Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of bedreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Ulysses Locadia aan het woord.

Beste Meneer Teitler,

Graag reageer ik op uw verslag over de problematiek Nederlands-Papiaments in het onderwijs op Curaçao. U schrijft: ‘Ik heb Nederlands gestudeerd en dat betekent in Nederland als je in het onderwijs terecht komt, dat je moedertaalonderwijs geeft.’

Maar op Curaçao moest ik moedertaalonderwijs geven aan kinderen van wie het Nederlands niet de moedertaal was. En dat was te merken aan hun resultaten. Dat moet voor hen enorm frustrerend zijn geweest, maar het was voor mij, toch verantwoordelijk voor die resultaten, een misschien nog wel grotere frustratie.’

Ik heb Frans gestudeerd aan de Leidse Universiteit, was even docent Frans op het Radulphus College en daarna op het Stuyvesant College (nu het KAP). Op de universiteit is mij nooit verteld dat ik met mijn studie alleen ‘moedertaalonderwijs’ kon geven. Integendeel. Als je een taal hebt gestudeerd, moet het zo zijn dat je juist aan een ‘niet moedertaal-kind’ die taal goed kunt overbrengen (Didactiek). Hebt u in Nederland nooit zo’n leerling in de klas gehad? U concludeert dat het aan de resultaten te merken was dat het Curaçaose kind niet het Nederlands als moedertaal heeft en dat verbaast mij. Ik gaf Frans en mijn leerlingen die ook het Frans niet hadden als moedertaal scoorden met achten, negens en zelfs tienen.

Ik wil dus even rechtzetten dat het Curaçaose kind die het Nederlands niet als moedertaal heeft, uiteraard wel hoog kan scoren voor Nederlands op school en dat bewijst zich ook ieder jaar weer. Ook schrijft u dat de eisen voor het Papiaments als vak – voldoende voor toelatingstoets en eindexamen – absurd zijn en stelt dat ‘vooral voor Nederlandse kinderen op Curaçao die met ouders die daar werken meegekomen zijn, kan zo’n eis grote problemen opleveren.

Dus waarom voor dit soort kinderen geen dispensatieregeling in het leven roepen?’ Dit bracht me terug naar 1998 (!) toen vele Nederlandse ouders klaagden over het feit dat hun kind Papiaments als vak moest krijgen. Na 10 minuten geklaag, stak een Belg getrouwd met een Curaçaose vrouw zijn hand op en zei: ‘Voor jullie kinderen is het Papiaments maar één vak.

Voor het Curaçaose kind komt het goed begrijpen van het Nederlands bij ieder vak terug.’ En zo is dat. Zij moeten in hun ‘niet-moedertaal’ alles leren, begrijpen en verwoorden. Passieve en actieve kennis. Het is alsof u in Frankrijk in het Frans onderwijs krijgt wat niet uw moedertaal is. Ik heb juist zeer veel respect voor de Curaçaose leerlingen. Ze klagen nooit en scoren juist bovenmaats.

Ik gaf als motto mee ‘leer het als ieder ander vak’. Het Papiaments is een bijzondere taal, een Speranto, ontstaan uit noodzaak. Het is nog steeds levend, kent geen sociale barrières en het wordt bestudeerd op beroemde universiteiten in Amerika. Dus misschien is het juist bijzonder om het wel te leren.

U realiseert zich overigens blijkbaar niet hoe zwaar de eis voor juist het Nederlands als examenvak is. Je hebt bepaalde clusters waarvan één van de drie vakken maar een vijf mag zijn. Nederlands en wiskunde zijn de twee belangrijkste vakken. Ook een inburgeringstraject in Nederland eist een voldoende voor Nederlands op minstens een mavodiploma-niveau.

Wel ben ik het volledig met u eens dat het onderwijs naar het Engels moet naast het Papiaments. Ook omdat de Engelse taal voor een substantieel deel romaans is wat het Papiaments ook is, in tegenstelling tot het Nederlands. Naar schatting is circa 40 procent van de huidige Engelse woordenschat van Franse oorsprong. Uiteraard is een gedegen onderwijzersopleiding juist dan van groot belang.

Het grote struikelblok voor het Curaçaose kind begint al met het tellen op school. Het Nederlands telt van achter naar voren. Mijn goede vriend Elis Juliana zei ooit tegen mij: ‘wie heeft dat nou kunnen verzinnen’!

Verele Ghering-Engels,
Curaçao