Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Lucio Ricardo aan het woord.

Onder de subtitel ‘Vaker smokkel naar Curaçao’ las ik in de Knipselkrant (bron Antilliaans Dagblad) op 18 januari jl het volgende: “1) De twintigjarige Belfimar Camacho vertrok naar Curaçao om, zo dacht zij, als serveerster te gaan werken in het restaurant Bandera Grill, 2) De eigenaren hadden andere bedoelingen. Belfimar weigerde zich te prostitueren en vluchtte, 3) Onderzoek in deze zaak leidde tot de arrestatie van het echtpaar en een neef die jonge vrouwen ronselde om hen als prostituees voor hen te laten werken.”

Met deze stellingen wordt evenwel de werkelijkheid op grove wijze geweld aangedaan. Het AD staat bekend om haar accurate, objectieve en kritische berichtgeving, maar in dit geval zou met eigen onderzoek en het aandachtig volgen van de behandeling van de zaak een juister beeld zijn verkregen. Het is niet de bedoeling hier een lang verhaal aan de lezer voor te leggen over deze onnodig langslepende en ingewikkeld geworden affaire, maar de bovengenoemde stellingen moeten wel naar het land der fabelen worden verwezen.

Ken de feiten!
1) “Studente” Belfimar was al eerder op het eiland geweest, niet om te studeren, maar om hier te werken bij een snack in Dominguito. Een tante van haar en haar vriend/politieagent ronselden vrouwen voor die snack. Door familieomstandigheden moest zij naar Venezuela terugkeren voordat zij bij die snack aan haar financiële verplichtingen had voldaan. Toen Belfimar op 9 oktober 2016 naar Curaçao terugkeerde in gezelschap van een Venezolaanse zakenrelatie van Wimpy L, eigenaar van Bandera Grill, werd inderdaad de mogelijkheid besproken om bij Bandera Grill te werken als serveerster, maar lag er al een plan klaar om haar daar weg te halen en naar Dominguito door te sluizen.
2) Belfimar hoefde dus helemaal niet te vluchten, zij werd vriendelijk opgevangen door de vrouw van Wimpy. Deze vrouw stelde hun wifi code in voor haar op haar mobiel, zodat zij vrij en kosteloos kon communiceren met haar familie. Zij kon gaan en staan waar zij wilde. Gastvrijheid ten top. Ik herhaal, zij vluchtte niet, daar was geen reden voor. De volgende avond werd zij uit het restaurant meegenomen door 2 politiemannen. Een daarvan bleek later de zoon te zijn van de vriend/politieman van de tante van Belfimar. Hij handelde in opdracht van zijn vader, zou hij later verklaren, zodoende ook zijn patrouillecollega meesleurend in een groot probleem.
Uiteraard maakten Wimpy en zijn vrouw zich zorgen om de bizarre gang van zaken. Wimpy belde onder meer met de politie om meer te weten te komen over de “aanhouding” van Belfimar en over waar zij gedetineerd was.
3) In een die avond toevallig langsrijdende politiewagen die Wimpy stopte voor hulp zat ook politieman L, een neef van Wimpy. Deze politieman deed zijn werk. Hij luisterde naar Wimpy’s verhaal en zocht uit wie de collega’s waren die de vrouw aanhielden. Het lukte hem zelfs contact te krijgen met de vrouw en verzocht haar om naar het bureau te komen om duidelijkheid te verkrijgen en een oplossing te vinden. Dat aanbod sloeg zij af. Navraag en onderzoek zouden onthullen dat het om een vooropgesteld plan ging. Het lag geen moment in de bedoeling van de vrouw om bij Bandera Grill te werken. Er was al afgesproken dat zij daar opgehaald zou worden.

Dit bleek echter een grote misrekening van de ronselaars, omdat Wimpy niet het type persoon is die zomaar voor de gek kan worden gehouden. Hij zocht de publiciteit op en beschuldigde de politie luidkeels van corruptie. Gelet op de latere veroordeling van de drie politiemannen betrokken bij de “aanhouding” van Belfimar, mag worden aangenomen dat hij gelijk had. Om hun dubieuze handelingen te verhullen en de opdrachtgever in bescherming te nemen pleegden zij valsheid in geschrifte. Zij brachten het politiekorps voor de zoveelste keer in verlegenheid.

Het geschreeuw van Wimpy had wel als gevolg dat de in het nauw gedreven ronselaars Belfimar instrueerden om (een valse) aangifte te doen tegen hem en zijn vrouw. Dat deed zij vijf dagen na haar “aanhouding”. Het mag belachelijk lijken, maar toen begon wel de nachtmerrie voor Wimpy, zijn vrouw en , hoe ongelooflijk het mag klinken, ook voor politieman L. Jazeker, ook deze politieman werd, net als Wimpy en zijn vrouw, voor de rechter gesleept. Mensenhandel? Whatever! Voor Wimpy en vrouw werkten in ieder geval geen prostituees.

Wimpy werd ook aangeklaagd wegens bedreiging. In een voicemailgegrek met de tante van Belfimar liet hij haar weten dat hij “hasta la muerte’ ervoor ging zorgen dat hij zijn geld terugkreeg. Met Belfimar was namelijk ook een som geld verdwenen. Elke yu di Kòrsou zal daaronder (“te na morto”) verstaan dat de man niet zal opgeven. Men hoeft geen taaldeskundige te zijn. Het OM koos ervoor daar een andere interpretatie aan te geven. Het gesprek was niet eens met Belfimar, maar met haar tante.

Bedreiging? Whatever! Overigens is deze tante de dans ontsprongen. Toen de grond haar te heet onder de voeten werd, vertrok zij met de noorderzon en hoefde zodoende geen uitleg te geven over haar rol in deze affaire noch over het ronselen van vrouwen uit Venezuela.

Wimpy, zijn vrouw en politieman L zijn al onnodig aan verschrikkelijk veel leed onderworpen, hun levens zijn ondersteboven gehaald. En de werkelijke gang van zaken in aanmerking nemende zou het ons allen sieren hun naam niet meer door het slijk te halen. Politieman L is inmiddels vrijgesproken. Wimpy en zijn vrouw zijn nog steeds verwikkeld in een strijd om hun recht te halen. Van Wimpy kon niets minder worden verwacht dan dat hij de strijd voortzet, “hasta la muerte!”.

Lucio Ricardo,
Curacao