nog niet zelfstandig vliegen. Ze hadden vreselijke dingen meegemaakt en hun ouders besloten ze via Curaçao naar Nederland te evacueren omdat de situatie op Sint-Maarten erg onveilig was.
Nadat we op Sint-Maarten van halfzeven ‘s ochtends tot halfzeven ‘s avonds in de brandende zon in een lange rij gewacht hadden, mochten we met een Duits militair vliegtuig mee naar Curaçao. Daar werden we aanvankelijk door vriendelijke hulpverleners opgevangen en onze gegevens werden tot in detail genoteerd.
Daarna volgde de immigratiedienst, in de vorm van een kille, forse vrouw van een jaar of vijftig, die geen enkel gevoel had voor wat wij hadden doorstaan. Na drie kwartier wachten waren al onze gegevens voor de tweede keer genoteerd. ‘Ik wil de kinderen apart verhoren, sprak ze. Ik had daar wel begrip voor (hoewel: mensensmokkel via een evacuatievlucht?) en bood aan verderop in het zicht van de kinderen te wachten. ‘U gaat hier nú weg!’ ‘Maar ik begeleid …’ ‘Nu!’ Na deze vriendelijke woorden passeerde ik de douane, waarna ik bij een tafel voor opvang van mensen van Sint-Maarten kwam, waar – voor de derde keer – al mijn gegevens werden genoteerd. (‘Waar verblijft u vannacht?’ ‘In een hotel’. ‘Wélk hotel?’ ‘Dat weet ik nog niet’. ‘Dat wéét u niet??’)
Ik wachtte op de kinderen, die na een half uur werden gebracht door de grimmige immigratiebazin. ‘Bent u hier nog steeds?’ ‘Ja. ik wacht op de kinderen’. ‘U gaat nú naar de uitgang!’ En toen ik de kinderen even gedag wilde zeggen: ‘Naar de uitgang!
Na in het totaal tweeënhalf uur werden de kinderen uiteindelijk in de hal herenigd met hun vriendjes en vriendinnetjes die al eerder arriveerden, het leed was geleden. (Hoewel de immigratiemevrouw – buiten haar bevoegdheid – nog één keer kwam vragen waarom ik nog niet weg was). Ik kan de neiging Curaçao nog eens te bezoeken inmiddels goed onderdrukken …
René Dijkgraaf
(interim-cardioloog op Sint-Maarten)
Dit moet leiden tot een klacht en dat “forse’ mens moet omnherroepelijk op het matje worden geroepen en leiden tot ontslag. Als dit in mijn bedrijf gebeurt dan is de keuze heel erg snel gemaakt.
Ik hoop dat dr. Dijkgraaf het hier niet bijlaat en die klacht wil indienen. Dit is te absurd voor woorden allemaal. Shameful.
@ Curacao Independiente,
Niet met je eens. Ik heb veel gereisd over deze aardkloot en heb vaak te maken gehad met immigratie en douane personeel. Daar zaten onvriendelijke personen tussen, maar ook zeer vriendelijke en…………….ze deden allemaal hun werk. Het is dus gewoon een kwestie van opvoeding en van mentaliteit.
Hier op Curacao hebben we veelal te maken met personen met een behoorlijk minderwaardigheidscomplex. Zij denken dat nors optreden gelijk staat aan belangrijk zijn. In hun ogen is het niet mogelijk op een andere manier hun werk te doen.
Immigratie zou er goed aan doen een selectie te houden voor het personeel dat om moet gaan met reizigers. Kritisch zijn is goed, onbeschoft zijn daarentegen niet. Net zoals sommige mensen niet in staat zijn om iets op een normale manier te verkopen zijn anderen niet geschikt om te gaan met reizigers.
Weten dat je daar niet toe in staat bent is echter al vaak een brug te ver.
Gebrek aan vaardigheden in conversatietalen. Niet alleen de keuze van woorden, ook de melodie van die talen zijn bepalend hoe de boodschap over komt. En de helft van de first-line ambtenaren bezittien die vaardigheid niet.
De ontvanger in een conversatietaal begrijpt de zin naar aanleiding van de melodie. In een opdrachttaal zijn instructies belangrijk.
Van een opdrachttaal naar een conversatietaal vertalen is onmogelijk.
Het klakeloos vertalen vanuit papiamentu naar Engels en evt dan weer naar Nederlands werkt dus per definitie niet.
Zo ook bij de douane. Deze behoren het Nederlands,Spaans en Engels te beheersen. Helaas de paar woorden die in het Nederlands gezegd kunnen worden beperken zich tot “Paspoort, wat kom je doen?”. Dit in plaats van “Paspoort alsublieft, wat is de reden van uw bezoek hier?
Jammer, doch helaas in 1986 ingezet met het invoeren van een opdrachttaal als primaire taal in het onderwijs. Wellicht was Spaans een betere keuze geweest, gezien de regio.
Dit is niet de eerste keer, wel voor degenen die vanuit een rampgebied met een evacuatievlucht om zo behandeld worden, enige empathie is de beambte dus vreemd.
Het aantal klachten over de wijze waarop ook hier vaak toeristen behandeld worden door onze “vriendelijke immigratie beambtes” is er niet echt minder op geworden zelfs na het volgen van specifieke cursussen opgezet door het CTB om de onaangename personen die tussen de beambtes zitten iets van normen en waarden en klantvriendelijkheid bij te brengen. Geef een heks een uniform en zij zal het benutten.
Curaçao als ook andere gebieden, landen, steden is geen uitzondering op zich, je komt zowel ruimhartige maar ook de onvriendelijke mensen tegen. Aan de schrijver en ieder de keuze zal we de behandeling door die ene onvriendelijke medewerker/mens het meest laten wegen voor de rest? Of kiezen we om degene die ons wel vriendelijk bejegen het meest te laten wegen? Ik kan best begrijpen dat het geen leuke ervaring was bij de immigratiedienst. Maar eerlijk gezegd ik ken geen land waar het pretje is om met immigratiedienst om te gaan bij aankomst. Er heerst blijkbaar een sfeer van wantrouwen tegen elke reiziger, hierdoor ook de extra controle van persoonsgegevens, en in andere landen komen er ook nog je vinger print afdruk en iris scan aanbod.
persoons = m*nd* monkeys (aangepast door KKC).
Tja, het blijft een volk van mondi monkeys hier.
Hoedt u voor kille, forse vrouwen van een jaar of vijftig!