Ik krijg dagelijks verzoeken van mensen die vragen om hulp, van een appartementje, tot een advocaat in Holland voor hun kinderen die in de moeilijkheden zit, van vragen over Bentana di Informashon tot mensen die met mij op de foto willen zodat ze hun vriendje jaloers kunnen maken. Ik ben altijd bereid om te helpen waar ik kan, want ik heb zoveel vrienden en heb overal mijn contacten die mij vertrouwen die op hun beurt mij helpen zodat ik, op mijn beurt, anderen kan helpen.

Het systeem werkt en ik ben altijd iedereen dankbaar die mij altijd hebben geholpen.

Lees ik vandaag in Versgeperst dat Kolegio Dodo Palm dringend nieuw schoolmeubilair nodig heeft en dat de directrice, mevrouw Senior, ten einde raad contact heeft opgenomen met Ruth Groenewoud van de stichting Miss IQ in Alkmaar.

Deze mevrouw zoekt in haar vrije tijd gebruikte schoolmeubilair in de hele regio, zodat ze die naar ons kan sturen en onze kinderen tenminste op een behoorlijk bankje kunnen zitten.

Mijn vraag is waarom moeten we zo ver gaan dat wij moeten gaan bedelen bij mensen, kunnen wij daar zelf niet voor zorgen? Waarom moeten de leden van de F.O.L. in hun vrije tijd onze scholen opknappen en schilderen? Waarom doet altijd een buitenlander moeite voor ons? Kunnen we dat écht zelf niet? Waarom niet, wat is er fout aan het systeem en hoe knappen we dat op?

Als je die vraag stelt krijg je als eerste antwoord “Er is geen geld” en als ik dan de dag daarvoor in de krant lees dat madam Marie Antoinette van het Curaçaohuis, dit jaar al meer dan 3.671865 miljoen over budget is denk ik ook, wat bedoelen ze dat er geen geld is, zij weet het te spenderen dus moet het ergens vandaan komen.

Wat is het probleem dan met dat schoolmeubilair? We hebben geen geld om de container hier naar toe te halen, een container vol schoolboeken, schoolbanken, lesmateriaal, speelgoed, kunnen we niet hier naar toe halen omdat niemand dat wil of kan betalen, of is het de bekende “Valse Schaamte” waar we zo bekend om zijn?

Kent onze krullebol opperhoofd van het Onderwijs niemand die ze op kan bellen om te vragen of ze een container willen sponsoren zodat de kinderen op een behoorlijke schoolbank kunnen zitten? Ik durf te wedden dat Refineria Isla gelijk bereid is om te sponsoren zodat we hun kunnen vergeven dat ze mij, en iedereen in mijn buurt, aan het vergiftigen zijn. Als ze toch volgens de minister van Volksgezondheid en posterboy voor de Obesitas stichting, een voorbeeld zijn voor de Curaçaosche zakenleven laat ze dat maar bewijzen en die container hier naar toe brengen.

Het leuke is, dat de drie clowns die zich advocaten noemen vandaag de oorlog hebben verklaard aan de Nederlandse sociale media zoals, Versgeperst, de Knipselkrant, en natuurlijk onze eigen Nederlandse correspondent van de NOS, Dick Drayer, misschien omdat deze mensen de waarheid ongezouten naar voren brengen en dingen zeggen die de rest niet DURFT te zeggen. Wat mij verbaast is dat ze de Amigoe en het Antilliaans dagblad niet in hun geraas meegenomen hebben of zou het zijn dat die mensen wél dure advokatenkantoren kunnen betalen en hun racistische en discriminerende beweringen zo het raam uitschoppen.

Hier hebben wij iemand die in haar vrije tijd onze kinderen wil helpen en wij zeggen niet dat wij de “Makamba” hulp niet willen maar schuilen achter de woorden “We hebben geen geld” en dit moet een onafhankelijk land worden die niets van die koloniale Makambas wil hebben? Laat me niet lachen we kunnen onze eigen kinderen niet eens een behoorlijk schoolbankje geven.

Ik blijf lachen op deze klip want nogmaals staan we internationaal voor schut want als dit in de Nederlandse media terecht komt en het verhaal over het spendeergedrag van Marie Antoinette van het Curaçaohuis bekend wordt, zullen ze het eerst zeggen “We dachten dat zehet zelf wel konden”

Door: Arthur Donker
te, Curaçao